|
Zondag 28 juni 2015. Spoedopname!
Hildo stapt om negen uur 's ochtends uit bed. Hij is erg duizelig, dus
kruipend naar de kleren toe en deze zittend aangetrokken. Ook is zijn
linkerkant wat slapjes alsof hij links een slapend been en slapende arm
heeft. Het trekt weer wat weg, maar eenmaal beneden belt hij toch maar
even de doktersdienst want het slappe gevoel blijkt terug te komen. Geen
geneuzel aan de lijn en 'vooral niets zelf doen want', aldus de dame aan
de telefoon, 'het lijkt erop dat u een hersenbloeding of zoiets heeft...
de ambulance komt eraan!' De ziekenwagen is er verrassend snel. Hildo
heeft z'n tanden nog net kunnen poetsen, loopt iets slingerend naar de
ambulance toe en zegt nog tegen z'n verbaasde buren 'Het lijkt erop dat
ik een hersenbloeding of zo heb' en neemt plaats op de brancard. Voor
deze website schiet hij nog een plaatje van de binnenkant van de
ambulance tijdens de rit naar het ziekenhuis... veel tekst is leuk maar
ondersteunende plaatjes zijn ook belangrijk, nietwaar?
Maandag 29 juni 2015. Retour Martini ziekenhuis
21.00 h. Van het UMCG is Hildo weer teruggebracht naar het Martini Ziekenhuis.
Hij ligt er op de Neuro Care-afdeling, een soort van intensive care waar patiënten de
eerste twee dagen op een hartmonitor zijn aangesloten ter observatie.
Spreken
Het spreken gaat al weer stukken beter. Maar Hildo raakt wel erg snel vermoeid en
wanneer dat gebeurt, dan is dat onmiddellijk te merken aan zijn uitspraak, hij
begint dan te lallen. Moeite doen om goed, langzaam en duidelijk
te articuleren, helpt de verstaanbaarheid wel.
Verlamd
Verlamd zijn is vreemd. Hildo kijkt naar zijn hand, maar die reageert niet. Het
been net zo min. Even later komt er iets van gevoel terug en kan hij z'n
hand weer optillen, om het vermogen een uurtje later weer te verliezen.
Het komt en gaat in onregelmatige tussenpozen. Op deze foto kan hij zijn hand net omhoog tillen, maar het
urinaal vasthouden met de linker lukt niet. De kracht ontbreekt. Het
urinaal heeft hij nodig, want lopen behoort niet meer tot de
mogelijkheden. Geen kracht meer in het been en het evenwicht is volledig
verstoord. Gelukkig kan hij nog zelf zijn jongeheer in het urinaal
hangen om zijn behoefte te doen. Dat vermogen is de man in het bed naast
hem ontnomen. Die man heeft zijn herseninfarct vrijdag al gehad, maar zijn
vooruitgang gaat stukken langzamer. Het lijkt er op dat Hildo door het oog van de naald
gekropen is. Hij heeft, naar omstandigheden,
vreselijk veel geluk!
Dinsdag 30 juni 2015. Voeten
Dinsdagochtend 10.40 h. en Hildo zit op de rand van het bed. Spannend,
want zijn evenwicht is een chaos. Hij moet niet te ver voorover hangen,
best mogelijk dat ie zo voorwaarts van het bed valt en met zijn gezicht
op de grond knotst. Dat ziet hij helemaal niet zitten. Zijn voeten zien
er hetzelfde uit als anders, alleen jammer dat de linker nauwelijks
reageert. Lopen gaat niet meer.
Knokken!
Dacht Hildo in het begin nog 'Nu is mijn leven afgelopen', nu weet hij
beter. Direct na een herseninfarct verkeert het lichaam in de slechtste
positie. In de periode daarna is er veel te winnen door oefeningen te
doen zodat andere gedeeltes van de hersenen de functies van de
afgestorven gedeeltes kunnen overnemen. Oefenen is dus van het grootste
belang om nieuwe verbindingen/dwarsverbanden aan te maken! Hildo wiebelt
met zijn tenen, probeert zijn been op te tillen en wiebelt met zijn
vingers om de motoriek te stimuleren. Hij gaat doen wat hij kan om weer
de oude te worden, dat dat niet geheel gaat lukken is al wel duidelijk
want bij een beroerte is er altijd
iets van blijvende schade. Wat wel van belang is, is dat
hij eruit sleept wat er uit te slepen valt.
Woensdag 1 juli 2015. Multiple Brain Damage
Hier ziet u Hildo's hersenen, beetje wazig geworden door de foto te
maken van een computerscherm. Het is een plakje uit de MRI-scanner waar
Hildo vandaag in gelegen heeft. Veel lawaai, oorpluggen in en oordoppen
erbij op. Het apparaat is extreem lawaaiig op sommige momenten. Sommige mensen schijnen daar
een paniekaanval van te krijgen. 'Beetje vreemd', meent Hildo. Wilt u
weten wat er op de foto is te zien? De resultaten van een
hersenstaminfarct. Ter
oriëntatie: Hildo's ogen zitten aan de bovenkant en de onderkant van de
afbeelding is de
achterkant van het hoofd. De witte vlek bij de gele pijl is
littekenweefsel, het zijn de afgestorven hersenen in de hersenstam. Dit witte gedeelte zal uiteindelijk oplossen en
na een week of drie zal er een zwart gat ontstaan... de betroffen
hersenen zijn dan letterlijk opgelost en verdwenen en al wat rest is een
leeg gedeelte.
Drie herseninfarcten!
Op een iets hoger niveau in de hersenen en niet te zien op deze afbeelding, blijkt dat Hildo zowel in
het linker als
rechter gedeelte van de kleine hersenen (cerebellum) zwarte gaten heeft.
Een bewijs dat hij al twee keer eerder een herseninfarct heeft gehad waar hij
niets van gemerkt heeft. De kleine hersenen zijn (mede) verantwoordelijk
voor evenwicht en coördinatie (ogen en spieren). Het is het gedeelte dat ook als eerste problemen
geeft bij dronkenschap.
Problemen met coördinatie, beweging en evenwicht zal een ieder die wel
eens iets te veel heeft gedronken
niet geheel onbekend voorkomen, maar het is uitermate
vervelend wanneer de verschijnselen blijvend aanwezig zijn. Hildo was al langer snel moe en wat duizelig, maar schreef dat toe aan leeftijd. Een
foute interpretatie waarschijnlijk.
Arteriitis Temporalis de mede-oorzaak?
De aderontsteking in zijn hoofd kan best de oorzaak geweest zijn.
