Eerste keer bij de Troubleshooters

De eerste keer dat Hildo in Winterswijk is, in ieder geval tijdens een westernweekend van The Troubleshooters. Wat er precies te verwachten is, is duidelijk: Gezelligheid en allerlei schietdiciplines, zelfs duelleren, net zoals bij andere westernweekends, maar het is toch iedere keer weer anders: de locatie, het weer, de bezoekers en de gesprekken. De weersvooruitzichten voor dit weekend zijn alvast niet geweldig en dat is uiteraard van invloed op de bezoekersaantallen. Hildo hoopt er het maar het beste van en gaat op weg. Iets van twee en half uur vanuit Groningen. Piece of cake, dude!

De kantine van Schietbaan Jaspers

Na vier uur dolen arriveert Hildo in de stromende regen bij de schietbaan in Winterswijk. En dit treft Hildo aan bij aankomst: De binnenzijde van het clubgebouw van de Schietbaan Jaspers, waarvan The Troubleshooters de banen huurt. Maar er zijn helemaal geen mensen! De schrik slaat Hildo om het hart, zou het de verkeerde week zijn? Even bellen. Gelukkig valt het mee: Het terrein waar gekampeerd wordt, ligt 200 meter verderop.

Taper crimp die van Lyman

Deze man is topschutter Ruud. Hij schiet bij OKK Wateringen. Als zulke mensen wat te vertellen hebben, luistert Hildo. Hildo gebruikt een RCBS die-set voor de 45-70 patronen van zijn revolver, waarmee hij zijn kogels vast krimpt. Dat gebeurt met een zogenaamde roll crimp. Het bovenste stukje van de huls wordt iets naar binnen omgezet zodat de kogel niet uit de huls kan vallen. Volgens Ruud is een taper crimp de betere methode. Daarbij wordt de huls over een grotere oppervlakte tegen de kogel geduwd. Tijdens het schieten geeft dat een meer uniforme krimp, dientengevolge gelijkmatiger drukken en daarmee hogere scores, aldus Ruud. Het verschil tussen een roll crimp en een taper crimp is duidelijk te zien aan de hulzen. Ruud meent dat Hildo beter een Lyman 45-70 taper crimp-die kan aanschaffen in de uitvoering 'short', zoals aangeboden op de site van Buffalo Arms. Die heeft Hildo niet kunnen vinden. Wel eentje op de site van Track of the Wolf, daar is er eentje van Lyman die geschikt is voor 45-70 to 45-400 (type 45S-TA). Maar of dat de juiste is? Wordt vervolgd!

Shotgun Nijntje

Grappige sticker op een auto. Dit is een konijntje waar jagers voor aan de kant gaan, wedden?

2 juni 2011. Schietkaart BFR

Een schietbeurt in Winterswijk bestaat uit twaalf schoten op de kaart, niet de vijf die Hildo had verwacht. Dat is mooi, want vijf of zes schoten vindt hij persoonlijk een beetje weinig voor een serie. De bovenste kaart betreft de eerste schietbeurt, de onderste de tweede. Beide kaarten zijn direct achter elkaar geschoten. Met dit soort scores valt hij niet in de prijzen, maar Hildo is er niet ontevreden over. Het richtpunt, onderkant kaart, had iets hoger gekund. Veel kruit en een lichte kogel is een combinatie die het bij de BFR aardig lijkt te doen.

Shpetim op de 25 meter baan

De 25 meter lijkt dichtbij, maar zo'n schietkaart is op die afstand toch verbazingwekkend klein. Hildo legt de gedragsprocedures op een schietbaan uit en Shpetim is een oplettende, rustige leerling. Een beginnende schutter zal nooit alles in één keer opnemen, maar dat geeft niet want Hildo zorgt ervoor dat alles 100% veilig verloopt. Hij geeft aanwijzingen en grijpt, indien nodig, onmiddellijk in.

De eerste schoten

De eerste keer met een vuurwapen schieten is best imponerend, zeker als het betreffende wapen een Colt Walker is, maar Hildo heeft nu eenmaal niets kleiners bij zich. Hij verzekert Shpetim dat het 100% veilig, erg leuk en veel spektakel is, maar dat hij geen gigantische terugslag hoeft te verwachten of anderszins onprettige dingen. Met een setje oordoppen en een schietbril is Shpetim er helemaal klaar voor. Hildo verliest hem geen seconde uit het oog, om eventuele fouten onmiddellijk te kunnen corrigeren. Niets is zo belangrijk als veiligheid.

Resultaat?

Alle kogels in de kaart hoor! Dat is zeker niet slecht voor een beginner, want Hildo heeft het wel heel anders gezien. Shpetim wil nog wel een trommel schieten. Hildo laat hem dit maal ook het wapen laden. Het lukt hem vrijwel zonder aanwijzingen, hij heeft goed opgelet toen Hildo het de eerste keer voordeed.

Revolver check

Aan het eind van de schietsessie laat Hildo nog even zien wat hij met zijn revolver doet voordat het wapen terug in het holster gaat: Kijken of alle kamers daadwerkelijk ongeladen zijn. Vaste prik. Alweer die veiligheid hè?

Indruk

Shpetim is positief over het schieten. Dat is mooi, want een eerste ervaring kan nooit weer over. En het is belangrijk dat het geen negatieve ervaring is. Wellicht in de toekomst er een nieuwe sportschutter bij!

Wedstrijd houtblokken hakken

Met één slag van de bijl een houtblok in tweeën kloven. Vervolgens het kleinere houtblok ook weer in tweeën, enzovoorts, tot het niet meer lukt. Degene die het hout in de kleinste mootjes hakt, is winnaar. Potentieel een riskant spelletje, een bijl in uw been is niet fijn. Gelukkig weten de houthakkers dat ook en komt iedereen zonder gekloofde benen van het veld af.

In de tent

Hildo zit hier op een klapstoeltje in zijn tent! De ruimte is overweldigend. De tent is binnen ook veel lichter dan de oude. Zelfs als het weer een beetje donker en druilerig is, zoals vandaag, lijkt het binnen heerlijk helder weer.

Nadeel

Hildo´s nieuwe tent heeft de opening relatief laag. De middenstok is relatief hoog. Vliegend ongedierte komt binnen en vliegt omhoog. Daar komen ze nooit meer weg omdat de uitgang zo laag zit. Dat is iets wat u met een normale klassieke tweestokstent niet hebt. Vliegende dieren kunnen dan net zo gemakkelijk naar binnen als naar buiten omdat er geen hoogteverschil is. Deze zweefvlieg doet geen mens kwaad, beetje moeite en het diertje vliegt nu weer buiten rond.

US camper

Met een auto als deze komt u wel even aan, alleen niet op het trapperveld. Maar lekker luxe hoor, zo'n 28 voeter. Het verbruik op LPG ligt op een ouderwetse 1:3,5 maar u krijgt er wat voor terug. Als u bedenkt dat Hildo's Mercedes 1:5,5 haalt, dan valt zo'n camper nog best mee. Toch?

De prijsuitreiking op zondag

Veel winnaars in allerlei diciplines, maar Hildo behoort er niet bij. Als hij voor de punten was gegaan, had hij beter kunnen schieten met de Walker dan met de BFR. 'Maar het gaat het niet alleen om de score hoor', zegt Hildo. En met die mening staat hij niet alleen.

Volgend jaar weer?

Hij had eerst zijn twijfels, en er zijn een aantal dingen beter aan te pakken, maar ondanks het wat tegenvallende weer, de daardoor relatief matige opkomst en de verbouwingen van de omliggende terreinen, is het toch een weekend geworden waar hij met plezier op terug kan kijken. Dus volgend jaar weer?

Wat Hildo betreft wel!

                     _______________________________________

6 juli 2011. Schietkaart Walker op 50 meter

Wederom een 50 meter kaart. Rood zijn de eerste zes schoten, blauw betreft de tweede trommel en geel de derde.

Rood = 5 treffers

Blauw = 6 treffers

Geel = 5 treffers

En wat kunt u hier over analyseren? 'Weinig', meent Hildo, 'behalve dat van de 18 kogels twee de kaart niet geraakt hebben'.

Shocking klem

Nadat er precies drie trommels leggeschoten zijn merkt Hildo dat de haan niet meer te spannen is, het hele mechaniek van de revolver zit volledig shocking klem. Ook de trommel is niet meer te verwijderen. Dat wordt binnenkort sleutelen aan de Walker. Vast weer wat naar binnengevallen percussiekapjes, vermoedt Hildo. Het zou de eerste keer niet zijn.

Klemmend gietblok!

Ging het in het begin prima, na enige tijd gedurende de gietsessie begint het gietblok wat te klemmen. 'Oh?' Niet door hitte, het blok was al volledig op temperatuur, maar gewoon door het gebruik. Het klemt zowel bij het sluiten als bij het openen. Messing is natuurlijk zachter dan staal, en dit lijkt van invloed te zijn, net zoals dat bij de aluminium gietblokken van Lee dat ook na verloop van tijd het geval is.

Stoppen

Hildo is gedwongen te stoppen tijdens de gietsessie omdat het blok niet meer met goed fatsoen te openen en sluiten is. Het aantal kogels dat u hierboven afgebeeld ziet is wat er mee gegoten is, het zullen er iets van 70 zijn.

Ook na het volledig afkoelen van het gietblok blijft het klemmen bij zowel het openen als sluiten. Voorlopig heeft Hildo kogels genoeg, maar binnenkort wil hij even contact opnemen met Jeff Tanner voor advies. Die heeft zeker eerder van dit probleem gehoord en kent vast de oplossing. Waarschijnlijk iets als een zoekrandje met een nagelvijltje, hier of daar, voordat het gieten weer moeiteloos verloopt.

11 juli 2011. Verstopte Walker

Het mechaniek van de Colt Walker zit volledig klem. Handvat en trekkerbeugel worden verwijderd en dit treft Hildo aan. Alle ruimte die er is, wordt ingenomen door olie, zwartkruitresten en oude percussiekapjes. Wat een bende zeg, tjonge. Hoog tijd voor een schoonmaakbeurt.

Met de motor

Deze motorfiets heeft koffers, een bagagerek en een groot zadel maar het wordt toch al snel een beetje krap. Een automobiel heeft duidelijk voordelen. Lilly zit in de schiettas, tegen de kuip, en rust met de loop op de bovenkant van de rechter koffer. Links zou ook nog een wapen passen. In de ene koffer zitten twee revolvers en munitie, in de andere westernkleding en Hildo's cowboyhoed. Dan nog de gloednieuwe tweedehands witte tent, tentstokken, haringen, een luchtbed, pomp, slaapzak en tas met o.a. ronde ballen, kruitbuisjes en andere schietbenodigdheden voor het voorlaadgeweer. De pompstok en de grootste tentstok zitten bij het geweer in de foedraal. Da's alles. De motor is flink vol gepakt en stuurt beduidend zwaarder.

De weg kwijt

Hildo heeft de TomTom niet bij zich. Hij heeft een briefje geschreven, net als vroeger, die hij af en toe uit zijn zak plukt en wapperend tussen zijn tanden houdt als ie moet koppelen. Op het lijstje de namen van de plaatsen die hij moet passeren in goede volgorde. U moet weten: Oriëntatie en navigatie zijn niet Hildo's sterkste punten. Bij Hengelo gaat het mis. Hij kan daar het bordje met de naam van de volgende plaats, Haaksbergen, niet vinden. Meer dan de helft van de mensen die Hildo naar de weg vraagt, komt uit België, weet het niet of geeft een uitleg die zo lang is, dat Hildo het niet kan onthouden en na twee afslagen al weer de weg kwijt is. Ten einde raad kijkt hij maar waar de zon staat en begint hij wat te gokken. Dat gaat niet goed en daardoor heeft hij deze vrijdag veel meer van het Twentse lanschap gezien dan hem lief was. Hij komt weer terecht in Hengelo, maar denkt dat het Haaksbergen is en belandt vervolgens in Enschede nadat de weg naar Ootmarsum ook de juiste niet bleek. Uiteindelijk komt het toch nog goed. Totale reistijd vier uur. Lacht u er maar om, het is ernstig genoeg. De TomTom is de fijnste uitvinding sinds jaaaren! Enne, een paar snelwegen erbij in Twente zou het rijplezier niet schaden.

Regen

Een paar fikse buien, en bij aankomst zowaar een echte plensbui, zorgen ervoor dat Hildo die avond met koude natte voeten in zijn, aan de onderkant natte, slaapzak kan kruipen. Zonder opgepompt luchtbed want hij heeft een ventielnippel te weinig, die ligt nog in de andere tent. Hmmm.

Musketier?

Volgens de man zelf komt hij uit ca. 1650 en is hij een vroege voorvader van de cowboys. Eén van de eerste settlers van Noord-Amerika. Zo iemand heeft Hildo nog nooit op een westernweekend gezien. Niet in het bezit van een rad- of lontslot wapen, maar wel voorzien van een soort lans of piek, een degen en een dolk.

Kogelvrij kuras?

De meer dan 200 jaar jongere Hildo wint vast als het er op aan komt, want het glimmende kuras is geen partij voor een 45-70 patroon. Gek genoeg schijnt een gedeelte van het Napoleontische leger ooit nog uitgerust geweest te zijn met dergelijke kurassen, om bescherming te bieden tegen musketkogels. Of dat een beetje functioneerde weet Hildo niet, maar het lijkt hem onwaarschijnlijk. Het lijkt ongelofelijk maar zelfs in de eerste wereldoorlog is er, heel kort in het begin in 1914, nog gebruik gemaakt te zijn van kurassen door bepaalde troepen aan zowel Duitse als Franse zijde. In de tijd van nitro Mausers en machinegeweren een zeer onverstandige manier van zelfbescherming, meent Hildo, en hij trekt de geestesgestelheid van de legerleiding van destijds een beetje in twijfel.

