Ha, ha, ha. Wat een oelewapper. 'Ik zal jou wel even een wormkuur geven' zei mijn Hildo, want hij zag ineens een wit wormpje bij mijn staart. De vorige kuur was al een poosje terug en mijn Hildo had niet in de gaten dat het spul een beetje opgedroogd was in het begin van de spuit. En steeds harder drukken hè? Niet even doorprikken of zo, welnee. Flatsch! Daar is het anti-worm middel al, in zijn baard, handen, kleren, ha, ha, ha! Je komt niet weer bij!

Dan nog even poetsen. Dat mijn Hildo als een viespeuk door het leven gaat betekent niet dat ik geen hygiëne ken. Zelfs hij geeft toe dat ik altijd lekker ruik als ie mij knuffelt.

Mijn Hildo krijgt langzaam een beetje ervaring met ruiten verwijderen. Dit keer bleef het ruitje zelfs heel en knapte alleen een glaslat. De buurvrouw is op vakantie, maar er was iemand langs geweest die de schuur inging. Ik erachteraan natuurlijk. Snap niet dat mensen, zonder te kijken of ik er misschien nog zit, de deur weer dichtkwakken. Hildo heeft van de buurvrouw laatst haar huissleutel gekregen. Persoonlijk vind ik dat niet zo'n slim idee want zelf vertrouw ik mijn Hildo niet verder dan dat ik hem zie, maar zodoende kon hij wel in het huis komen. Maar de sleutel van de schuur kon hij natuurlijk weer niet vinden. Sukkeltje.

Dát had Mijn Hildo niet verwacht. Cadeautje! Dat die koolmees er iets verfrommeld uitziet, daar kan ik verder ook niets aan doen. Mijn vriendjes stribbelen altijd zo tegen! Geeft niks, dat ben ik gewend. Hildo leek niet zo blij met zijn presentje, maar nam hem wel aan. Ging ermee naar buiten en ik mocht alweer niet mee. Ik snap dat niet, hij kan hem toch gewoon opeten waar ik bij ben?

3 november 2007. Ik liep een beetje kreupel met mijn rechter voorpootje. Mijn Hildo vond dat ik naar de dierenarts moest. Ik niet, want in auto's rijden, daar heb ik een hekel aan gekregen. Gelukkig zong Mijn Hildo de hele weg liedjes voor mij en dat was wel prettig. Had last van mijn schouder en het deed wel een beetje zeer toen die dierenarts erop drukte. "Wat is er gebeurd dan?', vroeg Mijn Hildo mij. Ha, ha, hij moet beter weten. Hij vraagt mij aldoor waar ik geweest ben, wat ik gedaan heb, wat er gebeurd is. Hallo zeg! Zie ik eruit als een vraagbaak? Ik kreeg een injectie tegen ontstekingen, gecombineerd met een pijnstiller. Dat hielp wel. Mijn Hildo kreeg een potje met vloeistof mee naar huis die hij in mijn keel moest gieten. Dat is helemaal niet nodig want ik lust dat spul ook zo wel, ontstekingsremmers zijn best lekker hoor en ze kosten maar 70 Euro. Dat is helemaal niet duur, vind ik.

Ahhh... Dit is lekker. Muizen vangen is vermoeiend hoor.

26 november 2007. In de wachtkamer van de dierenarts.

Het is alweer raak. Nu doet mijn linkervoorpootje hartstikke zeer. Dat merkte Mijn Hildo direct toen hij thuis kwam van het werk. Ik kwam hem buiten niet eens begroeten, maar lag zielig op het aquarium. Dat is een lekker plekje want het is er hoog en bovendien warm van de verlichting. Ik was behoorlijk van slag en piepte wat toen hij aan mijn pootje voelde, dus heeft Mijn Hildo direct een afspraak gemaakt voor diezelfde avond. Is wel extra duur hoor, want het was geen spreekuur. Dat maakte mijn Hildo niet uit, en we konden er gelijk heen. Mijn Hildo moest even wachten en ik bleef rustig in mijn bakje liggen want ik was hartstikke zielig. Toen we eindelijk aan de beurt waren, zette Mijn Hildo mijn bakje voorzichtig op de onderzoekstafel. De vrouwelijke dierenarts, een andere dan de vorige keer, sleepte mij zomaar aan mijn nekvel uit mijn bakje. De vorige dame was wel aardig hoor, maar deze niet. Wat een lomperik zeg. Toen Mijn Hildo zei dat dat op die manier toch niet nodig was kreeg hij gelijk een grote mond. Nou zeg. De dierenarts kwam er al snel achter dat ik een bijtwond in mijn poot heb, ik heb even geknokt met een andere kat, en stak mij daarna eerst een thermometer in mijn kont. Niet leuk hoor, 'het hoort erbij' zei mijn Hildo. Daarna twee spuiten. Mijn Hildo heeft nog nooit iemand een spuit zo snel zien leegspuiten, een kwart seconde? De tweede spuit ging zo mogelijk nog sneller. De prik deed niet zeer, maar het inspuiten wel en ik piepte het uit, maar dat maakte de dame niets uit. Mijn Hildo, intussen tamelijk geïrriteerd door de onnodig grove handelwijze, zei dat het inspuiten ook wel een beetje langzamer zou kunnen. Daar moest mijn Hildo zich niet mee bemoeien, want hij had er geen verstand van. Dat zag de dierenarts verkeerd, want als het om mij gaat bemoeit Mijn Hildo zich er zeker wel mee. Ik vind haar, net als Mijn Hildo, een communicatief gestoord maar bovenal vreselijk naar mens. Hij heeft haar naam gevraagd, zodat hij haar niet nogmaals tegen het lijf zal lopen bij maken van een afspraak. Mijn Hildo wenst dierenarts Margriet Bulk van de dierenartensenpraktijk Winsum  nooit weer te zien en rijdt, als het niet anders kan, nog liever met mij voor een behandeling naar Timboektoe. Brrrr, wat een ervaring.