Arteriitis Temporalis schijnt, aldus de interniste, vaker een
herseninfarct-trigger te zijn. De hem verstrekte bloedverdunner, acetylsalicylzuur
(aspirine), heeft Hildo in ieder geval niet kunnen vrijwaren van zijn
derde herseninfarct. Jammer. Hij krijgt nu een andere
bloedverdunner, clopidogrel 70 mg. Daarnaast krijgt hij nu ook een
cholesterolverlager, simvastatine 40 mg., om zijn aders schoon te houden.
Dit voor de zekerheid, want
Hildo heeft een cholesterolgehalte van maar 4,5 en dat schijnt een prima waarde
te zijn. Nu maar
hopen dat deze beide medicijnen het beter doen dan de acetylsalicylzuur, anders is
Hildo straks nog erger de klos bij het vierde herseninfarct... Maar
garanties geeft niemand.
Ooit van de rollator af?
De toekomst is misschien somber en de duizeligheid blijvend. Dat zou
inhouden dat Hildo nooit meer van z'n rollator afkomt. Maar verder
kijken dan je neus lang is, is in dit geval misschien niet goed. One day
at the time!
Zaterdag 4 juli 2015. Rollator hindernisbaan in huis
Dit is waarom Hildo naar huis wilde. Thuis heeft hij een echte
hindernisbaan. Goed te nemen voor iemand die goed ter been is, maar voor
een gehandicapte erg lastig. En lastig moet het zijn! Hoe groter de
uitdaging, hoe beter. Ook buiten in het gras is het corrigeren van het
evenwicht nodig vanwege alle hobbels en kuilen. Goeie zaak en stukken
beter dan de vlakke wandelgangen in het ziekenhuis!
Zaterdag 4 juli 2015. Met wandelstok!
20.40 h en Hildo maakt een wandeling met zijn nieuwe hippe wandelstok die
hij vanmiddag heeft aangeschaft. Hildo is dus niet zo maar een gehandicapte,
maar een hippe gehandicapte! De ontwikkeling/verbetering gaat nog steeds razendsnel
en Hildo pusht zichzelf tot het uiterste om maximaal gebruik te maken
van dit momentum door telkens weer wat te
ondernemen om zijn evenwicht en motoriek naar een hoger niveau te
krijgen. Hij wordt wel erg snel moe, even rusten en slapen en verder
gaat het weer.
Zondag 5 juli 2015. Koffie halen
Een paar mensen op bezoek en Hildo haalt zelf de koffie en... zonder
rollator, krukken of wandelstok. Wel even opletten bij het lopen zonder stok,
maar hij valt niet. Wel merkt Hildo dat hij verbazingwekkend moe
is van koffie en kopjes ophalen. Evengoed: zonder stok is natuurlijk geweldig en Hildo beseft steeds meer hoeveel geluk hij
gehad heeft, zeker ten opzichte van sommige mensen met een
herseninfarct.
Lang haar
Na een half jaar laten groeien, heeft Hildo ook zijn haar maar weer
afgeschoren. Lang haar heeft hem geen geluk gebracht en het jeukt op zijn
voorhoofd vanwege de door prednisolon veroorzaakte acne. Drogen is veel te veel werk en
wassen
lastig met de momenteel verstopte gootsteen. Weg ermee!
Zondag 5 juli 2015. Autorijden!
Mensen die een beroerte hebben gehad is het de eerste drie maand niet
zomaar toegestaan om
weer te gaan auto- of motorrijden, op
zich erg logisch. Tóch ziet Hildo dat niet helemaal zo zwart-wit, want
op dit moment is zijn revalidatie in volle gang. Zoals bekend, valt er de eerste drie weken de grootste winst te behalen.
Daarom wil hij voor die tijd is afgelopen
weer in de auto gereden hebben. Gelukkig wil iemand anders zijn wagen
even naar een voor het overige verkeer afgesloten plek rijden. Het betreft een
gasboorlocatie van de NAM met een mooi stukje asfalt. Hier kan Hildo
even wat proberen zonder dat de verkeersveiligheid in het gedrang komt.
Hoe rijdt het?
Anders, maar alles kan hij nog: sturen, schakelen, remmen, bochtjes
draaien, achteruit rijden, maar ook dingen als inparkeren. Geen probleem.
Alleen rechtuit rijden is onverwacht lastig en iets waar hij
geconcentreerd op moet blijven letten. Niet een probleem waar hij
op gerekend had. Op zich is Hildo tevreden met het resultaat, verder
rondjes blijven draaien op het terrein lijkt vrij zinloos. Later nog
maar een keer.
Zondagavond 5 tot maandagmiddag 6 juli 2015. Terug in het ziekenhuis
Sinds zondag 20.00 h. is Hildo weer terug in het ziekenhuis, een plek waar hij
helemaal niet wil zijn, en dat alleen voor een beoordelingsgesprek dat morgen gehouden
zal worden.
Iets korter lontje na het herseninfarct?
Dame (medepatiënte van 80 jaar tegenover Hildo): 'Kunt u die baard er
niet beter af laten halen?'
Hildo; 'Nee hoor, bevalt me prima en zo heb ik geen last van huidirritaties na
het scheren'.
Dame: 'Ik vind het wel wat vies.'
Hildo: 'En het haar op uw
hoofd is wel schoon?'
Dame zegt niets.
Hildo: 'Ik was mijn baard elke dag.'
Dame onthoudt zich van commentaar.
Hildo: 'Of denkt u dat uw haar schoner is dan mijn baard?'
Dame kijkt naar buiten.
Recalcitrant is Hildo altijd al geweest. Gelukkig heeft het
herseninfarct zijn karakter niet beïnvloed, maar hier moet Hildo mee
uitkijken. Dit te snel te bijterig reageren is niet goed. Hij zal dit zo
goed mogelijk moeten proberen te onderdrukken.
Vroeg eruit
Maandagochtend 4.00 h en Hildo staat op. Het licht ging al om 22.00 h uit
en hij kan niet langer slapen.
Vandaag zal hij na een gesprek met de specialiste horen of hij weer naar huis mag.
Om de tijd te doden dan eerst maar wat lezen en schrijven op een patiënten bezoekkamer.
Lezen en schrijven
Hildo heeft veel gelezen de laatste tijd, het dagboek van Anne Frank, een boek met
Nederlandse sagen en legenden (is hij nu mee bezig), verscheidene strips en
hier puzzelt hij door 'Het Motorrijwiel', een magazine dat over oudere
motorfietsen gaat. Lezen is leuk en het scherpt momenteel vast zijn
leesvaardigheden. Met schrijven is het niet anders. In het begin schreef hij
slordig, nog steeds eigenlijk, maar er zit verbetering in. Ook het domweg
letters vergeten bij het schrijven van een woord is iets wat nog voorkomt, maar ook daar
zit verbetering in. Wat hij schrijft? De primaire teksten voor wat u nu
op dit
moment leest zodat hij, als hij weer thuis is en zijn computer tot zijn
beschikking heeft, op deze website zijn
herseninfarct-belevenissen op kan schrijven. U moet begrijpen dat lezen
en schrijven voor Hildo erg belangrijk zijn, zowel voor hem
persoonlijk als voor zijn werk. Veel lezen en schrijven dus, zoveel en
zo vaak mogelijk.