Knalluh, met de BFR

Testing, testing. Met 60 grain FFFG goedkoop kruit, meer dan gewoonlijk, en een 300 grain Drummen kogel gaat het helemaal niet slecht. Minder kruit en zware kogels zorgen ervoor dat het wapen hoog af komt. Meer kruit en een lichtere kogel en er is beter mee te richten. Hildo houdt de onderkant van de kaart aan en zit behoorlijk in de buurt.

Flinke dreun

Ook met 60 grain goedkoop kruit is het nog 'een beste dreun mien jong´, maar de terugslag na het schieten op zich valt erg mee. Het lijkt op de foto erger dan het is. Het wapen erg stevig vast houden is niet nodig, het springt met zwartkruit niet uit de hand, en dat is wel zo prettig voor uw voorhoofd.

Frietkraam van MisterEnde te Winterswijk

Shpetim serveert uitstekende broodjes hamburger, patat en gehaktballen. Dit houdt de cowboys gaande! Hij heeft het naar zijn zin dit weekend, net als de eigenaar van MisterEnde, een aardige man en een niet onverdienstelijk kunstschilder in zijn vrije tijd, die het westernweekend zelfs zo leuk vindt dat hij volgend jaar graag weer komt. Niet vanwege de omzet, want die bleef een beetje achter, maar wel vanwege de sfeer en de uitermate plezierige klanten die ook later op de avond, na een aantal biertjes, niet vervelend worden. 'We doen ook houseparties en dan gaat het er heel anders aan toe. Daar slaan ze elkaar de koppen in om niks'. Hij is zo enthousiast dat ook het nieuwe westerweekend, Weasel Creek, hem wel wat lijkt om te gaan doen, volgend jaar.

Enne Shpetim, effe achter de patatjes weg en knallen?

Patatbakker Shpetim is geïnteresseerd en Hildo biedt hem aan om even een serie te schieten met zijn Colt Walker. Zo'n aanbod krijgt hij niet iedere dag, hij heeft zelfs nog nooit geschoten, dus hartstikke leuk. Hildo krijgt toestemming van The Troubleshooters om hem morgen, zondag, te laten schieten, dus ligt niets meer in de weg voor deze rustige jongeman om kennis te maken met de schietsport.

100 meter baan

Hier en daar wordt er aan de banen 'gesleuteld'. Onderhoud is af en toe nodig. Toch meent Hildo dat de banen die hij gezien heeft allemaal in goede staat verkeren en ook de afzuiging meer dan redelijk is.

Complex

Het ondergrondse complex, want zo mag u het wel noemen, is voorzien van 100, 50 en 25 meter banen. Zelfs duel- en steelplatebanen, die midden in een opknapbeurt zitten, heeft Hildo gezien. Wel zijn de meeste banen zijn tussen het schietpunt en het doel behoorlijk donker. Maar in principe maakt dat niets uit, want halverwege hangt de kaart niet.

Catacomben...

Hildo blijft zich verbazen over de uitgestrektheid van de schietbanen. Het geeft de indruk van beland te zijn in een computergame, waar op ieder moment de zombies van achter een hoek op u af kunnen springen. Hé, daar komt er al eentje aan het eind van de gang!! Oei! Hildo's fantasie gaat met hem op de loop. Even terug naar de tent om weer bij te komen. Het clubgebouw zelf is relatief klein en de schietbaan zelf valt helemaal niet op. U hoort er overigens ook zeer weinig van als u buiten staat. Deze banen zijn misschien wel de stilste die Hildo ooit gezien heeft. Er zit vast een dempingssyteem in de afzuigingen.

Schietende dames

Het moet gezegd, schietende heren zijn in de meerderheid, maar er zijn wel degelijk dames te vinden op de schietbaan. Zoals deze hier, een uitermate vreedzaam type, maar voor een schietkaart heeft ze geen mededogen. De kaart wordt behoorlijk geraakt en ze weet zelfs een prijs in de wacht te slepen bij de discipline voorlaadgeweer.

Antiek ijzer

En Amerikaanse Rogers & Spencer van het jaar 1865 voor € 1825,-. Het lijkt een nette revolver. Dan nog een Adams voor € 475,-. De vuursteenpistolen zijn € 275,- per stuk, leuk modelletje, maar het lijkt wat meer op toeristensouvenirs uit Turkije dan op the real thing. Maar Hildo heeft er geen verstand van. Ontbrekende kennis is lastig hoor!

Rustiek

Ahhh... het landelijke gevoel in Winterswijk. Hier komt u tot rust. Er vlak naast ligt het trapperveld, die mensen hebben het maar goed. Hildo zelf klaagt ook niet

Trapperveld

Hier staan de witte tenten. Campers, caravans, Hildo's en dergelijke staan op het veld ernaast.

Het missende centrale punt

Een westernweekend heeft een centraal ontmoetingspunt, een gezellig punt waar de mensen automatisch heen trekken. Meestal is dat de kantine van de schietvereniging en de directe omgeving. In Winterswijk is het een partytent, u ziet hem rechts op de foto, die op het kampeerterrein staat. Hier staat de band en wordt het bier verkocht. Het probleem is dat de tent een beetje klein is. Buiten staan is niet prettig en aan de bar hangen is niet mogelijk, want die is er niet. Een kampvuur ontbreekt, ongetwijfeld omdat het niet is toegestaan, en het weer is kil. Mensen blijven dan al snel hangen bij de tent of caravan. De schietbaan is 200 meter lopen, maar in de kantine van het clubhuis, boven de schietbaan, is verder niets te doen. Maar de volgende keer gaat het vast beter, want er zijn verbouwingen gaande op de omliggende terreinen van sportverenigingen en als die voorbij zijn gaat het er, denkt Hildo, vast anders uitzien.

                     _______________________________________

6 juli 2011. Vetpillen

Hildo's kogelvetpillen zijn op. Het ontbrak hem aan tijd om fatsoenlijke ronde pillen te gieten, met de revolverlopen als gietmal. Gewoon wat fragmenten afbreken en die onder de kogel stoppen, gaat ook. Niet zo mooi, maar het werkt.

9 juli 2011. .666 kogels voor Betty

De Jeff Tanner gietmal wordt voor de eerste maal ingezet. Dat de kogels er anders uitzien dan uit een gewoon gietblok is duidelijk te zien. Het 'gietvoetje' blijft er aan zitten door het ontbreken van de 'sprue plate', de snijplaat die normaliter het uitstekende aanhangsel afknipt. Het handmatig afknippen blijkt prima te gaan met een gewone zijsnijtang uit de gereedschapskist. Het kleine uitstekende gedeelte dat nog een beetje uit blijft steken is met een paar tikjes van de zijsnijtang alweer behoorlijk plat. Het manueel afknippen van het gietvoetje betekent echter wel dat u, na het gieten, alle kogels nogmaals door uw handen moet laten gaan. De snelheid van de kogelproductie zal derhalve wat lager liggen dan bij het gebruik van een regulier gietblok.

Kogelmaat

Dit gietblok zou .666" diameter ballen moeten gieten, dus interessant om te weten wat er nu ècht uitvalt, want, zoals u weet, wil het wel eens afwijken. De digitale schuifmaat brengt uitkomst en .669" is de gemiddelde maat die naar boven komt tijdens het meten van vijf verschillende kogels, gemeten op verschillende plaatsen. De uitkomst schommelt vrijwel constant tussen 0.6690" en 0.6695", dus mooi rond.en constant. Deze ballen zijn, ondanks dat ze iets groter uitvallen, uitstekend en en zeker niet te groot voor Betty.

Schone Walker!

Op het onderste strookje papier ziet u alle percussiekapjes, en delen daarvan, die Hildo uit de revolver gevist heeft. Misschien wel tien stukken, zo erg is het nog nooit geweest. Er bestaan mensen die menen dat een percussierevolver na iedere schietsessie volledig uitelkaar moet worden genomen om schoon te maken. Voor diegenen heeft Hildo maar één advies...: 'Laat dat ding maar lekker zitten, want binnenin roest het echt niet, zolang u na het schieten een paar druppen olie in het mechaniek gooit.' Hildo's Walker is van binnen nog steeds als nieuw. Gewoon doorknallen tot ie niet meer wil!

.

Museumbezoek

Zonder kunst en cultuur zou het menselijk leven een armzalig bestaan zijn. Daarom bezoekt Hildo heel af en toe wel eens een museum.

Emder Rüstkammer

Het Ostfriesisches Landesmuseum Emden (In Emden, Noord-West Duitsland) bevindt zich in een modern gebouw achter het Rathaus in het centrum van de stad, een markant pand dat dateert van 1962 nadat de eeuwenoude voorganger in 1944 door geallieerde bombardementen was verwoest. Het Landesmuseum telt vijf verdiepingen en één daarvan is de Emder Rüstkammer, en die is het meest interessant. Het Duitse woord 'Rüstkammer' betekent zoiets als arsenaal of wapenopslag. De Emder Rüstkammer bestaat al sinds de 16e eeuw. Hier werden de wapens opgeslagen van burgerwachten en soldaten van Emden, klaar om ingezet te worden voor de verdediging van de stad. Na verloop van tijd veloor de Emder Rüstkammer zijn functie en veranderde het van wapenarsenaal in een wapenopslag van antiek spul. De oude wapens zijn nooit weggegooid maar bleven, letterlijk, eeuwen bewaard. In de opeenvolgende eeuwen werden soms wapens buitgemaakt in oorlogen en soms werden wapens geschonken uit privébezit. Het uiteindelijke resultaat is een grote verzameling van historisch schiettuig. Momenteel bestaat de vaste expositie alleen uit 16e en 17e eeuwse wapens en harnassen, kurassen, helmen, schilden, sabels en lansen of pieken.

Er wordt slechts een gedeelte van de verzameling tentoongesteld in het museum, waarschijnlijk vanwege een gebrek aan ruimte.

Lontslot musketten

De eerste 'moderne geweren'. Erg lang en erg zwaar, rond de 8 tot 10 kilo. Dusdanig zwaar dat er vanaf de schouder in feite niet normaal mee te schieten was. Een steuntje onder de loop, genaamd furket of vork, was noodzakelijk voor de musketiers. Het museum herbergt een behoorlijke verzameling van dit soort musketten.

Furket of vork

Een metalen vork met houten stok om de zware lontslotmusketten op af te steunen tijdens het richten.

Hellebaard

Een gecombineerd steek/slagwapen van ruim twee meter. Deze specifieke hellebaarden lijken wel van heel erg veel ornamenten te zijn voorzien, dus waarschijnlijk meer ingezet voor sier of ceremoniële doeleinden, dan daadwerkelijk voor het slagveld.

Piek/spies

De opvolger van de hellebaard. De piek, gedragen door piekeniers op het slagveld, werd ingezet als verdediging tegen aanstormende cavalerie. De piekeniers stonden in een gesloten formatie naast elkaar, in een blok, met de piek op de grond en de punt richting de cavalerie. Voor de ruiters werd een charge dan bijzonder linke soep.

Bajonet 

Weer later, vanaf ruim 1700, raakten de piekeniers langzamerhand out of date vanwege de serieuze opkomst van het vuurwapen op het slagveld. De lichtere musketten namen de rol over. Je kon er mee schieten en met de musketkolf op de grond en de banjonet schuin naar voren gaf dit hetzelfde lastig te nemen object als daarvoor met de piekeniers, zolang de gesloten formatie van de infanterie niet doorbroken werd en men in een vierkant (carré) staat. Ook paarden hebben ogen en schijnen een frontale aanval op een carré te weigeren.

Diopter

Dat een diopter niets nieuws is, ziet u aan deze lontslotmusket. In plaats van een keep een buisje. In principe dus een soort diopter. Of er met deze set-up daadwerkelijk een hoge precisie bereikt kon worden waagt Hildo te betwijfelen, gezien de gladde loop.

Pot Kaffee

In het Duits bestaat een Tasse (kopje) en een Kännchen (kannetje). Een ' Pott' is Hildo onbekend, maar dat blijkt in Emden een kopje met een geschatte inhoud van een halve liter. Stevig bakkie, in alle opzichten.

Kortom

De Emder Rüstkammer herbergt geen onafzienbaar wapenarsenaal, maar een bezichtiging is zeker een aanrader. Bovendien, er is in dit museum nog meer te zien dan alleen wapens, maar daarvoor moet u toch echt zelf richting Emden vertrekken.

                       _________________________________

13 juli 2011. Betty met de .666 kogels

Voor de eerste keer de baan op met kogels uit de Jeff Tanner gietmal. De lading is 80 grain Explosia Jagdschwarzpulver 1 (FFG) kruit en een .669 kogel (ze vallen .003" groter uit dan .666") en de bal, zoals altijd, in gewoon printerpapier gewikkeld. De 80 grain kruitlading lijkt te tam. Het schot klinkt als een slappe scheet en de precisie is ver te zoeken, zelfs met de kaart op 25 meter.

Verhoging kruitlading

Met 10 grain extra, nu 90 grain achter de kogel, lijkt het beter te gaan. Dit is de lading waarmee Hildo straks de (wed)strijd aan gaat.