Ho, ho Bijtie', zegt Mijn Hildo, 'Nou is het wel mooi geweest hoor'.

Mooi geweest? Waarom? Die spuit is nog lang niet leeg. Meer, méér! Slubber.

Soms zijn mijn brokjes een beetje slof. Als je de keus hebt tussen wat kleffe of verse brokjes dan is de keus snel gemaakt! Als mijn Hildo niet snel genoeg is met het bijvullen van mijn bakje dan regel ik dat zelf wel. 'Wat heb je nou weer gedaan Bijtie?' vraagt dompie dan ook nog. Zelfbediening natuurlijk!

28 januari 2008. Dik pootje

Ik ben alweer bij de dierenarts geweest want mijn linker elleboog is opgezwollen. Heb er verder geen last van want ik kan lopen, springen en rennen maar mijn Hildo vond het toch beter dat de dierenarts er even naar zou kijken. Wel de goeie natuurlijk en niet dat nare mens van de vorige keer, daar heeft mijn Hildo nog even specifiek naar gevraagd. De dierenarts heeft een röntgenfoto gemaakt voor de zekerheid maar dat zag er goed uit. Ze heeft ook nog een weefsel monster uit de bult op mijn elleboog gehaald met een injectie naald. Die wordt opgestuurd naar een laboratorium voor controle. Dat deed even heel erg zeer en het bloedde ook nog. Au! Ik kan wel schreeuwen hoor, en dat doe ik ook. Mijn Hildo had mij goed vast, anders was ik weggerend. Honderdvijftig euro verder en wat heb ik ervan? Een dikke poot had ik al en nu nog een kale plek ook.

Ooohh, wat gaat daar voorbij? Zal ik wel? Zal ik niet? Beter niet want mijn Hildo staat direct naast mij en zegt op strenge toon: 'Mag niet Bijtie, pas op hoor!' Hmmm, mijn Hildo is een vervelend tiepje af en toe.

15 februari 2008. Operatie

Het leven van een kat gaat niet over rozen, zeker niet als je door een ander kat in je poot gebeten bent. Het gaatje in mijn poot van 28 januari staat in geen verhouding tot de bult met allemaal pus eronder die zich daarna vormde. Voor mijn Hildo was de maat vol, 'Dit komt niet goed, Bijtie', en ik moest weer mee naar de dierenarts. Bij de dierenarts kreeg ik weer een prik om de pus er uit te halen en ik moest gelijk blijven voor een... operatie! 'Dat leggen we even goed open' klonk me niet goed in de oren, maar wat gebeuren moet, dat moet.

16 februari 2008. Boven Jan!

Op het gat in mijn poot na ben ik weer topkat! Spelen, rennen, springen, mijn Hildo overal achterna rennen als ie eens buiten loopt. En natuurlijk lastig vallen en voor de voeten lopen in het algemeen. Het gaat allemaal prima!

Penicilline kuur

Ik heb nu alweer mijn derde penicilline kuur in een paar maanden. Mijn Hildo vindt dat er wel heel kwistig met penicilline wordt omgesprongen bij de dierenarts, het lijkt wel mode, maar met dat gapende open gat in mijn poot moest het wel. De volgende keer gaat mijn Hildo een nieuwe kuur weigeren, tenzij het echt noodzakelijk is. Hij vertelde mij dat mijn weerstand er niet op vooruit gaat als ik telkens nieuwe penicillinekuren krijg voorgeschreven. En daar zit wat in, vind ik.