Maandag 6 juli 2015. Met de bosmaaier
Van allerlei activiteiten moeten geoefend worden om te zien of het nog
wel wil én natuurlijk ook gewoon om zijn motoriek opnieuw te trainen. De
stalen messen op het 2000W apparaat houden hem scherp. Het gaat prima.
Filteren of bewust bij nadenken?
Het valt Hildo op dat hij allerlei indrukken opnieuw moet leren verwerken.
Zoals bijvoorbeeld bij autorijden. Hij zit gewoon naast de chauffeur en hoeft
niets te doen. Maar hij kijkt wel mee natuurlijk. Hij ziet niet alleen
de weg, zijstraten en overig verkeer, maar ook de bomen langs de weg
waarvan er sommige in de wind waaien, dat schaap in het weiland,
grassprietjes, hekjes, opritten, etc. langs de weg. Hij ziet bewust alle
overbodige zaken die niets met van A naar B rijden te maken hebben.
Normale mensen filteren dat soort informatie automatisch, maar Hildo let
overal op. Er gaat in het leven heel veel volledig automatisch. Als u
bij alles bewust zou zien en na zou moeten denken, vermoeit dat ongelooflijk. Als u
bij het lopen zou denken: nu het linkerbeen, nu het rechterbeen, etc., etc.,
dan begrijpt u het al wel: als u het éénmaal zou vergeten, valt u plat op
uw gezicht. Wat hierbij voor Hildo ook nog speelt, is dat hij niet goed op twee dingen tegelijk
kan letten,
waarschijnlijk mede veroorzaakt door datgene wat hierboven beschreven
is. Aan het automatisme moet nog gewerkt worden. Bij voorbeeld door
veel mee te rijden en zodoende opnieuw aan het verkeer te wennen.
Daardoor krijgt een ander gedeelte van de hersenen de kans om dit werk
over te nemen van de afgestorven hersenen, want dat is waar het hier om
gaat.
Dinsdag 7 juli 2015. Walk the white line
U kent het vast van de tv: Amerikaanse automobilisten die tijdens een alcoholcontrole over een witte streep moeten lopen. Een soort van
nuchterheidstest. Waarom ze niet gewoon moeten blazen heeft Hildo nog
nooit begrepen, maar over een witte lijn lopen kan in bepaalde gevallen
best lastig zijn. Hildo heeft geen witte streep, maar hij kan wel net doen
alsof en hij zet daarom de hak van de ene laars tegen de neus van de
andere met de voeten recht vooruit. Dat valt niet mee!
Donderdag 9 juli 2015. De naald!
Hildo komt een stuk vaker bij de dokter of in het ziekenhuis dan eerder.
Bloedafname is af en toe noodzakelijk, ditmaal om de ontstekingswaarden
in het bloed vast te stellen. Dit in verband met de arteriitis
temporalis aderontsteking in zijn hoofd. Hildo heeft in het ziekenhuis
een duidelijke voorkeur voor broeders want mannen zijn toch technischer
dan vrouwen, de uitzondering daargelaten. Kijk maar bij uw garagist om
de hoek of het een man of vrouw betreft. Een injectie of anderszins
naalden in lichaamsdelen inbrengen, is toch echt wel een technische
handeling. Bij een goede verpleegkundige hoeft die geen pijn te doen.
Hildo treft een vrouwelijke verpleegkundige en zij is onverwacht goed in
bloedprikken. Overigens, sommige mensen willen niet kijken hoe
de naald naar binnen gaat, maar Hildo wil dat altijd wel. Waarom? Geen idee.
Donderdag 9 juli 2015. Vette Vis
Hildo beweegt elke dag, heeft niet meer gerookt en eet nog steeds
gezond. Variatie is belangrijk en naar het schijnt is vette vis een goed onderdeel van het menu. Omega-3
vetzuren zitten er blijkbaar in en, zo wordt gezegd, dat is erg gezond.
Jammer is het dan dat ook vis weer niet helemaal gezond is vanwege de
dioxines (gif) die er in schijnen te zitten, net als bij zuivelproducten.
Het wordt daarom afgeraden om meer dan twee haringen in de week te
nuttigen. Behalve
dat het vette vis is, heeft haring een ander,
belangrijk, voordeel: er zitten geen graten in die in de keel kunnen blijven
steken. Daaraan heeft Hildo een gloeiende hekel, zijn pa moest een
visgraat een keer bekopen met een ziekenhuisbezoek om deze te laten
verwijderen, Zure haring vindt Hildo prima te verteren, dus die maakt nu
onderdeel uit van Hildo's Gourmet. Gewoon zo uit het handje. Z'n kat
krijgt ook een klein stukkie, vindt ie lekker.
Vrijdag 10 juli 2015. Gepimpte fiets
Opleuken kunt u een fiets als deze niet. Maar daar gaat het ook niet om.
Voor zo'n 50 euro extra is ie nu wel een stuk praktischer. Grote
zadeltassen voor boodschappen, een klem om de wandelstok in vast te
zetten, een achteruitkijkspiegel omdat alle ouwe slingerende mannen dat
zouden moeten hebben en een digitale fietsteller. De teller is wél leuk
omdat u daarmee precies kunt zien hoe vreselijk langzaam u erg weinig kilometers
hebt afgelegd terwijl uw benen u heel iets anders vertellen. Als dat de
motivatie niet op de proef stelt, dan weet Hildo het ook niet meer. Iets wat de motivatie sloopt, vormt alleen maar een
nog grotere uitdaging en dat
is precies wat Hildo nodig heeft. De tweede versnelling doet het weer
uitstekend nadat Hildo er mee bezig is geweest is. Het was een kwestie
van het kabeltje wat
strakker zetten, dus dat viel mee.
Zondag 12 juli 2015. Gewichtheffen
Deze halters heeft Hildo al langer, jarenlang al in feite, alleen kunt u
dat niet zien aan zijn fysiek. Maar nu gaan ze
ingezet worden. Kort voor zijn herseninfarct was hij er al elke dag één
keertje mee bezig. Nog steeds gebruikt hij ze elke dag, soms zelfs vaker dan
eenmaal. Het valt Hildo op dat zijn linker arm nu duidelijker
achterblijft in vergelijk met voor het herseninfarct. Het gewicht van de halters is minimaal en
hij trekt deze 50 keer van beneden naar boven, daarna nog 15 keer met gestrekte
armen zijwaarts, gevolgd door nog eens tien keer van beneden naar boven.