Entree

Op het moment van schrijven mag u 6 Euro per persoon afrekenen bij de kassa. Valt best mee als u het bijvoorbeeld tot de uitgaven van een dagje Disneyland Parijs vergelijkt.

Sabels en houwdegens

In gebruik bij de cavalerie. En masse aanstormende ruiters die vanaf het paard lustig op het voetvolk inhakken met, in eerste instantie, een zwaard en in latere tijden met een houwdegen met rechte kling (foto) of met de sabel, met gebogen kling, is een strategie die honderden jaren uitstekend heeft gewerkt.

Harnassen en kurassen

Iets van rond de 25 kilo aan extra lichaamsgewicht voor een compleet harnas. Door de ingebruikname van vuurwapens moest de lichaamsbepantsering steeds dikker, en dus zwaarder, gemaakt worden. In de praktijk onpraktisch, dus werden minder belangrijke delen weggelaten. Uiteindelijk bleef het kuras (borst en rugplaat) en een helm over: de kurassier was geboren. Tot in de 19e eeuw zijn kurassen gebruikt als lichaamsbescherming tegen sabel, maar ook als kogelwerend vest voor het voetvolk en cavalerie.

Tweehanders of Bidenhänder

Een tweehandig slagzwaard. Zoiets zou Grote Pier, uit ons eigen Friesland, ook gehanteerd hebben. Naar het schijnt wel een stuk langer dan de hier afgebeelde exemplaren. Voor de 17e eeuw werden de tweehanders onder andere ingezet om de, behoorlijk statisch opererende, piekaniersblokken uiteen te drijven. Al vrij vroeg verloren deze zwaarden hun waarde op het slagveld.

Hollandse radslotpistolen

In een aparte kamer wordt een twintigtal radslotpistolen gepresenteerd. Vrijwel alle zijn Nederlands fabrikaat en gerestaureerd door Herman Prummel. Niet zo goed te fotograferen omdat de pistolen, in tegenstelling tot de rest van de expositie in de Emder Rüstkammer, achter glas zitten. Een beetje jammer, maar goed verklaarbaar gezien de hoge kwaliteit van deze wapens.

Literatuur

Rechts het boek 'Elegant Gespannt'. Gaat over de radslotpistolen in de Emder Rüstkammer, die overigens gerestaureerd zijn door onze eigen Ridder in de Orde van Oranje Nassau, Herman Prummel. Prijs van het boek is bijna 20 euro en het is zwart/wit. Dat de kleur in de foto's ontbreekt, is een beetje jammer.

Het linker boek 'Jagd und Pracht', ook zwart/wit, is gemaakt naar aanleiding van een eerdere tentoonstelling in 2008 en kost net geen 10 euro. Hildo gaat niet graag met lege handen naar huis dus 'Jagd und Pracht', het betreft radslot jachtwapens voorzien van veel informatieve tekst, gaat mee. Ook deze jachtwapens zijn destijds door Herman gerestaureerd.

                       _________________________________

14 juli 2011. 12 dagen na het schieten

Hildo heeft z'n 45-70 hulzen na het schieten in Winterswijk, nu 12 dagen geleden, schoongemaakt en opgeborgen. Maar ééntje heeft hij over het hoofd gezien en die is met de patroongordel in de kluis beland, en dat is niet zo mooi zoals u kunt zien aan de foto hierboven. Hildo heeft het idee dat deze extreme oxidatie niet alleen veroorzaakt wordt door het zwartkruitresidu, maar voor een groot deel door het vet in zijn vetpillen. Het vet, normaal frituurvet 50/50 gemixt met bijenwas, werkt uitstekend. Hoewel het volgens de omschrijving op de verpakking geen zout bevat, corrodeert het echter wel sterk. Een soortgelijk effect, alleen niet zo sterk, heeft hij al eerder gehad in combinatie met messing en koper, zonder het bijkomende effect van zwartkruit. Later nog maar eens testen of een ander vet wellicht minder corrosief is. Wat voor soort vet dat zou moeten zijn, houdt Hildo nog even in beraad.

De eerste Weasel Creek!

Het is de eerste maal dat Weasel Creek (in Wenum-Wiesel, vlakbij Apeldoorn) wordt georganiseerd. Dit, van te voren al veel besproken, weekend schijnt een superweekend te worden. De organisatie ligt in handen van DVS (De Veluwse Schutters). Er zijn behoorlijk wat handen uit de mouwen gestoken om de banen van DVS in dusdanige staat te krijgen dat ze een full-blown westernweekend aankunnen, met name de afzuiging is verbeterd. De combinatie van ervaren mensen in de organisatie (zoals Stalen André en Macko) en een sublieme locatie, inclusief historische watermolen, moet er voor zorgen dat dit weekend het helemaal wordt. Met een dergelijk hooggespannen verwachting zou het best een beetje tegen kunnen vallen, toch?

Even niet op vakantie

Weasel Creek valt midden in Hildo's vakantie. Jammer, dus geen Weasel Creek. Alhoewel... Natuurlijk is het ook mogelijk om gewoon te zeggen: ik laat die motor lekker thuis, gooi de spullen in de auto en ga gewoon naar Weasel Creek. En dàt is precies wat Hildo heeft gedaan!

Stromend water

Het verval zal iets van tweeënhalve meter zijn, schat Hildo. Door een openstaand luikje valt het water naar beneden op het waterrad. Doet de molenaar het luikje dicht, dan stroomt het water boven over het waterrad heen en blijft het rad staan.

Binnen in de molen

De aandrijving van een zaag en verder naar achteren die van de korenmolen. Simpel maar effectief en een prachtig gezicht wanneer alles in beweging is.

De Wenumse Beek

Na het waterrad gepasseerd te zijn, loopt de beek idyllisch verder tussen de rest van het Weasel Creek terrein door. Wat een plaatje van een plaatje hè?

Weasel Creek Bridge

Ter overbrugging van de Weasel Creek, die als er geen western weekend is gewoon Wenumse Beek heet, tussen de camping en de rest van het terrein. Een combinatie brug/trap, speciaal gemaakt voor dit weekend. Constructief uitermate stevig, maar toch is het even opletten tijdens het afdalen of beklimmen van de trap: deze is een beetje steil. Maar de brug is gemakkelijker dan fierljeppen. Iets wat een geboren Groninger, als Hildo, overigens niet graag doet.

En u bent?

Een heel mooie armband in mooie kleuren en met een duidelijke tekst. Een baancommandant is altijd aanwezig tijdens wedstrijden, maar soms is het wel even gokken wie het op dat moment is. Dat is hier dus niet het geval. Wat Hildo betreft verdient dit navolging bij alle westernweekeinden.

Trap met een lift!

De schietbanen van de Veluwse Schutters liggen ondergronds en zijn te bereiken via de kantine van het clubgebouw, via een trap. Voor de minder validen is er zelfs een lift aanwezig. Erg mooi, want ook als u slecht ter been bent kunt u hier toch deze fantastische sport beoefenen. De kantine en schietbanen zijn volledig rolstoelvriendelijk. Dit is overigens bij meer banen het geval. De schietbaan die door de Troubleshooters in Winterswijk gebruikt wordt, eveneens ondergronds, heeft ook een traplift.

Ives Devos

Deze Belg heeft een bedrijf, Wild West Treasures, en handelt in die hoedanigheid in antieke vuurwapens. Hij is tevens één van de standhouders op Weasel Creek. Niet de goedkoopste, maar hij heeft een uitgebreide sortering èn er zijn wel heel erg mooie wapens bij. Natuurlijk het 'gewone' spul, zoals Colt en Remington revolvers, maar hier en daar ook heel bijzondere constructies in de wapentechniek. Met name de periode tussen 1850 en 1875 was een periode die bol stond van de ontwikkelingen op wapengebied en derhalve is deze tijd, vanuit dat oogpunt, interessanter dan elke andere periode. Van voorlader naar achterlader, van enkelschots tot meerschots en van losse kogel tot complete patroon... het heeft in dat korte tijdsbestek heel wat aparte, en soms absurde, wapenconstructies opgeleverd.

P.W. Porter rifle

Het tweede wapen van onderen is er eentje van vele die een oplossing laat zien die het nèt even niet was. Bij dit percussiegeweer zit een negenschots trommel verticaal in de lengterichting achter de loop gemonteerd. Wanneer er één kamer achter de loop zit, is een andere op het voorhoofd van de schutter gericht. Mocht er vuuroverslag naar een andere kamer ontstaan, zeker niet onmogelijk, dan zou dat verregaande ongewenste gevolgen kunnen hebben voor de onfortuinlijke schutter. Dat de verkoop van dit bizarre geweer nooit de vlucht heeft genomen die de constructeur wellicht voor ogen had, zal u niet verbazen, maar achteraf is het gemakkelijk oordelen. Voor een verzamelaar is en blijft het een zeer interessant stuk uit de aanloopperiode naar meerschotsgeweren. Voor dit bijzondere exemplaar mag u gerust ettelijke duizendjes reserveren. Hildo vindt het een prachtig ding, maar zijn financiële situatie laat de aanschaf niet toe, en hij is daarmee de enige niet. Er even naar kijken is óók mooi!

Brandje?

Bij een fikkie is de redding is nabij.

Duel op zaterdag

Twintig deelnemers die strijden op het scherpst van de snede. Slechts drie duels weet Hildo op zijn naam te schrijven. Te langzaam en een weigerend wapen zijn hier debet aan... ´Maar alle goeie dingen komen langzaam hoor´, weet Hildo.

Miquelet schietkaart Betty

Omdat Bessie, de Brown Bess nog steeds stuk is, gaat Betty, de koloniale uitvoering van een Franse M1777 mee. Voor het eerst worden de .666 kogels, die .669 uit de mal vallen, ingezet op een wedstrijd. Met 90 grain moet het aardig lukken. Misschien dat de kogels toch nog een fractie te klein zijn, of de musket is niet lekker, of Hildo heeft zijn dag niet. Hoe dan ook: met Betty lijkt Hildo toch minder te scoren dan met Bessie. Drie kogels missen de kaart en de score blijft op 53 punten hangen. Evengoed, het kan slechter hoor!

In de discipline voorlaadgeweer

Omdat er verrekte weinig miqueletschutters zijn, schiet Hildo op een miqueletkaart

(die een stuk groter is), maar doet hij met het puntenaantal mee in de klasse voorlaadgeweer. Die 54 zijn verre van genoeg om een podiumplaats te bemachtigen.

Weasel Creek Bakery

In Weasel Creek gebeurt er van alles. Hier de houtgestookte oven waarin de bakkers dadelijk hun broden gaan bakken. Belangrijk is de juiste temperatuur alvorens het deeg de oven in gaat.

Vragen aan de bakker

Jong en oud worden geduldig te woord gestaan over alle aspecten van het brood bakken. Zeg nu zelf, wanneer is de laatste keer geweest dat u een èchte bakker brood heeft zien bereiden in een historische omgeving met een houtoven?

Precisie

Iedere baan is weer anders, daglicht, meer of minder verlichting, het speelt allemaal mee. Wat kan helpen in de nooit aflatende jacht naar de hoogste score is een baankijker, zoals deze man er eentje heeft. Van de andere kant, het telkens door een kijker kijken en het volgende schot daarop te corrigeren hoeft zeker niet tot een hoger resultaat te leiden en kan de concentratie verstoren. Ooit voor Hildo een baankijker? Wellicht..

Paarden of dekkleden?

Achter de kantine is een pleintje waar men aan tafeltjes kan zitten en waar in een hoek op zaterdag duel wordt geschoten. Deze kale muur aan de andere kant van het pleintje kreeg een opfrisbeurt met behulp van bedrukte, mooi op elkaar aansluitende, dekkleden. Met name als u wat dichterbij staat, zijn de paarden levensgroot en lijkt het precies alsof u uitzicht hebt op de prairie. Hildo moet zijn neiging om op een paard te springen en de wijde wereld in te galopperen echt onderdrukken hoor!

De bar

Aan de bar zitten in het clubhuis van DVS is geen straf. Supergezellig, dat ziet u meteen. Bier, fris of koffie wordt betaald in Weasel Dollars. Een halve dollar voor koffie, een hele voor bier of fris en twee voor sterke drank. Simpel, overzichtelijk en met 7 dollar voor 10 euro redelijk betaalbaar.

Diepgaande gesprekken

Hildo hier in gesprek met Hendri, de weledelgestrenge voorzitter van De Vrijheid in Hoogeveen. Hendri is niet een 'voetjes van de vloer' swingend type, net zo min als Hildo. Maar, omdat het een echte Drent is, zijn klompen hem niet geheel vreemd. Wellicht is derhalve het klassieke clogdancing wat voor hem, dat kan ook gewoon zonder klompen en instructievideo's zijn op Youtube te vinden. Hendri is nog niet overtuigd. Eerst nog maar even een biertje, want van al dat gepraat krijgt men een droge keel.

Ontbijt

Niets laat het begin van de dag zo glanzen als een goed ontbijt. Voor slechts twee Weasel Dollars krijgt u niet zomaar een ontbijt, maar een volledig lopend buffet èn een gastheer die buiten op verzoek roer- of gebakken eieren voor u klaar maakt! 'Tjonge', smakt Hildo, 'Dit is nog beter dan een tien schieten!'.

De prijzen: Een fles wijn en een setje sneeuwkettingen!