Nek kneden

Hoofd knijpen

Oren trekken

Ik heb wat te verduren hoor. 'Hee Bijtie... zal ik jouw eens even aan je oren trekken?' Heb geleerd dat ik het best zo stoïcijns mogelijk kan blijven, dan is de lol er het snelst weer af. Hij weet nu eenmaal niet beter. Alleen aan m'n poten schudden, doet ie ook telkens weer, daar houd ik niet van. Ik trek m'n pootjes dan elke keer weer terug. Dat mensen elkaar de hand schudden vind ik ook een raar gebruik. Daar doe ik niet aan mee en moet ik niks van hebben.

Mijn Hildo heeft weer een doosje staan. Dat is helemaal super! Erin, eruit en er aan pulken. Hier raak ik helemaal opgewonden van.

Mijn Hildo's hand even in de buurt? Hij vraagt erom! Hap!

Natuurlijk weet mijn Hildo wel dat ik niet echt hard bijt. Dat 'au' zeggen is gewoon aanstellerietes. Een ziekte waar mijn Hildo regelmatig last van heeft.

Eindelijk het spuitje open en op wat vlees. Het maakt mij allemaal niet uit want het vlees smakt zowel met als zonder anti-worm kuur even goed hoor!

Zo ken ik mijn Hildo weer. Jammie!

Het is weer zover! Ik zit vast. Mijn Hildo kwam pas om 10 uur 's avonds kijken waar ik uithing, dat had ook wel een beetje eerder gekund. Lang hoefde hij niet te zoeken want ik kan hard miauwen hoor, maar alleen als ik vast zit.

Ik laat het terugzetten van het raam aan mijn Hildo over, maar houd hem wel scherp in de gaten vanuit een appelboom.

Er is een pak meel in Mijn Hildo's kast aangevreten door muizen. "Potverdorie Bijtie, nou zie je wat je ervan krijgt", moppert Mijn Hildo. Tja, daar kan ik ook niks aan doen. Ik sleep altijd levende muizen mee naar binnen, om ze vervolgens te laten lopen. Iets wat Mijn Hildo helemáál niet leuk vindt. Ik wel want dan kan ik er lekker mee spelen. Vinden die muizen ook leuk want die proberen telkens weer te ontsnappen, echte vriendjes zijn het. En ja, soms ontsnapt er wel eens eentje. Mijn Hildo's huisje is nogal een bende met allerlei hoeken en gaten en dan heeft zo'n muis het natuurlijk stukken makkelijker om weg te komen. Dat is Mijn Hildo's schuld, en niet de mijne. Moet ie ook niet over z'n meel beginnen te zeuren, óf over die muis die laatst in de keuken kattenbrokjes uit mijn bakje haalde en er rustig mee terugwandelde om ze achter het keukenblok op te eten.

Hier heeft Mijn Hildo z'n laars plat op de grond gelegd. Rent die muis die laars in natuurlijk. Stom, stom! En ik krijg hem er niet meer uit ook. Ik weet wel wat er aan de hand is, Mijn Hildo wil 'm gewoon voor zichzelf hebben! En dan later met die laars naar buiten, als ik het niet zie, en die muis helemaal zelf opeten. Hij flikt het me ook elke keer weer. Mijn Hildo is een dikke Egoïst! Maar goed, ik vergeef het hem, hij kan er ook niets aan doen dat ie niet meer verstand heeft. Ik leg ook wel muisjes bij mijn buurvrouw op de stoep, mag ze die opeten. Ik ben hartstikke sociaal, maar dat kun je van sommige mensen niet zeggen.

Kijk, daar zit ie. Als Mijn Hildo een greintje fatsoen had, zou hij die muis er gewoon even voor mij uitschudden, kan ik verder spelen. Maar nee hoor, hij heeft niets voor mij over!

Van haute cuisine heb ik weinig verstand, maar des te meer van culinaire verwennerij en anatomie. Mijn Hildo stopt mij wel eens een kattenkoekje toe, maar dat is niet voldoende. De liefde van een kat gaat door de maag hoor! Dus vang ik onvermoeibaar muizen, gemiddeld één per dag. Ik sleep mijn vriendjes mee naar binnen om er mee te spelen en ze zijn hartstikke lekker. Ik eet ze altijd met huid en haar, maar wat u hier boven ziet, Mijn Hildo denkt dat het de maag is, en ikzelf weet het ook niet hoor, maar het is ècht niet te pruimen. Bah! Dit gedeelte weet ik evengoed altijd met chirurgische precisie apart te leggen.Mijn Hildo verbaast zich telkens weer over. Dat hij vervolgens niet altijd oplet en er soms met z'n grote platvoeten bovenop gaat staan, pissig wordt en mij voor stomme kat uitmaakt, ha, ha, daar sta ik ver boven. Moet ik het soms nog opruimen ook? Duuhhh.

Ik had weer last van wormpjes. En dat betekent dat het feest is! Er is echt weinig wat zo goed smaakt als een flinke wormkuur. Lekkerrr!