Dat is dan één sessie.
Alles gaat in een rustig tempo. Veel effect laat het niet zien, daarvoor
heeft hij waarschijnlijk zwaardere gewichten nodig. Hildo
denkt dat ie langere, of in ieder geval meerdere, sessies moet doen, maar
hij heeft van fitness nog geen klap verstand. Er zit binnenkort wel een poosje sportschool
aan te komen. Daar maar eens zien hoe de professionals
het doen en wat de beste methode is voor wat hij wil.
Maandag 13 juli 2015. Fysiotherapie
Vandaag krijgt Hildo voor de eerste keer fysiotherapie. Niet vergoed
door de zorgverzekeraar, want het zit niet in zijn basic pakket. Geeft niets,
als het maar helpt want daar gaat het om. Hildo heeft een eigen,
erg aardige, fysiotherapeute die volgens hem dikkere bovenarmen heeft
dan hijzelf. Het misstaat haar absoluut niet hoor en z'n rekeningen
betaalt hij zeker op tijd! Dat dat even duidelijk is.
Baloefening
Hildo heeft eerst een intakegesprek. Daarna gaat een groot deel van de tijd in
oefeningen met een evenwichtsbal zitten. Simpel en eenvoudig, maar het
verbaast Hildo hoeveel oefeningen je er mee kunt uitvoeren. Het lijkt
hem dan ook een zeer effectief hulpmiddel dat thuis gemakkelijk in te
zetten is. De fysiotherapiepraktijk blijkt de ballen te verkopen en voor 25 euro is
Hildo onmiddellijk eigenaar geworden van een echte evenwichts- of gymbal
die de professionals ook gebruiken!
Dinsdag 14 juli 2015. Playstation als revalidatie
Waarom Hildo hier niet eerder aan gedacht heeft, is hem een raadsel: zijn
Playstation 3! Gamen is leuk, maar weinig zinvol. Op dit moment echter is
het voor Hildo een uitstekende tijdsbesteding. Hand-oog coördinatie
worden bij de Playstation continu geoefend, hij kan met auto's in het verkeer rijden zonder
kans op letsel, ondanks dat hij de grenzen opzoekt.
GTA 5 vs Grand Turismo 5
Hildo is begonnen met Grand Theft Auto. Op zich niet slecht, maar hij vindt
Grand Turismo toch een beter spel om te oefenen. Hildo heeft een
Logitech G24 stuurwiel met voetpedalen en in combinatie met Grand
Turismo geeft dat een erg goede racesimulatie.
Slechts één ding tegelijk
Het is Hildo al vaker opgevallen: Hij is nog steeds snel moe en heeft problemen
om zich te concentreren op meer dan één ding tegelijk. Deze problemen
komen ook bij de Playstation naar boven. Het rijden gaat redelijk totdat
Hildo even afgeleid raakt. Dan is het gelijk 'klets', auto in de vangrail.
Zou in het echt niet best zijn. Hildo moet natuurlijk weer kunnen
multitasken tijdens het rijden, dus verder racen en tegelijk
rekensommetjes oplossen uit het hoofd. Kortom: gamen is een
absolute aanrader als revalidatietool volgens Hildo.
Donderdag 16 juli 2015. Boodschappen op de fiets
Hildo verkeerde nog in de veronderstelling dat zijn fietstassen groot
waren. Nu niet meer. De hoeveelheid die hij erin krijgt valt hem dik
tegen. Met de motor boodschappen doen betekent al voorzichtig inkopen,
want alles moet er wel inpassen natuurlijk, maar met de fiets is dat nog
erger. De hoeveelheid die er in past valt gewoon tegen, zeker in
verhouding tot een auto. Een stapje terug, wat Hildo al met veel dingen
heeft moeten doen, is soms niet zo prettig. Met een zware fiets fietsen
maakt het er ook niet leuker op. Evengoed lopend boodschappen
doen is nog erger, de afstand huis-supermarkt is ruim 4 kilometer.
Vrijdag 17 juli 2015. Joggen
U weet dat Hildo wandelt, elke dag al sinds zijn thuiskomst uit het
ziekenhuis na zijn spoedopname wegens de arteriitis temporalis, op 1
juni. Maar hij gooit er nu ook een stukje
joggen tegenaan. Stelt u zich niet teveel voor van het joggen, want
hardlopen heeft Hildo jaren niet meer gedaan. Toen hij er voor het eerst
mee begon, nog voor het herseninfarct, kreeg hij behoorlijk pijn in zijn
rug, tussen de schouderbladen. 'Komt vast van de prednisolon', dacht hij
toen.
Bij iedere stap verergerde de pijn. Hij stopte er al na drie stappen
mee, want iets forceren is niet verstandig. Hij heeft dat langzaam opgebouwd
en nu jogt hij een paar meter probleemloos. Hij zou het
wel langer kunnen, maar Hildo zit natuurlijk nog in de beginnende
fase en zijn conditie is nog steeds hopeloos. De hartslag vliegt bij
inspanning
omhoog. Van rond de 120 tijdens vlot wandelen tot over de 140 na even
een paar meter hardlopen of sprintje trekken. Toch moet hij zeggen dat
het langzamerhand iets beter lijkt, zijn lichaam reageert zelfs beter,
soepeler dan dat het in jaren heeft gedaan en dat is dan toch een pluspunt in de ellende.
Zondag 19 juli 2015. Wandelen
Hildo wandelt en jogt een beetje. Wat hij nog meer doet, ziet u
hierboven. Het lijkt misschien op linedancen, maar tijdens de wandeling maakt hij
af en toe een pirouette, terwijl de voorwaartse beweging niet gestopt
wordt. Eerst linksom dan weer rechtsom en dat verscheidene malen. Hij
maakt het niet
te gek, want dan wordt hij natuurlijk echt duizelig. Het is een goede oefening
voor de balans. Ook achteruitlopen doet hij, maar niet te snel om te
voorkomen dat hij met z'n achterhoofd onzacht in aanraking komt met het asfalt.
Hoe meer input
de hersenen krijgen, hoe beter het is en over de gehele line ziet hij
telkens wel weer verbeteringen. Vaak niet dezelfde dag, maar de dag
nadat hij heeft geoefend lijkt
het er soms net op alsof het gemakkelijker gaat. Net alsof de hersenen
eerst een nachtrust nodig hebben om de input te kunnen verwerken.
Vermoeidheid
Het is heel erg duidelijk te merken dat wanneer Hildo enigszins vermoeid
raakt de capaciteiten snel afnemen. Vooral een vermindering van de balans
is dan duidelijk merkbaar, maar het is stukken beter dan vlak na het
infarct.
De vermoeidheid begint minder snel toe te slaan
en dat is iets waar hij bijzonder blij mee is.