Aan het eind van elke dag zijn er prijsuitreikingen. De sneeuwkettingset is voor de zoveelste plaats bij de voorlaadgeweren. Uitermate handig voor wintertreffens, bijvoorbeeld om te voorkomen dat Hildo tijdens het wintertreffen van SV Düring wederom in de sneeuw komt vast te zitten en onbedoeld een caravan van een medeschutter zand- en stenenstraalt met doorslippende achterwielen.

Wijn

Hildo wint ook nog een fles wijn. Bij vertrek naar huis ziet Hildo de boer en z'n vrouw, de eigenaars van het weiland waarop gekampeerd wordt. Ze staan net bij hun trekker op de weg te kijken naar de vertrekkende schutters en dat lijkt Hildo een prima moment om even de auto aan de kant te zetten en hun de net gewonnen fles wijn te geven als dank voor het gebruik van hun weiland en het daarmee mogelijk gemaakte pracht weekend.

Hoe is Weasel Creek bevallen?

Hildo denkt dat u het wel kunt raden. Ondanks af en toe stevige regenval, die ongetwijfeld een aantal mensen ervan weerhouden heeft om naar Weasel Creek te komen, is het is een weekend van superlatieven geworden. Wat hem betreft is dit momenteel het mooiste westernweekend van Nederland en het zullen er weinig zijn die een andere mening zijn toegedaan. De organisatie staat als een huis, er is zelfs toiletpapier in de dixies op het campingveld, en de historische locatie, met alle faciliteiten en ruimte, is niets minder dan geweldig. Hildo heeft al gehoord dat er een limiet aan deelnemers gaat komen. Goede zaak. Bij veel belangstelling zou het knelpunt kunnnen komen te liggen bij het aantal beschikbare schietpunten. Een situatie, zoals bij Davy Crockett in Horst, supergezellig met heel veel mensen en kraampjes maar te weinig schietpunten voor het aantal deelnemers. Dientengevolge moet men soms uren in de rij staan voor een schietbeurt. Dat mag best.voorkomen worden. Het kunnen schieten is, in ieder geval voor Hildo, een essentieel onderdeel van een westerweekend.

                __________________________________________

De Wenumse Watermolen

Op het terrein van Weasel Creek ligt een watermolen. Volledig bedrijfsgereed. De molen wordt voor het eerst genoemd in geschriften uit 1313 en stamt derhalve uit de 14e eeuw, of vroeger, want het bouwjaar is onbekend. De molen is van oorsprong een korenmolen, maar is in de loop van haar bestaan ook gebruikt als kopermolen, voor het looien van leer en de productie van Zwitserse kaasjes, in 1885. Vanaf 1917 is het weer een korenmolen maar er kunnen ook planken gezaagd worden, heeft Hildo gezien.

Waterrad

Het kleine beetje water dat op het waterrad valt, brengt de hele constructie in beweging. Ongeloofelijk hoeveel kracht er op deze simpele manier uit water gewonnen kan worden. Het waterpeil in de beek staat dit weekend relatief hoog vanwege de regenval en het waterrad draait daardoor aan de onderkant door het water. Dat remt de snelheid natuurlijk af, maar evengoed blijft het een indrukwekkend gezicht.

Molenaar

De molenaar vertelt hier aan een geïnteresseerd zwartkruitpubliek enthousiast en honderduit over 'zijn' molen. Hildo heeft vernomen dat de goede man sinds enige tijd helaas gezondheidsproblemen heeft en dat hij en z'n vrouw mogelijkerwijze het molenaarsbestaan binnen afzienbare tijd moeten opgeven.

Campingterrein

Het campingterrein is een naast de schietvereniging gelegen weiland. De eigenaars, een boer en een boerin, zagen het westerntreffen in eerste instantie niet zitten. Na flink wat overredingskracht en smeekbeden zijn ze uiteindelijk toch overstag gegaan. Al kort na het begin van het weekend zijn de boer en boerin enthousiast over de welgemanierde gasten op hun land. Zij hebben al aangegeven de cowboys volgend jaar graag terug te zien. Dat is erg goed nieuws, want zodoende is het volgende weekend veiliggesteld. Immers: zonder weiland geen camping en zonder camping geen Weasel Creek weekend.

BFR precision shooting

Hildo gaat voor precisie, maar ook voor wat spektakel, zo is ie wel. Een goede combinatie van beide geeft de BFR. Wellicht iets meer spektakel dan precisie, maar hij komt toch nog tot 74 punten.

Schietkaart BFR

De score lijkt redelijk, maar Hildo telt 74 punten. Niet slecht voor een wapen met dit gewicht, maar het kan natuurlijk altijd beter.

De Band op vrijdag

'Hoe ze heten ben ik vergeten', zou Hildo kunnen zingen. Gelukkig laat hij dat achterwege, maar de naam van de band is evengoed niet blijven hangen. Ze speelden overigens best aardig, en dat is toch het belangrijkst bij een band, nietwaar?

Accordeon

Dan nog een meisje dat, het mag gezegd, niet geheel onverdienstelijk accordeon speelt. Het lijkt gemakkelijk, maar de coördinatie tussen de rechterhand en de bassen met de linker hand is niet gemakkelijk. Hildo heeft het zelf vroeger ook geprobeerd met de accordeons van zijn zusters, maar tot rockster heeft hij het nooit geschopt.

Standhouders

Er waren relatief weinig standhouders aanwezig. Het terrein is groot genoeg, biedt plaats aan nog veel meer. Mag Hildo een voorspelling doen? Volgend jaar zijn er minimaal twee keer zoveel standhouders en waarschijnlijk zelfs meer.

Ooohhh...

Deze foto is genomen vanaf de Weasel Creek Bridge richting de watermolen. Is het geen wonderschone omgeving?

Straight from the 1870's

Twee duelschutters wachtend op hun lot. De linker is een professionele rodeo bullrider geweest, en dan hebben we het niet over mechanische stieren maar die briesende van vlees en bloed. Van gebrek aan lef kunt u deze man niet betichten! De rechter heeft professioneel 'de kogels zien vliegen' als officier in ons eigen Nederlandsche Leger. Hun overeenkomst? Beide heren vegen met Hildo de vloer aan in een duel als ware hij een natte dweil.

Bijenstand H.G. Maagendans

Ook een imker heeft zijn domicilie op het Weasel Creek terrein. Hildo schaft af en toe wat bijenwas aan, als ingrediënt voor zijn revolutionair werkende kogelvetpillen. Bij een dergelijk bezoek heeft hij een keer uitleg van een imker gehad over het houden van bijen, en als een imker eenmaal begint te vertellen dan houdt het voorlopig niet op. Over bijen is namelijk heel veel te weten en deze kennis is ook noodzakelijk als de imker zijn volken in goede conditie wil houden. Zeker geen hobby voor de 'dat doe ik wel even' beginner.

Weasel Shoot

Een discipline die alleen bij Weasel Creek goed tot zijn recht kan komen. De afbeelding is geprint op een A4-papier. Het wapen is vrij, de afstand is 25 meter en het aantal schoten is zes. In theorie zou u, met een groot genoeg kaliber, beide voorpootjes tegelijk kunnen raken en daarmee 19 punten scoren. Dat lukte deze schutter niet. Het lijkt Hildo een goed idee deze discipline volgend jaar ook te proberen. Hij beloofd u geen beter resultaat dan het bovenstaande!

Handmatig kneden

In de watermolen wordt het meel handmatig gekneed, net zoals vroeger. Dat de foto een tikje wazig is, vanwege de lange sluitertijd in combinatie met een snelknedende bakker, mag de pret niet drukken.

Oldtime Bakker Deeuwis

Deeuwis is bakker èn zwartkruitschutter. In Weasel Creek bakt hij ze, samen met zijn vader, bruin ter leering ende vermaek. Waarlijk prachtig om te zien.

Historisch bakken

Historisch schieten is toch wat anders dan historisch bakken in een houtoven, zo merken de beide hypermoderne bakkers al snel. Een thermostaat zit er niet op en het is waarschijnlijk net zoiets als kogels gieten met een houtvuur, het gaat mis voor u er erg in hebt. De broden worden iets zwart en de, overigens heerlijke, koeken, niet geheel gaar. Het vuur had iets te hoog gestaan en daarmee was de temperatuur in de oven wat hoog opgelopen. Geeft helemaal niets want het resultaat smaakt, weet Hildo uit eigen ervaring, minstens zo goed als uit de moderne bakkerij.

Inchrijfbureau

Bureau of buro? De schrijfwijze van bureau is via buro weer bureau geworden. Hoe het precies te schrijven maakt ook helmaal niet uit, want deze man weet precies wat hij moet (in)schrijven, en daar gaat het om.

Zonder tijden

De schietbeurten worden ingeschreven zonder tijden. U koopt een kaart en gaat vervolgens naar de baan op het moment dat u daar zin in hebt. Is er een plaats vrij, dan mag u van de baancommandant uw serie van 13 gaten in de kaart schieten. Is er even geen baan vrij, dan onstaat er een stapeltje schietkaarten en duurt het niet lang alvorens u toch aan de beurt bent. Het systeem heeft voordelen, een continue doorstroming van schutters en daarmee een maximale baanefficiëntie. Het nadeel? Er kunnen 15 schutters tegelijkertijd staan en een uurtje later helemaal niemand meer omdat u geen idee hebt hoe druk het op een bepaald moment is, dat is dan weer minder efficiënt. Wat ècht het beste systeem is? Hildo weet het niet.

The Tumblin' Gogo's... gefilmd door Hildo!

Hildo meent dat hij zo aan de slag kan als cameraman in Hilversum. Hier een filmpje van de Tumblin' Go Go's met een eigen nummer 'I'm Young' op de zaterdagavond. Een prima band die zelfs regelmatig in het buitenland optreedt. Leuk detail... de bassist is tevens zwartkruitschutter! Rockabilly is vlotte, gedreven muziek. Stukken vlotter dan de klassieke country & westernmuziek, dat voor de meesten beter in het gehoor ligt. De feestzaal, vastgebouwd aan de watermolen, is ruim genoeg. Helaas moeten ramen en deuren potdicht vanwege mogelijk geluidsoverlast. Hierdoor loopt de vochtigheidsgraad in de zaal erg op en wordt het er erg warm. De muziek staat iets te hard, dat in combinatie met de rockabilly doet de ene na de andere cowboy besluiten om toch maar te verhuizen naar de bar van het clubhuis van De Veluwse Schutters. Erg jammer eigenlijk, en het enige dat niet helemaal 100% naar wens verloopt. Aan de band ligt het niet, want spelen kunnen ze wel! 'Topband!', aldus Hildo.

De Colt Walker op zondag

Op zondag kan er worden geschoten van 9.00 h tot 12.00 h. De prijsuitreiking is rond 14.00 h en dan kunnen de mensen nog mooi op tijd afreizen. Hier is over nagedacht. Hildo staat deze zondag op de baan met de Walker om de laatste serie te schieten. Gisteravond was het tot half vier 's nachts erg gezellig en het aantal biertjes was aanzienlijk. Niet al te fruitig op de baan en Hildo kan u alvast verklappen dat de schietresultaten er mogelijk onder te lijden hebben gehad, anders had ie vast wèl een topscore geschoten.

Schietkaart Walker op zondag

81 punten, ondanks iets overmatig drankgebruik de vorige avond. Volgens Hildo was het iets van de zevende plaats die hij haalde bij de voorlaadrevolvers op zondag.

                __________________________________________

19 juli 2011. De 300 meter baan van Emmen!

De lange afstanden, meer dan 100 meter, zijn in Nederland met een kaarsje te zoeken. De militaire baan De Harskamp is er eentje, maar die schijnt tot nader orde gesloten te zijn voor sportschutters wegens een herlaadfout. Hildo kent De Harskamp nog van zijn dienstijd: hij is vier maanden gelegerd geweest in Ede tijdens zijn opleiding. Erg jammer dat er niet meer geschoten mag worden, want het is een mooie omgeving.

Emmen

In Emmen stond al een schietbaan: het 'Schiet- en jachtsportcentrum Emmen'. Een gebouw met daarin 25-meter banen waarop door diverse clubs geschoten wordt. Binnen kan er niet met zwartkruit worden geschoten worden vanwege de elektronische schotregistratie, wordt hem verteld. Buiten is een mooi gazonnetje en daar kunnen kleiduiven geschoten worden. Het Schietsportcentrum is gelegen te midden van weilanden, dus niemand die er last van heeft, ook niet als er buiten geschoten wordt. Vandaar dat de KNSA waarschijnlijk besloten heeft hier een, al veel besproken, 300-meterbaan aan te leggen.

Hildo op bezoek

De opening is op 1 september 2011. Goede tijd om eens even kijken hoe die baan er nu daadwerkelijk uitziet. Nog niet helemaal klaar natuurlijk, maar voor een eerste impressie is de bouw ver genoeg gevorderd. Hildo reist af naar Emmen, pardon Emmer-Compascuum. Dat iedereen het over de 300- meter baan van Emmen heeft betekent niet dat deze ook in Emmen ligt. Als u dan toch rondjes rijdt omdat u het niet kunt vinden, begin dan te vragen in Emmer-Compascuum, dat is wat dichterbij.

Schermenbaan

De 300 meter is een zogenaamde schermenbaan. Dit zijn stalen schermen, met hout bekleed om ricochetschoten tegen te gaan. Licht kan naar binnen en rook naar buiten, maar kogels niet. Supersysteem met één probleem: ook geluid kan gemakkelijk naar buiten. De geluidsoverlast die dit met zich meebrengt is elders in Nederland een probleem, maar hier, in the middle of nowhere, (nog) niet.