En dan lekker voor de open haard genieten... het leven is goed.

Mijn Hildo commandeert af en toe nogal wat. ´Ga van die stoel af, ik wil er zitten´, ´Niet op het aquarium want ik moet met de visjes aan de gang´, en ga zo maar door. Dat ik mij niet laat commanderen mag duidelijk zijn. Ik speel altijd De Verlamde Kat als Hildo iets van mij wil. Mijn lijfje en alle pootjes worden plotsklaps slap en als mijn Hildo mij ergens heen wil hebben dan moet ie het zelf maar doen.

Lijdzaam verzet heet dit, want ik verzet geen poot hoor! Net als de krakers en anti-atoombom sympathisanten van weleer. Niet dat het uiteindelijk wat helpt, maar het geeft me wel een beter gevoel over mezelf. Luisteren, ik? Ha, ha, alleen als het míj uit komt!

Zit ik net op mijn favoriet plekje, moet mijn Hildo er weer bij. Vervelend hoor. Voordat mijn Hildo het in de gaten heeft: Hup!, en ik spring zo van de grond op het aquarium. Ik land daarbij nooit in het water ondanks het feit dat ik van te voren niet kan zien waar de lichtbak ligt. Soms land ik zelfs met mijn achterpoten alleen maar op de rand van de houten omlijsting. Mijn Hildo wil het eigenlijk niet hebben omdat hij bang is dat ik in het aquarium val. Ha, ha, dat gebeurt natuurlijk niet! Ik ben gewoon een Super Kat met een motorieke controle en reactiesnelheid waar mijn Hildo een puntje aan kan zuigen. Dat het niet mag boeit mij niet, het is veel te interessant om te zien wat mijn Hildo aan het doen is en ik volg elke beweging gebiologeerd.

Ik zeur niet hoor, zelfs niet met zo'n diep gapend gat in mijn poot. Je kunt zelfs een spier of pees zien lopen. Hechten was blijkbaar niet nodig. Van de narcose had ik wel last. Ik wist nauwelijks meer wat boven en onder was. Het hele huisje van mijn Hildo slingerde heen en weer, dat heeft het nog nooit gedaan en ik werd er gewoon naar van.

De eerste paar dagen mocht ik in verband met hygiëne niet naar buiten van de dierenarts, maar dat maak ik zelf wel uit. Ik wist mijn Hildo te overtuigen dat ik vier uur na de operatie toch al weer naar buiten kon. Als ik weer recht kan staan en alert ben... dan kan ik pulken en krabben aan mijn kattenluik, dat wil je niet weten!

22 februari 2008

Ik houd van hygiëne. Poetsen doe ik regelmatig, mijn Hildo zegt dat het dwangmatig is en dat ik er eigenlijk een paar sessies bij de psychiater tegen aan zou moeten gooien, maar dat is flauwekul natuurlijk. Als er hier iemand behandeld zou moeten worden, is hij het zelf wel. Mijn operatiewond heelt echt supersnel en hij is al bijna dicht. Goed likken helpt echt!

Wat lekkers?

Aha! Wat zie ik daar? Dat blikje, is die voor mij of voor mijn Hildo? Ik eet altijd brokjes, 'die zijn beter voor je tanden', beweert mijn Hildo. Maar met mijn tanden is helemaal niets mis, dus dat is grote onzin. Ik heb liever blikvoer, of echt vlees. Gelukkig krijg ik elke dag wel iets anders dan die brokjes en volgens mij is het nu weer zover? Toch? Nou moet ik even goed opletten want je eten mislopen is een van de ergste dingen die er bestaan.

Wel een blikje voor mij dus. Er is altijd één probleem, en dat is mijn Hildo. Hij is zo vre-se-lijk traaaag....en staat daar maar wat te staan.  Toe dan slome duikelaar, hoe moeilijk kan het zijn om wat voer uit het blikje in een bordje te kieperen? Tjonge...

Zeg eens Bijtie...

-Ja?

Mag ik een foto van jou maken?

-Waarom dan?

Van de wond op je poot voor op de website.

-Maar daar is al bijna niets meer van te zien!

Alsjeblieft?

-Nou... vooruit dan.

8 maart 2008. Operatiewond

Hij is weer helemaal dicht, alleen het haar is nog niet allemaal weer aangegroeid, maar dat duurt vast niet lang meer. Wat mijn Hildo verbaast, is dat er überhaupt nog weer haar op groeit. In het grote gapende gat was geen huid meer over, en dus ook geen haarwortels of haarzakjes meer aanwezig. Bijzonder hoor, vindt mijn Hildo. Waarom zou je je operatiewonden voortaan nog willen laten verbinden en hechten in het ziekenhuis? Zo gaat het ook prima!