Frustraties
De frustrerende factor blijft uiteraard knagen. Hij merkt dat het niet
meer zo goed gaat als vroeger. Hildo's inziens zit er niets anders
op dan van die vroegere persoon die alles beter kon dan hijzelf nu afscheid
te nemen. Doei!!
Drie weken na het herseninfarct!
Vandaag is het drie weken geleden dat hij het herseninfarct kreeg. Het zwaard van Damocles (een nieuw infarct)
hangt nog netjes
boven zijn hoofd en is nog niet gevallen. Iets waar hij zich verder
niet druk over gaat maken, dat is volledig zinloos want hij kan er niet
meer aan doen als hij nu doet. Dat er drie weken voorbij zijn betekent wel
dat de belangrijkste weken in het
revalidatieproces, waarin het grootste herstel te verwachten is, tot een eind gekomen
is maar het
betekent niet dat Hildo nu met zijn revalidatie stopt, welnee. Hij gaat
onverminderd voort want tot na een jaar, en soms langer,
is er nog verder herstel te verwachten. Het zal alleen langzamer
gaan, tenminste dat ligt in de lijn der verwachting. Of dat zo is, ziet u
vanzelf: Hildo houdt u op de hoogte zolang hij kan!
|
Zondag 28 juni 2015. Eind van het leven?
Hier ligt Hildo op de spoedopname van het Martini ziekenhuis in
Groningen. Hij wandelde nog gewoon de ambulance in, maar opstaan lukt
nu niet meer. Verplegers moeten hem zelfs van het ene in het andere bed
duwen en slepen. Praten gaat slecht, vergelijkbaar met een dronken
hooligan die anderhalf kratje bier achter de kiezen heeft. Hij is slecht te
verstaan, maar weet nog duidelijk te maken dat er een foto gemaakt moet
worden met zijn smartphone voor zijn website. Zijn hele linkerzijde is
nu verlamd, zowel arm als been. Dit is wel even
een emotioneel momentje, want plotsklaps verlamd zijn hakt er wel in. 'Is dit het
eind van mijn leven zoals het was?', gaat hem door het hoofd. Hoe
bizar u het misschien ook zult vinden, Hildo denkt aan zijn
trekkervinger, die ook al niet meer beweegt. Zou hij ooit nog geweer kunnen
schieten? Voor de dood is Hildo niet zo bang, maar verder leven als zwaar
gehandicapte lijkt hem een vreselijke toekomst.
CT-Scan
Hildo gaat onmiddellijk door een CT-scanner. Die laat met name
de bloedvaten zien: is er wat geknapt (hersenbloeding) of is er een bloedvat
verstopt (herseninfarct). Dat is van belang, want de behandeling verschilt. Er blijkt een bloedvat verstopt.
Hier moet Hildo ook overgeven.
Trombolyse
Hildo krijgt nu onmiddellijk een sterke bloedverdunner om de
bloedprop op te lossen en te redden wat er te redden valt. Deze
handeling heet trombolyse, maar schijnt niets te verhelpen. Het werkt
niet, het stolsel lost niet op. Het getroffen hersengedeelte ligt al op
apegapen en is nu bezig om af te sterven.
Naar het UMCG met sirenes en zwaailampen
Het UMCG (Universitair Medisch Centrum Groningen) biedt nog een andere
oplossing. Als het vat waar de prop zit groot genoeg is, kan daar de bloedprop
verwijderd worden door het inbrengen van een apparaat in de lies.
Eventueel zou de prop ook direct in het bloedvat met antistollingsmiddel
behandeld kunnen worden. Helaas
blijkt het bij Hildo om een te klein verstopt bloedvat te gaan dat niet
bereikbaar is, daardoor biedt deze behandelwijze geen oplossing.
Wat is er gebeurd dan?
Er blijkt een bloedvat verstopt door een bloedprop, mogelijk veroorzaakt
door hartritmestoornissen waar Hildo al wat langer last van heeft.
Door een hartritmestoornis kan bloed in het hart stollen en een propje vormen. Deze
zogenaamde embolie kan op een gegeven moment vanuit het hart in de
slagaders terecht komen en door het lichaam gaan reizen. Totdat het
ergens in
een
krappe slagader terechtkomt waar het blijft steken. Gebeurt dit in de hersenen,
dan krijgen de hersenen die van bloed worden voorzien door dat
specifieke bloedvat,
geen bloed, en daarmee zuurstof, meer en sterven deze af. Gebeurt zoiets in het
hart zelf, dan is er sprake van een hartinfarct. Maar het is ook
mogelijk dat de slagaderontsteking arteriitis temporalis die Hildo heeft,
heeft bijgedragen aan het infarct. Van deze aandoening is namelijk
bekend dat het het risico op een herseninfarct verhoogt.
Wat is een CVA (cerebro vasculair accident)
of beroerte?
Een beroerte of herseninfarct wordt
meestal veroorzaakt door een bloedstolsel dat een slagader verstopt
waardoor een gedeelte van de hersenen afsterft. Een TIA is een beroerte
waarbij een ader verstopt, maar het stolsel uit zichzelf weer
losschiet en de bloedstroom hervat wordt. Over het algemeen zijn er
minder tot geen nadelige gevolgen, maar indien u zoiets overkomt dient u wel contact op te nemen
met een arts want een volgende TIA of zelfs een herseninfarct ligt op de
loer. Een hersenbloeding is ook een beroerte, maar dan knapt er een
bloedvat. Vaak bij mensen met een (veel) te hoge bloeddruk. De gevolgen daarvan kunnen ernstig zijn.
Dinsdag 30 juni 2015. NR of een kasplantje?
Als u in het ziekenhuis ligt, krijgt u een polsbandje met een barcode.
'Bliep'. Als u denkt dat u iets anders bent dan een nummer op de lopende
band, zit u er naast. Alvorens u het bandje krijgt, wordt u gevraagd of u gereanimeerd wilt worden.
Hildo weet dat mensen die gereanimeerd worden vaak wat te weinig
zuurstof krijgen en er daarna, als ze het al overleven, hersenletsel
aan overhouden. Hij meent dat zijn huidige hersenletsel al
ernstig genoeg is en kiest voor de code 'NR' (Niet Reanimeren). Hij
verkiest de dood boven een risico op een leven
als kasplantje of anderszins zwaar gehandicapte.
Dinsdag 30 juni 2015. Rollator days!