De kantine

Net nieuw, uitstekend verzorgd en inclusief bar. Helemaal niets mis mee.

Kleiduivenbaan

Het lijkt haast een golfbaan, zo strak ligt de grasmat erbij. En niet alleen de grasmat is een plaatje, ook de rest van het schiet en jachtsportcentrum ziet er zeer verzorgd uit.

Niet voor zwartkruitschutters

De 300 meterbaan is niet voor Hildo en zijn zwartkruitcollega's. Hildo voelt, in ieder geval op dit moment, niet de behoefte om weer naar het Schiet- en jachtsportcentrum Emmen af te reizen. Waarom zou ie?

Clubgebouw

Vanaf de ingang van de 300-meter baan gefotografeerd. Ver wandelen hoeft de schutter niet en parkeergelegenheid is ruimschoots voorhanden.

Adres

Schiet en Jachtsportcentrum Emmen
Veenakkers 30
7881 XJ Emmer-Compascuum

Dakterras

Dit is wel heel erg luxe. Dit dakterras bevindt zich aan de achterkant van het clubgebouw. Hier heeft u uitzicht op de kleiduivenbaan en kunt u de schutters gadeslaan. Hoe het kleiduivenschieten precies in zijn werk gaat, weet Hildo niet, maar de kans dat u van het dak geschoten wordt zal ongetwijfeld gering zijn.

Dakterras richting 300-meter baan

Vanaf het dakterras heeft u uitzicht op de zijkant van de 300-meter baan.

Trapje en irritatie

Ziet u het trapje uiterst links op de foto? Het geeft van bovenaf uitzicht op de 300-meter baan. Die moet u vooral niet proberen te beklimmen, want van de suggestie alleen al raakt de dame van het schietsportcentrum, met wie Hildo gesproken heeft, al aardig geïrriteerd.

Stijgende irritatie

Niet dat Hildo het trapje beklommen heeft hoor, maar hij vraagt haar of het toegestaan is, de baan is immers nog niet in gebruik en een mooie foto gegarandeerd. Mag niet. Hildo vraagt vervolgens waarom er geen bordje 'verboden toegang' bij het uitnodigende trapje staat. Een warrig verhaal dat er wel een bordje staat. 'Maar dat is niet zo', weet Hildo. 'Nee, die staat buiten aan de weg', aldus de dame. Klopt ook niet, daar staat alleen een algemeen bord wat op het hele terrein slaat. Een bizarre logica? Dit soort wauwel gesprekken zijn niet Hildo's sterkste punt, de chemie tussen Hildo en de dame op het dakterras is rap dalende. Al helemaal niet wanneer ze 'kapot schieten' en 'zwartkruit' in één adem noemt. Daar krijgt Hildo uitslag van.

Geen KNSA discipline

300 meter zwartkruit is geen KNSA-discipline en alleen KNSA-disciplines zijn hier toegestaan. 'En met zwartkruit wordt de baan alleen kapot geschoten', aldus de dame op het dakterras met wie Hildo sprak. Zo, zo, dan weet u dat ook weer.

Fout design?

Nadat hij toestemming gekregen heeft om de 300-meter baan in ogenschouw te nemen, valt Hildo iets op als hij naar de doelen kijkt, die achteraan op een afstand van 300 meter staan. De schermen lijken een beetje laag gemonteerd. Met de krommere kogelbaan van zwartkruitwapens zouden de schermen mogelijk in de weg kunnen zitten. Het lijkt Hildo dat er tijdens het ontwerp van deze baan direct al voor gekozen is om de baan alleen geschikt te maken voor nitrowapens. Als zijn speculatie klopt, is dat jammer, maar misschien spelen er andere zaken mee waardoor voor lage schermen gekozen is. Prijs?

De lange afstand voor Hildo?

Die komt er nog wel hoor, en ook verder dan die 300-meter van Emmen. Ook al betekent dat, dat hij daarvoor moet afreizen naar het buitenland. Maar pas nadat hij, te zijner tijd, een geweer heeft aangeschaft dat voor dit soort afstanden, en zelfs veel verder, geschikt is... een voorlaad Gibbs in kaliber .451 ziet hij al helemaal zitten! Later... want alle goede dingen komen langzaam.

                         _________________________________

20 juli 2011. Jan's Wilkinson donderbus uit 1807 (klik foto groter)

Kruitloze Jan is eigenaar van Brutus, de steenslot supermusket met het kaliber .84. Zijn allerlaatste aanschaf, deze donderbus, komt uit 1807 en is gemaakt in Engeland door de firma Wilkinson. Jan heeft wel wat met grote kalibers, net als Hildo. De loop van deze donderbus is van brons. Het wapen was mogelijk voor maritieme doeleinden bedoeld. Brons roest niet, zo als ijzer, vandaar dat er op schepen met regelmaat wapens, ook kanonnen, met lopen van brons te vinden waren. Het wapen verkeert nog steeds in een zeer nette conditie, zowel het hout, staal als de loop zelf. Jan is een gelukkig mens!

Precisie

Verscheidene schoten op de kaart later en u ziet waar de gaten zitten: over de hele kaart verspreid. Deze donderbus is geschikt als wapen voor dichtbij, tot 10 meter misschien, 25 wordt een behoorlijke afstand. Nog verder weg en het lijkt weinig zin meer te hebben.

Leuk ding!

Een donderbus is volledig zinloos om te hebben en alleen daarom al hartstikke leuk. Ook KNSA-disciplines voor dit soort wapens ontbreken ten enenmale, maar het schiet er niet minder om en... het ziet er gewoon erg leuk uit. Op het slot staat 'Wilkinson' en het jaar '1807'. Het 'ELC' stempel vertelt dat het wapen in Luik, destijds de Zuidelijke Nederlanden, beproefd is.

Pray & Spray

Met donderbussen heeft Hildo altijd sterke associaties met Donald Duck. Als u daar een geweer ziet, is het steevast een donderbus. Een donderbus is een vriendelijk wapen, tenzij u er vlak voor staat natuurlijk, dan maakt ie geheid indruk met die knots van een loop. Hildo krijgt een uitnodiging van Jan om eens met zijn donderbus te schieten, en dat hoeft ie maar één keer te vragen! Dit is, met het jaartal 1807 op het slot, het vroegste wapen waarmee Hildo tot op heden geschoten heeft. Inmiddels meer dan twee eeuwen oud.

Richten

Met het richten is er een probleempje, want de loop is een behoorlijk stuk dikker aan de voorkant dan de achterkant. U kijkt dus tegen de loop aan. Van richtmiddelen is de donderbus sowieso niet voorzien.

Lading

De lading bestaat uit 11 kogels van ongeveer 8 mm, dezelfde kogels waarvan er 9 in een standaard jachtgeweer patroon gaan. De kruitlading is 80 grain goedkoop grof kruit. Er zit geen prop op het kruit, de kogels liggen er los op met een prop papier er bovenop om het naar buiten rollen van de kogels tegen te gaan. Van echte drukopbouw is geen sprake. Minder kruit en de kogels gaan onder de kaart door en u hoort ze over de tegels van de baan rinkelen.

Opgeblazen lopen

De loopmonding is groot. Dat is gedaan om het laden, tijdens hectische toestanden, te vergemakkelijken. Vanwege de grote loopmonding hebben veel mensen vroeger de neiging gehad om er maar een handvol ballen of hagel in te gooien, past er gemakkelijk in! Maar lood is zwaar en als er een groot gewicht voor het kruit ligt loopt de druk in de loop, tijdens het schot, razendsnel zeer hoog op. Overladen schijnt een reden te zijn van het af en toe exploderen van donderbussen. Deze heeft een loop van brons en die is vast niet sterker dan staal. Goede reden om niet alleen de kruitlading, maar ook zeker het gewicht van de projectielen in de gaten te houden.

20 juli 2011. Schietkaart Walker

Behalve schieten met de donderbus van Jan, heeft Hildo ook nog drie trommels, 18 schoten, afgevuurd met de Walker op 50 meter. Twee kogels gingen net onder de kaart door. Het blijft leuk schieten hoor, die 50-meter met een revolver.

23 juli 2011. Leger museum te Delft

Hildo is onderweg en heeft, omdat hij toch in de buurt van Delft is, gelijk maar de afslag genomen naar de binnenstad want daar vindt u... Het Legermuseum! Niet zo maar één of ander museumpje, nee, dit is van heel Nederland het mooiste museum op wapengebied. Een gigantische collectie van zeer interessant (antiek) tot helemaal niet interessant (moderne nitrospul), maar wellicht denkt u daar anders over. Er is in ieder geval veel te zien en Hildo geeft u slecht een kleine indruk van de collectie.

Legermuseum: De Visser collectie

Het legermuseum heeft, na het overlijden van de heer Visser, een gedeelte van de Visser collectie aan zijn verzameling kunnen toevoegen. De aankopen zijn in deze rode kamer tentoongesteld. Het is een hoe dan ook indrukwekkend wapenarsenaal met uitzonderlijk mooie wapens in ongelooflijk veel verschillende uitvoeringen.Als u het legermuseum bezoekt, mag u deze plek niet overslaan. Hier hangt het mooiste van het hele museum!

Het luxe probleem

Hildo heeft maar twee uur rondgelopen in het legermuseum, toen was het sluitingstijd, en heeft lang niet alles gezien. Veel langer rondwandelen heeft überhaupt weinig zin, want er is dusdanig veel te zien dat het een beetje overweldigend werkt. Een soort van overdosis antieke wapens, en dan heeft Hildo niet eens naar het modernere nitrospul gekeken. Wat vaker heengaan zou een mooie oplossing zijn. 'Het is alleen wel een beetje ver rijden hoor', aldus Hildo.

Foto's

Er is weinig rekening gehouden met mensen die graag een foto maken om specifieke wapens thuis nog eens te bekijken. Soms lukt het aardig, maar vaak spiegelt het glas enorm.

Jammer

Waar Hildo zich een beetje aan stoort, is de informatie. Gebrekkig op zijn minst. Zeker voor iemand die bovengemiddeld geïnteresseerd is in het zwartkruit gebeuren.  Het nummertje dat bij een wapen hangt intoetsen op de computer in de Visser-zaal zou in principe een schat aan informatie kunnen weergeven, maar zonder toetsenbord lukt het niet. Touchscreen? Mogelijk, maar Hildo kreeg het ding niet aan de praat. Beetje jammer.

Nederlandse wapens

Of beter gezegd: wapens die in Nederland in gebruik zijn geweest nadat Napoleon Bonaparte vertrokken was, zo rond 1813. Wat musketten van Frans model, onder andere de M1815 en links bovenaan zowaar een Brown Bess.

Achterlaad vuursteen

Een doosje vol met de 'achterzijde van de loop'. De kruitkamer kon van tevoren geladen worden met kruit en bal. De kruitkamer is voorzien van een steenslot, compleet met batterij en pan. Na het schot diende alleen een nieuw 'inzetstuk' te worden geplaatst en men kon al weer schieten zonder eerst te hoeven laden. Een meerschots vuursteenwapen, min of meer. Interessant, Hildo heeft nooit geweten dat dit systeem heeft bestaan. Veel ingezet en een groot succes was het vast niet, want de inzetstukken zien er nog steeds ongebruikt uit.

Ivoor

Hierboven één van de ivoren pistolen in het legermuseum te Delft, uit de tijd dat ivoor nog niet fout was. Wist u dat de verzameling ivoren pistolen in Delft de grootste ter wereld is? Het zijn echt spetters om te zien. Wat Hildo opvalt is dat ivoor, veel sterker dan hout, de neiging heeft tot scheuren. Er is niet één ivoren pistool zonder scheuren / scheurtjes.

Drieloops

Nummertje 162 is een wel heel bijzonder vuursteenpistool. Vaker dan éénmaal schieten wilde men vroeger ook wel, dat ziet u, maar Hildo vindt het wapen wel een beetje... vol. Speciaal, maar mooi? Meneer Visser had een hele serie meerschotswapens. Waarschijnlijk was daarbij het systeem van roterende lopen het meest populair. Zelf gaan kijken: U wordt niet teleurgesteld!

Pistolen Visser Collectie

Een overdosis antieke wapens loopt u hier op voor u het weet: Alles wilt u zien, tot in het fijste detail, maar dat lukt niet. Hildo's hersenen beginnen overbelast te raken van alle indrukken van het aanschouwen van al dat moois.

Replica?

Zo'n mooi slank en lang vuusteen ruiterpistool lijkt Hildo ook wel wat. Een echte kan hij niet betalen, en al zou dat wel zo zijn dan is het zonde om er mee te schieten. Maar een replica zou super zijn... maar een mooie wordt niet gemaakt door Pedersoli, Uberti of trawanten. Net of niemand zo'n ding zou willen hebben. Echt wel!

Kanon

Of is dit een houwitser? Hildo weet het niet. Beter opletten de volgende keer kerel!

Waterloo

Napoleon Bonaparte verloor er zijn laatste slag tegen de geallieerde troepen. In totaal iets van 200.000 (bijna een kwart miljoen!) mannen stonden tegenover elkaar op een stuk akkerland vlak onder Brussel, net ten zuiden van het plaatsje Waterloo. Hildo gaat naar het voormalig slachtveld en raakt onder de indruk van het strijdtoneel, zoals hij dat voor zijn geestesoog afspeelt.

Hoe ging dat eigenlijk?