Vanochtend kon Hildo nog niet staan en gewoon rechtop staan was vanmiddag ook al heel wat,
al kon hij dat alleen met ondersteuning van een rollator. Dan komen er
een paar collega's van het werk langs. Samen met hen wandelt hij om
20.15 h. met de rollator voor het eerst naar een
bezoekersruimte voor een bakkie koffie. Hildo heeft zijn eerste
wandeling met de rollator achter de rug! Hij is wel erg moe en duizelig
en dat maakt het staan/lopen nog steeds tot een onzekere bezigheid, maar
de kracht is er voor een groot gedeelte weer. Het is net alsof hij een nieuwe
linker arm en been gekregen heeft en daarmee moet leren omgaan, de
besturing daarvan valt niet mee. De spraak is in principe helemaal weer
op het oude niveau, tot hij moe wordt, dan begint hij weer te lallen. Schrijven gaat moeizaam, ondanks
dat het de rechterhand betreft die niet aangetast zou moeten zijn. Het
schrift
is slecht leesbaar en soms vergeet hij letters uit een woord op te
schrijven. Slikken is ook uitkijken want verslikken wil prima, maar gelukkig
gaat ook dat al beter. Het valt Hildo op dat de
ontwikkeling/vooruitgang erg snel gaat en dat is uiteraard goed nieuws.
Hopen dat het nog een poosje doorzet.
Waarschijnlijk is hij uiteindelijk een stuk minder gehandicapt dan hij
in eerste instantie vreesde. Daar kan hij mee leven. Joepie!
Een handicap of een lichamelijk beperking?
Hier wordt Hildo niet goed van! Andere woorden verzinnen omdat ze dan
minder erg klinken, totdat zo'n woord ook weer ingeburgerd is en weer
iets nieuws verzonnen moet worden. Het is wat het is, okay? Een
handicap!
Woensdag 1 juli 2015. Hildo's bloedvaten
Nog eentje uit de MRI-scanner. De bloedvaten in z'n hoofd,
niets geheims aan hoor. Geen aneurysma te zien, zijn bloeddruk is laag,
er staat niets op knappen en volgens de zaalarts zien de aders er mooi
schoon uit ook nog. Dat is dan in ieder geval goed nieuws. Het slechte
nieuws? Er hoeft maar eentje verstopt te raken en Hildo is de klos.
Eigenlijk geldt voor iedereen met hersenen een beetje
'living-life-on-the-edge', want er zit geen garantie op uw lichaam en
artsen geven geen enkele garantie op wat voor voorspelling of
behandeling dan ook.
Wel zijn alle artsen het er over eens dat stoppen met roken erg belangrijk is,
gevarieerd eten en regelmatig bewegen ook. U kent die goedbedoelde saaie
verhalen wel, maar Hildo volgt ze toch maar op. Het leven is soms erg mooi, eenmalig
en de dood komt u uiteindelijk echt wel halen hoor. Maar voor het zover is: van
het leven genieten mag best! Gewoon doorroken is ook
goed, Hildo gaat zeker niet op de barricades
staan als wereldverbeteraar. U kan en mag helemaal zelf beslissen wat u
wilt. Mooi hè?
Ergotherapie: Koffie zetten
Vanmorgen nog een test 'koffie zetten' gehad van een ergotherapeute. De
opdracht was twee bakkies zetten en inschenken. Eentje met suiker en melk,
het andere zwart. Dat ging probleemloos. Dit was een test om te zien of
hij
dagelijkse dingen kan doen. Na een beroerte kunnen er van allerlei
dingen mis zijn in het brein en u merkt dat pas op het moment dat u het probeert. Sommige
mensen verwisselen apparaten, dan willen ze bijvoorbeeld tandenpoetsen met het
scheerapparaat. Lachwekkend? Misschien wel, maar niet voor degene die
het betreft. Gelukkig lijkt Hildo van dit soort toestanden geen last te
hebben.
Vrijdag 3 juli 2015. Weekendverlof!
Deze ochtend wil de fysiotherapeute Hildo wel even zien
wandelen met rollator. Okay dan. Ze wil Hildo ook wel
even zien wandelen zonder rollator. Dat weigert Hildo, hij kan niet
eens met goed fatsoen rechtop staan, een wc/douchebezoek is nog
steeds een hachelijke onderneming. 'Ik sta erbij en grijp wel in als er
iets mis gaat', zegt de fysiotherapeute. Weer weigert Hildo. 'Ga ik echt
niet doen. Wat heb ik eraan als ik tegen de vlakte ga? Gaat gewoon niet
gebeuren, klaar'. Als er iemand is die weet wat Hildo wel of
niet kan, dan is dat Hildo zelf wel. Grenzen verleggen is goed, een
ravijn inspringen niet.
Naar huis
Hildo wil alleen maar naar huis, want volgens hem is hij uitbehandeld.
Wat zou er in het ziekenhuis nog meer voor hem gedaan moeten worden? Wat
hij daar kan, heen en weer sjokken over de hal, kan hij
thuis stukken beter. Daar is veel meer te doen om zijn brein allerlei nieuwe
input te geven zodat voor de afgestorven hersenen nieuwe verbindingen
gelegd kunnen worden.
Hij mag dit weekend naar huis om te zien of hij zich kan redden, maar
zondagavond moet hij zich weer in het ziekenhuis melden. Hij krijgt dan
ook slechts medicijnen mee tot zondagavond, meer niet. Dat is een aardig werkend dwangmiddel.
Wandelen met de rollator
Hildo krijgt een rollator in bruikleen mee van het Martini Ziekenhuis. Hij voelt zich echt gehandicapt terwijl hij achter zijn rollator langs
de weg sjokt. De kracht aan de linkerkant is misschien 70% van wat het
was, maar zonder
balans is hij een stumper. Zonder rollator valt Hildo gewoon om. 'Vorige week was
ik nog okay',
mijmert hij... zo snel kan het gaan. Dan
de handjes steeds losser om de rollator, hij moet zijn evenwicht oefenen
en hoe minder hij op het apparaat steunt, hoe beter het is.
Zaterdag 4 juli 2015. Weg met de rollator!
Sommige plekken in huis zijn met de rollator niet te nemen, maar Hildo heeft
nog een paar krukken liggen, overgehouden aan toen hij met zijn Harley
van een hoteltrap viel in Letland. Bijna tien jaar terug, maar de houten
krukken zijn nog prima, alleen iets kort maar een kniesoor die daarover
valt. Het zichzelf het vlizotrapje opslepen, gaat prima. Hij heeft
immers nog een goede rechterarm. De fysiotherapeute in het ziekenhuis
zag in de vlizotrap een probleem, Hildo niet. Go, go, go!
Zondag 5 juli 2015. Scheve straat
Tijdens een wandeling is het lopen over een vlak stuk weg relatief
gemakkelijk. Maar als de weg schuin loopt, heeft Hildo de neiging om van
de weg af te zwalken. Hier lopen zowel de weg als het voetpad schuin en
in een v-vorm naar elkaar toe. Met de nodige concentratie lukt het Hildo
om er recht overheen te lopen met het ene been op het voetpad en het
andere op de straat. Simpele dingen lijken nog steeds simpel, maar soms is
dat niet langer het geval.
Lopen zonder wandelstok gaat nu ook, maar de stok is toch wel handig
als Hildo moe wordt, want dan gaat het evenwicht snel achteruit en is
het
een mooi attribuut om hem overeind te houden.
Frustratie
Behalve een gevecht tegen zijn weigerende lichaam is het ook een gevecht
tegen de frustratie. Dit merkt Hildo telkens opnieuw als het weer niet gaat
zoals hij wil. Dat is iets waar hij in de toekomst ongetwijfeld nog vele
malen tegenaan zal lopen. Maar Hildo heeft geaccepteerd
dat hij niet meer degene is die hij was en gelukkig gaat de progressie momenteel nog
steeds supersnel en is er waarschijnlijk nog veel te verbeteren.
Zondag 5 juli 2015. Zonder stok!
De eerste korte, echte wandeling zonder hulpmiddelen! Yes!! De wandelstok heeft Hildo
gisteren aangeschaft en nu heeft hij hem al niet meer nodig,
tenminste, het gaat zonder ook redelijk. Langere afstanden of als hij iets vermoeid is,
dan loopt het met toch wel een stuk stabieler. Evengoed hij is natuurlijk
bezig om zichzelf te verbeteren en dat betekent grenzen verleggen en wel
zo snel mogelijk in deze belangrijke eerste 'drie weken periode' van de
revalidatie.
Maandag 6 juli 2015. Op de fiets!
Na nog één nacht in het ziekenhuis en het evaluatiegesprek is
Hildo vanmiddag eindelijk uit het ziekenhuis ontslagen. Hier probeert hij een
fiets. Het evenwicht is wel aangedaan maar inmiddels behoorlijk
verbeterd en het blijkt niet zo ernstig dat
hij niet meer kan fietsen. Daar is hij erg gelukkig mee, want dat houdt
de weg voorlopig open tot uiteindelijk weer mogen/kunnen motorrijden.
Het zou ongelooflijk jammer zijn als hij noodgedwongen met motorrijden zou
moeten stoppen.
Dinsdag 7 juli 2015. Pillendoosjes
Hildo heeft nog nooit medicijnen gebruikt, behalve
paracetamol als ie hoofdpijn had. Nu is het opeens anders. Om deze hoeveelheid
aan medicijnen uit elkaar te houden en het juiste medicijn op het goeie moment
te kunnen innemen, is enige vorm van organisatie wel noodzakelijk. Zonder
pillendoosje kan het best lastig zijn om te onthouden of u die ene pil nu al
wel of nog niet gehad hebt en vergeten zou in principe levensbedreigend
kunnen zijn. De pillendoos op deze foto bestaat uit zeven strips. De
strips
zijn met maandag t/m zondag gemerkt en elke individuele strip bestaat
uit vier doosjes, gemerkt met ochtend t/m nacht. Hildo moet zijn medicijnen
dagelijks op drie verschillende momenten en één keer in
de week zelfs op vier verschillende momenten innemen. Deze doos is voor
hem dan ook een uitkomst. Alle zeven doosjes zitten ook nog eens
in een tasje voor gemakkelijk meenemen, handig hoor.
Wat zit erin dan?
Éénmaal in de week 's ochtends op nuchtere maag alendroninezuur 70 mg.
Dit is een anti-osteoporose medicijn, in te nemen met minimaal één glas water
(géén melk). Na inname mag hij een half uur lang niet gaan liggen. Dit
medicijn is noodzakelijk in
verband met het gebruik van prednisolon, wat
botontkalking veroorzaakt.
Bij het ontbijt 45 mg. prednisolon tegen de ontsteking in zijn
aders (wordt elke twee week met 5 mg. afgebouwd). Clopidogrel 75 mg.,
een bloedverdunner en twee tabletten pantoprazol
van 40 mg elk, voor bescherming van de maag.
's Middags Calci-Chew D3, een calciumtablet. Alweer voor de botten en
alweer in verband met botontkalking door het gebruik van prednisolon.
's Avonds simvastatine 40 mg., een medicijn dat helpt aders schoon te
houden. Het verlaagt vetten in het bloed en het cholesterolgehalte en
moet daarmee
nieuwe bloedproppen voorkomen die voor een volgend herseninfarct
zouden kunnen zorgen. Een te hoog cholesterolgehalte heeft Hildo niet,
maar hij slikt het medicijn desondanks als voorzorgsmaatregel,
waarschijnlijk voor de rest van zijn leven.
Woensdag 8 juli 2015. Schieten!
Het is nu bijna anderhalve week gelden dat het herseninfarct toesloeg.
Hildo is een fervent sportschutter, want knallen is leuk! Maar gaat dat
wel samen? Proberen is het devies en met een 9 mm blijkt het best wel te gaan.
De voorladers komen later. Wel blijkt de vermoeidheid snel toe te slaan, zowel het
schieten als een gesprek met medeschutters hakt er wel in. Hij is nog
lang niet de oude, maar wel onderweg!
Donderdag 9 juli 2015. Nieuwe oude fiets
Zonder vervoer zitten is niet fijn, zeker niet als u wat afgelegen
woont. Hildo mag momenteel nog geen motorvoertuigen besturen, maar de dichtstbijzijnde winkel ligt op ongeveer
vier kilometer afstand. Een fiets lijkt een prima
alternatief voor de auto en geeft uitstekende oefenmogelijkheden voor
het verbeteren van het evenwicht. De fiets verbruikt geen benzineverbruik en
is nog eens goed voor de gezondheid ook. Het
gaat alleen tergend langzaam, Tour de France snelheden zitten er niet
in, niet met Hildo als voortdrijvende kracht. Een elektrische fiets is
hem
te duur. Voor 75 euro daarom deze in
1987 gemaakte Gazelle, het bouwjaar staat op de Sturmey Archer
achterwielnaaf, aangeschaft. Hildo heeft hem
gekocht van een 86-jarige man, een dorp verderop. Deze oude heer was de
goedkoopste met zijn fiets, ook op internet. Een klassiek exemplaar, niet perfect,
maar het fietst verder niet gek, alleen blijkt ie uit de tweede versnelling te
springen tijdens de zes-kilometer-rit naar huis. Moet Hildo nog even naar
kijken.
Vrijdag 10 juli 2015. Wandeling
Elke dag maakt Hildo een wandeling door het dorp, dit doet hij al sinds
hij met arteriitis temporalis uit het ziekenhuis thuis gekomen is.
Hij houdt dit nog steeds vol en doet dit probleemloos. De omgeving is
steeds dezelfde,
maar het is wel telkens zeer de moeite waard. Er staan hier en daar
zelfs bankjes waar hij even kan gaan zitten om over het weidse landschap te
staren in de zomer. In de winter is het hier wat minder, nogal winderig en
koud. Het platteland wordt soms een beetje meewarig bekeken door
inwoners van de grote steden, maar Hildo kan deze mensen verklappen: 'het heeft
z'n fijne kanten hoor', en dan heeft hij het niet eens over het
ontbreken van files.