De slag bij Waterloo speelde zich in één dag af. Hoe de strijd destijds verliep, is toch anders dan Hildo dacht. Het was niet domweg op elkaar af marcheren en schieten, gevolgd door prikken met de bajonet. Een verslag van de laatste slag van Bonaparte kunt u hier binnenkort lezen. Er wordt nog aan gewerkt, want als u met geschiedenis aan de gang gaat komt u van het één in het ander terecht. Het is een hele klus!

28 juli 2011.  Een nieuwe Brown Bess... Lucy!

Hildo loopt op het western weekend Weasel Creek in het rond en wordt door een dame op de hoogte gebracht dat iemand een Brown Bess te koop heeft. Naar het schijnt een hele knappe Pedersoli, voor weinig, wel verlofplichtig natuurlijk. Hildo zelf is nog niets opgeschoten met Bessie, zijn eigen Brown Bess waarvan het hout ernstig gescheurd is, dus dit bericht klinkt hem als muziek in de oren. De eigenaar van de nieuwe Brown Bess is toevallig ook aanwezig op Weasel Creek, dus de deal is snel gemaakt.

Zeeland

Hildo woont in Groningen en de eigenaar van Lucy in Zeeland, binnen Nederland is het nauwelijks mogelijk om verder van elkaar af te wonen. Maar voordat Hildo naar Zeeland af kan reizen, moet Lucy eerst op Hildo's verlof worden bijgeschreven.

Bijschrijven op verlof

Er moet dus nog het nodige aan papierwerk verricht worden. Het lijkt erger dan het is, met een paar formuliertjes hier en daar is het zo gepiept. Hildo's verlof is vol, dus bijschrijven kan niet meer. Er moet eerst een wapen af en dat wordt, u raadt het al, Bessie. De eerste rit is richting Wapenhandel Kuiper in Blijham.

Oosterscheldedam

Een Groninger komt niet zo vaak in Zeeland, net zo min als een Zeeuw in Groningen. In beide provinciën hoeft u niet ver te rijden voor een weidse blik. Hier rolt Hildo voor het eerst in zijn leven over de Oosterscheldedam, gebouwd naar aanleiding van de watersnood ramp van 1953. Deze stormvloedkering moet de Zeeuwen, tot in de verre toekomst, vrijwaren van dergelijke overstromingen.

30 jaar geleden

Dit is overigens de tweede keer dat Hildo in Zeeland is. De eerste keer zal bijna 30 jaar geleden geweest zijn, met de motor en een tent. Leeg, koud en winderig, is wat Hildo al die jaren van Zeeland voor ogen heeft gestaan, misschien was het toen geen zomer. Het lijkt alsof Zeeland niet zo leeg meer is als destijds, toerisme is er in ieder geval in overvloed, meer dan in Groningen.

Westkapelle

Na een dag in Zeeland te hebben rondgereden, verscheidene stadjes te hebben bezocht en gekampeerd te hebben bij de Boer, wordt de musket opgehaald in Westkapelle. Van daaruit is het weer richting Groningen, bijna 400 kilometer voor de boeg! Doeg Zeeland, tot over 30 jaar... misschien.

Carré

Nu Hildo toch een musket met bajonet heeft, kan hij het niet laten om u even te laten zien hoe het er vroeger ongeveer op het slagveld moet hebben uitgezien. Zoiets als dit is de houding die de infanterie innam om zich te beschermen tegen een cavalerie-aanval. Alle soldaten stonden schouder aan schouder in een vierkant (carré) met de musket op de grond en de bajonet naar voren. De cavalerie, uitgerust met paarden en sabels, kon op deze manier slecht bij het voetvolk komen. Paarden, die het woud van bajonetten natuurlijk ook zagen, weigerden een dergelijk carré te bestormen. Buiten de bescherming van een carré, werd de infanterie tijdens een charge van de cavalerie uitelkaar gedreven en had een enkele soldaat met een musket, zonder de bescherming van de groep, weinig overlevingskans. In vergelijking met heden ten dage een bijzonder afwijkende manier van oorlogsvoering.

Zundgat

Het zundgat van Lucy is groot, erg groot. De tandenstoker, die Hildo altijd gebruikt om het zundgat af te sluiten tijdens het schoonmaken van de loop, is nutteloos. Een tandenstoker, en zelfs een lucifer, sluit het gapende gat niet af. Afgezien van het feit dat het lastig is met schoonmaken, zorgt een groot zundgat er ook voor dat er onnodig veel drukverlies is tijdens het schot. Niet geheel perfect dus.

Slot vergelijk

Bovenaan ziet u Lucy, onderaan een oude foto van Bessie. Het slot van Lucy ziet er vrijwel net zo uit als dat van Bessie, maar is niet helemaal tot in detail identiek. Let u maar eens op de schroef, die aan de binnenzijde, de hoofdveer vasthoudt. Het eindstukje van het draad kunt u onder de pan zien zitten. De hoogte is verschillend. Binnenin blijkt dat de veer van Lucy er ook anders uitziet.

Gelakt hout!?

Het hout van Lucy is stukken lichter dan dat van Bessie. Lucy lijkt te zijn voorzien van een laklaag, iets waarvan Hildo niet bijzonder gecharmeerd is. Hout lakken dat is iets wat u wellicht bij tuinmeubeltjes doet, maar nooit bij musketten. Gelukkig: Wat er ooit op gesmeerd is, kan er natuurlijk ook weer af.

Staartschroef & een vieze loop

Hoe het precies heet, weet Hildo niet maar dit zit aan de breechplug vast en houdt de loop aan de achterzijde vast, tegen het hout van de kolf. Valt u ook op wat Hildo opviel aan de gepolijste stalen loop? Het chroom bladdert af... Pardon!? Jazeker, zowel dit staartstuk als de loop zelf zijn verchroomd. Of Pedersoli dat in 1978 zelf deed tijdens de productie van de musketten, of dat één of andere onverlaat de loop in een chroombad gedompeld heeft, weet Hildo niet maar een verchroomde loop op een musket? Dat is vies!

Stempels

De bovenste foto betreft de standaardstempel 'black powder only'. De tweede laat zien dat het serienummer 4146 is. De derde het stempel AD = bouwjaar 1978 en PN en de onduidelijk stempel ernaast zijn de proefbankstempels.

Productie-aantallen

Van Bessie was het serienummer 10946 en het bouwjaar AZ = 1990. Dat betekent dat Pedersoli van 1978 tot 1990, dus in twaalf jaar tijd, precies 6800 Brown Bessen gebouwd heeft, gemiddeld 566 per jaar, bijna twee per dag.

Dramatische loop

Lucy's loop is, om het postief te houden, niet de beste die Hildo ooit gezien heeft. Of het pitting betreft of een wel erg lage kwaliteitstandaard van Pedersoli in 1978, is Hildo onbekend. Hij weet echter wel dat deze loop van Lucy geen lang leven meer beschoren is. Dit ding moet eraf.

Schieten

Hildo heeft inmiddels al een paar keer geschoten met Lucy en de resultaten zijn niet bijzonder, maar dat kan ook aan Hildo liggen die niet vaak genoeg geoefend heeft. U moet echt geregeld met een Brown Bess schieten om tot een redelijk resultaat te kunnen komen, tenminste als uw schiettalent op hetzelfde niveau ligt als dat van Hildo. Wat hem opvalt, is dat de loop erg heet wordt. Al na vier schoten is de temperatuur zo hoog opgelopen dat u haast uw vingers aan de loop brandt. Het is op dit moment natuurlijk zomer en dat zal voor de looptemperatuur ook wel wat uitmaken. Maar hij vermoedt dat de pitting in de loop ook bijdraagt in de temperatuursverhoging. Een groter gedeelte van het staal is aan de hitte van het verbrandende kruit blootgesteld, zoiets als een omgedraaid effect van een radiateur. Of deze theorie klopt is de vraag, maar klinkt plausibel.

Schoonmaken

Een dergelijk gepitte / ruwe loop goed schoonmaken is welhaast hopeloos. In alle kleine oneffenheden blijft vuil zitten en elke keer komt er weer opnieuw vuil mee naar buiten. Goed schoon krijgt u het nooit.

Nieuwe loop?

Die hoeft Hildo niet aan te schaffen want hij heeft nog een perfecte loop die spiegelglad is aan de binnenkant... de oude loop van Bessie! Maar goed dat Pieter Kuiper er aan dacht om de oude loop als wisselloop te laten bijschrijven! Zo ziet u maar weer dat een goede zwartkruithandelaar niet slecht is.

                       ___________________________________

12 augustus 2011. Schietkaart .22 Smith & Wesson revolver

Vanmiddag is Hildo met zijn BMW motorfiets tegen het asfalt gekwakt en hij heeft gekneusde ribben. Die zijn best gevoelig, dus in plaats van met zijn eigen wapens schiet hij ditmaal met een kleinkaliber revolver want daarmee is de terugslag vrijwel nihil. Het tillen, om het wapen op de kaart gericht te houden, is nog het pijnlijkst. Evengoed schiet ie alle kogels, 25 in totaal, toch bijna allemaal in het zwart. Daarmee is hij dik tevreden. Kleinkaliber munitie wordt tegenwoordig wel erg duur, meent Hildo. Voor een doosje van 50 stuks mocht hij al 5,50 euro aftikken, en dat is meer dan 11 cent per stuk. Beetje winst erbij voor SV Cassidy, maar stukken duurder dan ruim vijf jaar geleden, toen hij begon met schieten. Destijds was het 5 cent per schot.

Pieter Kuiper

Voordat Hildo zijn nieuwe musket kan bijschrijven, moet hij eerst zijn oude Brown Bess inleveren bij de wapenhandel. Hildo gaat naar Wapenhandel Kuiper, daar krijgt hij een formulier waarop staat dat zijn musket ingenomen is. Daarmee kan hij later naar de politie.

Idee van Pieter: Een zwartkruit wisselloop?

Hildo staat al haast een beetje te snotteren bij het idee Bessie in te moeten leveren, maar Pieter krijgt ter plekke een idee. 'Zeg eens', zegt Pieter, 'zou je niet kunnen proberen de loop van de oude musket op je verlof te laten bijschrijven als wisselloop?' 'Dat is een superstrak plan', meent Hildo. Wat bij een nitrowapen kan, kan bij een zwartkruitwapen natuurlijk net zo goed.

Een wisselloop is perfect voor bijvoorbeeld een westernweekend waar vocht en minder goede schoonmaakmogelijkheden hun invloed kunnen hebben op het welzijn van de loop.

Bij de politie

Bijzondere Wetten in Bedum is een plek waar Hildo altijd met plezier naar toe gaat. Indianenverhalen van onwillige mensen bij B.W., op verschillende plaatsen in Nederland, die af en toe een eigen privé-interpretatie van de wetgeving er op na houden, gaat in Bedum zeker niet op. Een wisselloop is geen probleem, het is conform de wet. Eerst gaat Bessie van het verlof af, dan komt Lucy er weer op. Vervolgens wordt de loop van Bessie als wisselloop bijgeschreven. De hele toestand is, van wapen bij Pieter inleveren, via de club voor een WM3, en het daadwerkelijk bijschrijven bij BW, binnen één dag geregeld. Da's pas vlot!

Lucy

En dit is Lucy. Een Pedersoli Brown Bess uit het jaar 1978, Hildo reed nog op zijn brommer toen Lucy op de wereld kwam! Hildo is 1,91 meter, op blote voeten, hier staat hij op cowboylaarzen. De mannen die vroeger daadwerkelijk met dit soort musketten rondliepen waren stukken korter dan Hildo, minimaal een kop kleiner. Lucy is, zelfs in verhouding tot een moderne lichaamslengte, van formidabel formaat.

Accessoires

Bij Lucy horen een tweetal accessoires. Dat is altijd meegenomen, want losse accessoires naderhand zijn altijd duur.

Gietblok

Een 18.5 mm gietblok van Pedersoli zit erbij. Hildo's eigen gietblok is in inches, 715" om precies te zijn, Pedersoli deed het vroeger dus blijkbaar nog in millimeters. Van gietblokken heeft u nooit teveel, dus ook deze is welkom.

Bajonet

Ook bijgeleverd is een bajonet, u ziet het ding hier gemonteerd op de musket. Hartstikke leuke accessoire, maar in de praktijk heeft u er weinig aan. Als Lucy de kluis uitkomt, gaat zij mee naar een westernweekend of de schietbaan. Op geen van beide plekken is een bajonet welkom, het ding is potentieel levensgevaarlijk. Voor u het weet zit er per ongeluk een medeschutter aan de bajonet geprikt en dat is niet de bedoeling. Leuk dus, maar weinig zinvol.

Batterij

De vuursteen die op Lucy zat toen Hildo haar kocht, was veel te kort. Tijdens het afvuren van een schot ging de batterij zelfs niet geheel open! Bij nummer 1 raakte de steen de batterij en verder dan 2 kwam de steen niet. Zowel bij 1 als 2 zitten, door langdurig gebruik van te korte stenen, deuken in het metaal van de batterij.

Grote steen

Nadat Hildo de steen vervangt door eentje die wel voldoende groot is, schraapt de steen over de volledige lengte bij de batterij langs en opent de pan ook goed.

Hobbelige stenenvreter

Door de 'deuken', ernstige slijtage eigenlijk, in het oppervlak van de batterij hebben stenen echter de neiging om voortijdig af te breken. Dit slot is een echte stenenvreter! De betrouwbaarheid van de ontsteking laat ook te wensen over, is bij verre niet zo goed als die van Bessie. Deze batterij is hard aan een onderhoudsbeurt toe.

Slotplaat

De slotplaat is gegraveerd met een draak. Het lijkt Hildo niet periodiek correct, misschien zit hij er naast, maar hij heeft er verder geen moeite mee. Sterker nog: Hij vindt het wel mooi. Hildo heeft wel wat met gegraveerde wapens.

Scheurtje

Ook Lucy is niet geheel gevrijwaard van scheuren, maar gelukkig valt het aantal erg mee. Dit is het enige scheurtje dat er in zit. Voorlopig is Lucy zeker nog schietwaardig en kan, wat dat betreft, nog heel wat jaartjes mee.

Kolf

Iets van gebruikssporen zit er wel op, maar verder bevinden het voorhout en de kolf zich in een uitstekende staat. De kolfplaat en het overige hang- en sluitwerk is overigens ook nog steeds netjes. Zelfs de ogen voor een draagriem zijn, in tegenstelling tot Bessie, bij Lucy wèl aanwezig. Die gaan ook gebruikt worden, want een stukje lopen met een musket om de schouder gaat beter dan het ding in de hand houden tijdens een wandeling naar de baan op een westernweekend.

Bajonet

Hier het bajonetsysteem van de Brown Bess. Simpel, maar het werkt goed. De bajonet lijkt zichzelf een beetje vast te klemmen op de loop, er af vallen doet ie in ieder geval niet. Omdat het lemmet van de bajonet zelf behoorlijk 'offcenter' zit is het laden van het wapen, ook als de bajonet gemonteerd zit, geen probleem.

Ten langen leste... wat denkt Hildo nu van Lucy?

De conclusie kan niet anders zijn dan: 'Het wapen is matig'. Maar als u bedenkt dat deze musket 250 euro gekost heeft, inclusief gietblok en bajonet, dan valt het weer mee. Belangrijke zaken als slot en met name de loop zijn beneden peil. Hildo heeft het geluk dat hij de loop van Bessie nog heeft, want die gaat overgezet worden op deze musket. Als hij het slot ook even goed onderhanden neemt, dan is Lucy weer een hele fijne. Wanneer Hildo dat gaat doen? U kent zijn tempo... relaxed!

                       ___________________________________

3 augustus 2011. De eerste schietkaart van Lucy!

Voor de eerste keer gaat Lucy, Hildo's nieuwe Brown Bess, mee naar Hoogeveen. De 50 meter is een hele afstand, maar het gaat lukken. Wat Hildo er vanavond met Lucy van terecht bracht, ziet u hierboven: 50 punten.

Ontstekingsproblemen

De gemonteerde steen is wel heel erg kort. De pan slaat niet eens helemaal open en schieten wil wel, maar het wapen weigert vaak. Tijd voor een nieuwe steen.

Grote musket steen

Welke grootte steen u gebruikt in uw vuursteenslot, is afhankelijk van het slot. In een klein pistoolslot gaat een kleinere steen dan in een groot musketslot. Logisch. Nadat Hildo één van zijn eigen grote musketstenen gemonteerd heeft, verloopt de ontsteking stukken beter. Meer vonken en de pan slaat mooi open.

17 augustus 2011. Schietkaart Walker

Wederom met de Walker op de 50 meter. Het bljft lastig en veel vooruitgang lijkt er nog niet in te zitten. Ditmaal 11 kogels van de 13 in de kaart.

Westerntreff Felde, dat was de oude naam. Sweetwater Swamp klinkt stukken leuker. Als u hier naar toe gaat met het idee een groot treffen te bezoeken, dan komt u bedrogen uit. Het wordt gehouden in Noord-Duitsland, iets onder Aurich. Voor Hildo relatief dichtbij. Percentueel gezien zijn er meer Nederlanders dan Duitsers onder de bezoekers. De meeste deelnemers kent Hildo wel en dat is, onder meer, het leuke aan westerntreffens. Bekenden en gezelligheid, en natuurlijk lekker knallen! Curt, Michael, Herbert en Gerd zijn de organisatoren. Met name op de baan hebben ze het druk, maar het gaat ze prima af. Gelukkig kunnen ze bij een ander treffen, waar anderen verantwoordelijk zijn voor de organisatie, weer uitrusten.

Schietkaarten

Het is een ouderwetse wandeling, 25 meter heen en 25 meter terug, naar de kaarten om de nieuwe op te hangen en de oude weg te halen. 'Hartstikke goed voor de conditie', aldus Hildo, die opmerkt dat de vaste schutters van deze baan er opmerkelijk fit uitzien.

Poffertjes

Deze Nederlandse dame heet Iñez en bakt poffertjes. Zo maar voor niets, omdat ze hartstikke aardig is. 'Suiker erbij?'. 'Nou graag'.

'Mmmmm, dit zijn de lekkerste poffertjes die ik in jaren gegeten heb', meent Hildo. Dat complimentje weet Iñez wel te waarderen hoor, zie haar gezicht. En, u mag het rustig weten, er is geen woord van gelogen!

Dreigende luchten

Niet iets wat u graag ziet op een westernweekend, maar The Man Upstairs beslist anders. Ondanks wat regen viel het uiteindelijk toch best mee. Afgezien daarvan, de beleving van een westernweekend zit met name tussen de oren. Het weer geeft, als u er uiteindelijk op terug kijkt, niet de definitieve doorslag.

Bathroom

De badkamer is in elkaar geflanst van tenten die kapot gescheurd zijn tijdens een flink-wat-wind-periode op het westernweekend van Horst. Deze cowboy gaat sinds die tijd fris door het leven. De emmer voor de douche is ergens in Zuid-Europa gescoord. U vult hem met warm of koud water en hijst hem omhoog. Door aan het kettinkje te trekken krijgt u, naar believen, warm, lauw of koud stromend water. Een uitstekende manier om uw kroost te leren dat elke drup telt.

Hildo zelf prefereert het ruime sop van zijn eigen bad, die gewoon bij hem in huis staat.

Drie Sterren Tent

Hildo heeft een pan en een mestin. In de pan wordt de, goedgevulde, saus opgewarmd. Dan wordt er spaghetti gekookt in de mestin. De pan staat gedurende het spaghetti koken boven op de mestin. Het systeem werkt tweeledig. Van de ene kant bespaart u gas doordat de pan boven op de mestin staat en van de andere kant blijft uw saus mooi op temperatuur. Zodra de spaghetti beetgaar is bij elkaar in kwakken, roeren en een instant succes!

Zonnetje

Het weer valt tijdens het treffen nog best mee. Veel meer droog dan nat. Op de echt goede momenten worden de cowboys zelfs overgoten met zon. En dan bent u toch gelukkig, ook al verliest u het duel.

Geheimen

Alle herlaadgeheimen weet Hildo de nietsvermoedende oude rotten te ontfutselen. 'Noch ein Bier, mein Beste?' U hoeft zich niet te verbazen als u zijn scores gestadig ziet klimmen. Blijft de vraag: waar eindigt het? En... heeft iemand anders uiteindelijk nog een kans?

Slippery when wet

Een busje met een knots van een caravan is geen goede combinatie met een weiland en regen. Gelukkig zijn problemen er om op te lossen.

Kortom: leuk weekend? Jazeker, er kan alweer eentje positief worden bijgeschreven in de annalen. Volgend jaar weer? 'Na klar!', aldus Hildo.

Ingang Sweetwater Camp

Het 'Sweetwater Camp' sign is nog even snel inelkaar getimmerd voor het begin van het westernweekend. Het verhoogt de sfeer, dus altijd goed.

Bob

U denkt een wassen beeld, want zo authentiek kan niemand er anno 2011 uitzien. Hildo kan u verklappen dat Bob van vlees en bloed is, sterker nog hij is zelfs een echte Amerikaan! Deze man heeft een duidelijke mening over bier en sleept zelfs altijd een voorraadje van zijn favoriete merk mee, 'voor het geval dat...'  Ander bier krijgt hoogstens het predikaat 'it's drinkable'. Als dat niet het geval is, schuwt Bob een glaasje water niet. Bier is niet zomaar iets om onnadenkend naar binnen te gorgelen!

Lectuur

Waar het over gaat? Motorfietsen. Niet zo vreemd, want veel schutters hebben naast wapens vaak een aantal overeenkomende interesses waarbij met name motorfietsen en klokken hoog scoren. Niet leuk, met stip op één, is voetbal.

Taartjes!

Duitsers hebben wel wat met taart. Hildo ook. De revolver in het holster moet nog even geduld hebben, want vlak voor de ingang van de 25-meter baan krijgt Hildo deze taartjes in het oog. 'Aha, díe zien er lekker uit!', zegt ie enthousiast. Niet lang daarna zegt hij helemaal niets meer want praten met volle mond hoort niet.

Heavy!

Normaal wordt bij Johan alles zo in en op de auto en aanhanger gegooid. Maar dit  keer besloot hij alles even in handen te houden en op de weegschaal te gaan staan. Minus telkens zijn eigen gewicht, een gegeven waarmee we u niet zullen belasten, blijkt dat er uiteindelijk 800 kilo aan spullen meegaat. Of dat op één huifkar past of dat er meerdere nodig zijn, is onbekend.

Schietkaart BFR. Tweede plaats met 37 punten!

De bovenste kaart is geen beste, maar die daaronder wel. Met vijf schoten scoort Hildo een, voor zijn doen, verbazingwekkende 37 punten en komt daarmee op de tweede plaats bij de achterlaadrevolvers met... de BFR!

Toegegeven, een aantal mensen van de organisatie schiet dit weekend zelf niet mee. Daar zitten een paar goeie schutters tussen. Als zij mee hadden gedaan, had het er voor Hildo anders uitgezien. Kwestie van de wind mee, geluk en mazzel.

Duel

Het valt niet mee om eerste te worden. Tot op heden is dat Hildo nog niet gelukt, zijn kansen daarop zijn summier, maar hij geeft niet op. Toch weet hij ook ditmaal een aantal schutters achter zich te laten..

Traditioneel te veel

Een glaasje te veel. Dat is Hildo al eerder gebeurd in Felde, pardon, Sweetwater Swamp. Gezelligheid kent geen tijd en dan blijft ie langer hangen dan goed voor hem is. Afgezien daarvan, Charley's zijn linke drankjes hoor! Gelukkig geen bijwerkingen die een dosis paracetamol niet kan oplossen.

Prijzen!

Hildo mag, overladen met prijzen, weer naar huis. Voor iets van een achtste plaats, meent Hildo, een azijn- en oliespray-setje, gewonnen bij het duel. Ze zijn voor gebruik in de keuken gedacht, maar Hildo ziet ze als prima inzetbaar om olie op wapens te sproeien en de azijnuitvoering om wapens te ontblauwen.

De BFR zorgt voor de tweede prijs bij de achterlaadrevolvers: Een zilveren medaille en echt leren patroonhouders om aan een riem te bevestigen. Handig voor patronen voor zijn Rolling Block. De 45-70 van de BFR passen er trouwens ook in!

                    _________________________________________

31 augustus 2011. Schietkaart Lucy. 33 punten

De score vanavond is 33 punten, dat houdt niet over, nog maar even flink oefenen dan. Gelukkig doet Hildo dat graag. Deze avond een afwijking naar rechts, en er zitten maar 11 gaten in de kaart. Twee keer de kaart gemist! Vast aan de rechterkant voorbij gevlogen. Nu Hildo Lucy heeft, kan hij weer wat vaker met een musket de baan op. Wedden dat dat op de scores van invloed is? Vlijtig oefenen scheelt bij iedere schietsportdiscipline en met een vuursteenmusket al helemaal. Gelukkig maar dat het oefenen zo leuk is.

2 september 2011. Schietkaart BFR

Hildo staat aan het eind van de avond alleen op de baan en hoeft zich niet in te houden. De dertien schoten met de BFR zijn voldoende om de hele baan in Spijk te voorzien van een grijze deken zwartkruitrook. De serie van dertien er vlot uitgeschoten en weer snel terug naar boven. Hoest. Hoe u het ook wendt of keert, de schietbaan in Spijk is geen goede voor een zwartkruitschutter.

13 september 2011. Stanswerk met Lucy

Hildo heeft er zin in en staat met Lucy een serie te schieten op de 50 meter. Dertien kogels en dertien kruitbuisjes liggen klaar. Het gaat lekker, maar bij het zesde schot weigert Lucy ten enenmale. Na een poosje prutsen begint het bij Hildo langzaam te dagen: '... Het zal toch niet?' Maar helaas, hij heeft inderdaad het kruit vergeten voordat hij de kogel in de loop stampte. Precies één kogel te weinig of één kruitbuisje teveel liggen voor hem op de tafel. Sukkel!

Kruitloze kogel verwijderen

Gelukkig is het niet zo moeilijk voor een redelijk ervaren zwartkruitschutter. Beetje pankruit door het zundgat naar binnen werken en de kogel komt er wel uit. Alleen krijgt u geen kruit naar binnen als de kogel voor het zundgat zit. Tegenvallertje.

Stampen met de loopmonding op de grond

Poging twee. Met iets van hardboard eronder, het enige dat aanwezig is, stampt Hildo met de loop op de grond in de hoop de kogel er toe te brengen uit de loop te komen, of in ieder geval een stukje naar voren te krijgen zodat er kruit achter de kogel te plaatsen is. Hij doet dit vanzelfsprekend wel voorzichtig en recht om te voorkomen dat de loopmonding 'raar' wordt. Helaas, de kogel zit muurvast. Het enige dat lukt, is stukken hout uit het plaatmateriaal te stansen. Einde oefening voor vandaag. Jammer.