Zondag 12 juli 2015. Motorrijden?
Het is nu ongeveer twee weken na het herseninfarct. Hildo probeert even
uit of hij de motor van de zijstandaard kan krijgen, hoe de motor zit,
voelt en probeert hem achteruit de weg op te schuiven. Dat lukt vandaag
wel in tegenstelling tot een paar dagen terug. Z'n linkerbeen is nog
steeds zwakker, maar al wel aangesterkt. Nu overlegt hij met zichzelf of
hij een stukje zal gaan rijden om de hersenen nieuwe connecties te
kunnen laten aanmaken in die belangrijke eerste drie herstelweken na het
infarct. Of gewoon niet doen en naderhand er spijt van hebben dat hij
het niet geprobeerd heeft? De omgeving is er in principe geschikt voor:
rustige weggetjes en, met name 's avonds, weinig verkeer. Motorrijden
mag geen probleem zijn, een 20 kilo fiets is veel lastiger en wiebeliger
dan een 300 kilo motorfiets, alleen moet hij de snelheid in de gaten
houden. Maar Hildo wil z'n eigen kunnen niet overschatten. Kortom: hij
wil het over een paar dagen op een
rustige avond toch gaan doen. Naderhand wil hij niet kunnen zeggen dat hij te
laat was met proberen en daardoor z'n kans om weer te kunnen motorrijden
heeft vergooid.
Vrijdag 12 juli 2015. Fietstocht
Tijd voor een fietstochtje. Het is mooi weer, maar ook met slecht weer
was Hildo er op uitgetrokken. De stok gaat mee voor de zekerheid, beter
mee verlegen dan om verlegen, maar hij heeft hem niet gebruikt. De
achteruitkijkspiegel is een niet hip, maar wel handig attribuut zodat in
een oogwenk achteropkomend verkeer gezien kan worden en er niet
continu slingerend achterom gekeken hoeft te worden.
30 jaar ouder
Hildo heeft er op de fiets gevoelsmatig in één keer 30 jaar bij gekregen met het herseninfarct. Dus hij fietst als
een 83-jarige. Kunt u zich voorstellen wat voor gevoel dat is? Van de
ene op de andere dag? Het is niet leuk, frustrerend en alles wat er tussenin
ligt. En tóch weet hij dat hij vreselijk veel geluk heeft gehad. Het had
stukken erger met hem kunnen aflopen, veel erger, tot aan volledig
verlamd in een rolstoel toe. Eigenlijk is Hildo een mazzelpik. Echt wel!
Alleen voelt het soms niet helemaal zo.
Maandag 13 juli 2015. Evenwichtsbal
De bal lijkt op de skippybal van vroeger, maar er zit geen handvat aan. Hildo
heeft een gele gekocht, dat zijn de grootste die de fysiotherapeut in
voorraad heeft. Met de compressor er bij zit
er al snel wat lucht in, maar het lijkt hier op de foto nog wat weinig. Hildo
is bezig om met één been van de grond naar links en rechts
heen en weer te rollen. De hoeveelheid oefeningen is eindeloos. 'Een
echte aanrader voor het geld', aldus Hildo, zelfs voor mensen zonder
hersenbeschadiging die gewoon wat rustige fitness willen doen.
Buikspieren trainen gaat ook prima en veel ruimte hebt u niet nodig! De
diameter is 75 centimeter. Misschien was een iets grotere bal toch wat
beter geweest vanwege Hildo's 1.90 m lengte en bijbehorende lange benen.
Woensdag 15 juli 2015. Knallen met de grootste!
Kracht, de hand stil houden en gewoon rustig stilstaan zonder wiebelen,
is de weg naar een hoge score. Jazeker, dit hoort ook bij de
revalidatie. In de praktijk is het lastig schieten met deze erg zware
revolver en waar Hildo eerder 70 punten bij elkaar schoot, krijgt hij er
nu nog maar 50 op de kaart. Met minder zware wapens gaat het trouwens
beter, gelukkig.
Donderdag 16 juli 2015. Fysiotherapie
De hierboven afgebeelde 'wiebelstoel' doet ongeveer hetzelfde als de
evenwichtsbal, maar Hildo heeft een voorkeur voor de evenwichtsbal
omdat die simpel is en u er echt heel veel dingen mee kunt oefenen,
afgezien van het evenwicht. Deze stoel is aangesloten op een monitor en
het is de bedoeling dat u, door uw bekken te bewegen, een stipje op de
monitor een bepaalde lijn laat volgen. Ongetwijfeld goed voor de
motoriek. Uiteraard heeft Hildo meer oefeningen gedaan. Daarover later
meer.
Zondag 19 juli 2015. Fietsoefeningen
Vrijwel elke dag fietst Hildo een stukje, er zijn weinig dagen die hij
gemist heeft na de aanschaf van deze ouwe Gazelle. Goed voor het
algemene balansgevoel wat van belang is voor op de motorfiets later.
Behalve gewoon fietsen, is het natuurlijk ook mogelijk speciale oefeningen uit
te voeren.
Bijvoorbeeld zo langzaam mogelijk fietsen en, zoals op de foto hierboven, naar
links/rechts kijken terwijl u gewoon rechtuit blijft fietsen. Het lijkt
simpel, maar vooral in het begin had Hildo moeite met het gewoon rechtuit
fietsen en al helemaal met rechtuit fietsen en tegelijkertijd zijwaarts
kijken.
Achterom kijken
Nu is Hildo al weer wat verder en oefent hij achterom kijken. 'Dat kan
ik best al wel', aldus Hildo, maar u ziet op het plaatje eronder dat het
best wel lastig is voor hem. Desalniettemin blijft hij dit
herhalen want, zeker na een beroerte: oefening baart kunst.
Hij heeft vandaag 17 kilometer gefietst, de grootste afstand tot nu toe
en het viel af en toe best tegen met de wind. Gelukkig was hij
in goed gezelschap en een korte pauze bij een terrasje was dan ook niet te
versmaden.
Elektrische fiets?
Tegenwind blijft Hildo's vijand, dan komt hij echt oog in oog
te staan met zijn conditie. Als Hildo in de toekomst alleen gebruik kan
maken van een fiets, dan wordt er ongetwijfeld een e-bike aangeschaft, want
trapondersteuning is niet te versmaden met windkracht 5 of 6 tegen op de
open vlaktes van het Groninger landschap. Als u de fiets niet gebruikt
als sportmiddel maar gewoon als vervoer, dan is niet volledig bezweet ergens
aankomen is ook wel prettig.
|