Thuis stampen

Wederom met een dik stuk hout op de grond met de loop op het hout stampen. De kogel zit vast en blijft lekker zitten. Nòg harder stampen kan natuurlijk wel, maar lijkt hem niet verantwoord: de musket èn de loopmonding zelf moeten wel heel blijven. Met kogeltrekkers heeft Hildo slechte ervaringen, eerder opgedaan met longrifle Vonkie, dus van die optie ziet hij af.

Eichelberger Ausbläser

Met vooruitziende blik heeft Hildo destijds, na het Vonkie kogeltrek debacle, een kogel-uitblaasapparaat gekocht; de 'Eichelberger Ausblaser'. Het ding wordt voorzien van een speciale CO2-patroon, die van een afsluiter voorzien is. Helaas is de huidige CO2-patroon leeg en de reserve patronen zijn eventjes niet te vinden.

Hildo heeft hulp nodig... en die vindt hij bij Loden Cees!

Vlekje wegwerken

De kogel vliegt de loop uit, tegen de muur aan. Met negen bar perslucht gaat dat nog met redelijke kracht, hard genoeg voor een flinke blauw plek. U ziet de afdruk van de kogel, net boven de dikke zwarte vetvlek. Oeps, sorry Cees..

31 augustus 2011. Een .69 Pomeroy uit 1840

Een Pomeroy pattern 1816 is een Amerikaanse musket, gemaakt voor het leger door een heer genaamd Lemuel Pomeroy. 'Ziet er iets Frans uit', zegt u? Dat klopt, want het is een vrijwel één op één kopie van het Franse voorbeeld. De Pomeroy is daarmee geen uitzondering. Destijds waren er diverse wapenfabrikanten die bij het ontwerpen van hun musketten de Franse Fusil dankbaar als inspiratiebron namen. Deze US-made Pomeroy is een in goede staat verkerend exemplaar, èn vrij bijzonder want dit is de eerste die Hildo live tegenkomt. Het slot is gedateerd 1840 en daarmee vast één van de laatste modellen die met een steenslot is geproduceerd. Helaas is het wapen, zoals zovele, geconverteerd naar percussie. Vooral van de steenslotmusketten die het laatst zijn geproduceerd, zullen er nog maar weinig over zijn die nog van het originele steenslot zijn voorzien. Het mooiste van alles? Hildo mocht er even mee schieten! Dat gebeurt u vast ook niet elke dag! 55 grain Zwitsers 2 (FFFG) achter een dik 700 grain zware miniékogel. De loop is niet voorzien van trekken en velden. De terugslag is aanwezig, maar goed te doen. Het verschil van het Zwitserse kruit ten opzichte van Hildo's eigen goedkope kruit is goed merkbaar. Het Zwitsers is duidelijk feller en sneller, ondanks dat er veel minder in zit, het heeft haast iets van nitro. Over de precisie van de Pomeroy kan Hildo geen uitspraak doen, er zaten al verscheidene gaten in de kaart, maar die is vast niets minder dan die van zijn eigen Brown Bess.

7 september 2011. Schietkaart Lucy... 72 punten!

Nu kan Hildo lopen jammeren over de slechte staat van de loop van Lucy, maar deze kaart ziet er helemaal niet beroerd uit. Hildo telt zomaar 72 punten. De aan de binnenzijde ruwe loop lijkt voor de precisie weinig uit te maken. Enne: die afzuiging in Hoogeveen maakt het leven als schutter zeer dragelijk. Best iets om van te genieten.

16 september 2011. Perslucht met een slangetje

Het is zo simpel, als u het goed doet. Hildo deed dat destijds niet toen er een kogel vastzat in longrifle Vonkie. Hij zette toen zijn persluchtpistool, zonder iets ertussen, tegen het zundgat. Maar dan lekt de lucht er natuurlijk aan alle kanten bij langs. Dat functioneert niet. De oplossing van Loden Cees is simpel: Men snijdt een kort stukje van een plastic slangetje af en plaatst dat op het zundgat, het luchtpistool komt daar tegenaan. Het lekt niet en, plop, daar is de kogel al!

De kogel

Wat Hildo opvalt, is dat de kogel nog steeds netjes in z'n papieren pleister zit. Het is dus niet gescheurd tijdens het naar binnen brengen, iets wat u anders nooit kunt zien. De hoeveelheid olie die u ziet is ballistol, had Hildo bij de loop ingegooid om het uit de loop glijden van de kogel te vergemakkelen tijdens het, onsuccesvolle, stampen.

Musket klaar voor Open Dag van SV de Vrijheid Hoogeveen

Nog even schoonmaken en de musket is morgen klaar voor inzet bij SV de Vrijheid in Hoogeveen. De club heeft een open dag en verscheidene schutters, onder wie Hildo, zullen demonstraties schieten en honderduit over de wapens mogen vertellen. Laat dat maar aan Hildo over want als hij eenmaal aan het kwekken is over zwartkruit, houdt ie nooit meer op! Volledige geschiedenislessen passeren de revue. Dat kan vervelend zijn, want hij heeft zelf natuurlijk niet in de gaten wanneer het de toehoorders een beetje te veel wordt.

Herlaad demonstratie

Hier Hendri, de voorzitter himself, bezig met het gieten van perfecte kogels. De man heeft bijkans al zijn gietblokken, die-sets, persen, vetpersen, ultrasoonreinigers, kruitmolens, weegschalen, schoonmaakspullen, etc. meegenomen! De toeschouwers kunnen zo de volledig herlaadgang zien, van kogel tot complete patroon. Zo krijgen de geïnteresseerden mee dat de schietsport niet uit alleen maar schieten bestaat, integendeel zelfs. Het herlaadproces, met alles wat er omheen hangt, maakt voor velen een niet te onderschatten deel van de schietsport uit.

Nitroschutters

Uiteraard op de baan ook aanwezig de nitrowapens, een FAL en een Zastava M76, toch? Niet Hildo's ding, maar toch gaat deze dag de belangstelling van tamelijk veel bezoekers naar deze wapens uit, smaken verschillen.

Luchtdame

Meerdere mensen wagen een poging met het luchtgeweer. Hildo heeft er een beetje spijt van dat ie het zelf niet geprobeerd heeft: had ie misschien eindelijk een topkaart kunnen schieten!

25 meter baan

Op de 25 meter baan is er gelegenheid voor bezoekers om zelf eens een schot te wagen met een kleinkaliber revolver of pistool. Hildo kan u verklappen dat er duchtig van die mogeljkheid gebruik gemaakt wordt.

Donder Demo

Jan bezig met zijn Donderbus. Zoiets trekt gegarandeerd bekijks, denkt u? Klopt! Een antieke donderbus is een topper voor een open dag!

Houtblokken met de BFR. Tijd 2:38

Het einde van de open dag, de bezoekers zijn vertrokken. Er is er nog tijd om een serie houtblokken te schieten. Op 15 meter afstand, denkt u 'makkie!'. Maar dat valt tegen. Voor Hildo is dit de eerste keer en hij doet het met zijn BFR. Vijf blokken op een rijtje en die blokken zijn best smal: voor u het weet schiet u er rakelings naast. De eerste vijf schoten betekenen voor twee houtblokken het einde. Meer laden dan het aantal houtblokken dat er nog staat mag niet, dus de tweede keer gaan er drie patronen in de trommel. Met twee handen schieten lukt niet echt, even later weer gewoon met één hand, dat gaat beter. Uiteindelijk heeft Hildo 11 schoten nodig om alle vijf houtblokken van de bok te verwijderen. Tijd? 2 minuten en 38 seconden. Peter is met z'n enkelschots Martini Henry ruim twee maal zo snel!

Rook

Snel achter elkaar schieten veroorzaakt veel rookontwikkeling. De primaire afzuiging zit namelijk dicht bij het reguliere schietpunt en niet waar Hildo staat. De rookontwikkeling is wel degelijk van invloed op het aantal treffers.

Leuk?

Het is de eerste keer dat Hildo op houtblokken schiet en het is hem goed bevallen. 'Dit was gewoon zo maar eventjes, maar een echte competie houtblokken schieten belooft vast veel pret', aldus Hildo. Het is een leuke combinatie van snelheid en precisie.

                    _________________________________________

24 september 2011. Schietkaart Lucy. 65 punten

Wat beter ditmaal. Jammer van de onderste rij kogels. Hoe het kan weet Hildo niet, het leek aardig goed te gaan en hij hield de loop ditmaal best stil. 'De richtmiddelen blijven rudimentair en dat is, in combinatie met mijn niet zo scherpe blik, vast van invloed', meent Hildo. Dit soort uitspraken riekt naar uitvluchten. 'En de loop van Lucy is ook niet lekker, dat maakt ook vast wat uit', voegt hij er nog aan toe. Ja, ja, vast wel.

24 september 2011. Lepeltje schoonmaakresultaat

De bovenste foto is voor het reinigen, de onderste foto na drie reinigingssessies van de maximale duur (in totaal 3 x 480 seconden). Rechts ligt een hand gepoetst exemplaar, links is de testlepel voor de ultrasoonreniger.

De timer kan ingesteld worden op 90, 180, 280, 380 en 480 seconden.

Aanslag

De bruine aanslag komt van koffie. Met de hand heeft Hildo, met behulp van een tandenborstel en wat tandpasta, het rechter lepeltje binnen de korste keren blinkend schoon. Dan is het tijd voor de hypermoderne ultrasoonreiniger om te laten zien wat dit wonder der techniek vermag.

Resultaat

Teleurstellend. U ziet een vlekje op het schepje van het linker lepeltje. Daar is het iets minder donkerbruin, maar met 'schoon eruit komen' heeft dit niets te doen. Met de hand schoongemaakte 45-70 hulzen worden van een bad in de ultrasoonreiniger ook nauwelijks frisser.

Te goedkoop?

Nee hoor, als het niet werkt dan is het gewoon te duur. Hildo kent iemand met een 200 euro apparaat dat het wèl doet: 'die trilt de primers er soms uit'. De 25 euro machine van de Aldi lijkt nauwelijks iets schoon te maken.

Conclusie

Het internet staat vol met lovende verhalen over Aldi ultrasoonreinigers, maar het resultaat valt Hildo 'smerig' tegen. Wellicht waren de verwachtingen te hoog gespannen voor een dergelijk lage investering. Wat Hildo betreft voldoen de pizza's van de Aldi stukken beter dan hun ultrasoon reinigers.

(Edit: Kijk voor een update van Hildo's conclusie betreffende deze Aldi ultrasoon reiniger even op blz 23 van deze zwartkruit sectie, daar komt hij tot een héél andere conclusie! klik hier)

30 september 2011. Schietkaart Colt Walker

Snel geschoten want op de schietbaan in Spijk, u weet het inmiddels, is de afzuiging in ieder geval voor zwartkruitschutters, beneden de maat. Hildo wil gewoon zo snel mogelijk weer van de baan af en dat de precisie onder de haast te lijden heeft is duidelijk.

Rokerige Hildo

Foto van de 25 meter baan in Spijk na zes schoten met de Walker. De flits van de camera laat duidelijk zien hoeveel rook er eigenlijk hangt. Adembenemend. U moet er wel erg veel zin in hebben om nog een avondje zwartkruit te willen gaan schieten. Voor de duidelijkheid, de rook hangt niet alleen op de baan maar ook achter het schietpunt. Er zou wat aan moeten gebeuren, maar dat lijkt er niet in te zitten. Voor Hildo is het genoeg geweest en hij zal SV Cassidy verlaten. De nieuwe club is SV de Vrijheid in Hoogeveen, mooie baan veel betere afzuiging maar wel een stuk verder rijden voor een schietbeurt. Gemengde gevoelens dus.

Elk jaar organiseert SV de Vrijheid weer een open dag om belangstellenden vrijblijvend kennis te laten maken met de schietsport. Naast het bijwonen van demonstraties op de schietbaan en kogelgiet- en herlaadsessies, kan er worden genoten van hapjes, drankjes en gezelligheid. SV de Vrijheid trekt telkens weer, niettengenstaande de hoeveelheid werk die het met zich mee brengt, alle registers open om er een leuke en leerzame dag voor iedereen van te maken.

Of dat gelukt is? Jazeker!

Luchtgeweer

Op de veranda is een schietbaan gebouwd waar met lucht geschoten kan worden. En het gaat wonderwel, zelfs voor de fysiek nog groeienden lukt het heel aardig om de gaatjes op de juiste plaats te krijgen.

50 meter baan

Naast nitrodemonstraties, worden er continu demonstraties gegeven met zwartkruit wapens. Hildo is er met Brown Bess Lucy en natuurlijk de BFR revolver, beide op zwartkruit, en vertelt honderduit. Met verscheidene wapens kan ook door bezoekers van de open dag geschoten worden, uiteraard onder superstreng toezicht. Er wordt niets aan het toeval overgelaten.

Lucy

Clublid Tristian (grapjes over zijn naam mag u achterwege laten, die vallen bij Hildo èn andere sportschutters niet goed!) is na meer dan een jaar lidmaatschap bijna aan zijn eerste verlofplichtige wapen toe. Op deze dag schiet hij met de Brown Bess. Hartstikke leuk, dat wel, maar een grendelgeweer met een grote kijker er op ziet ie ook wel zitten. Eigenlijk meer dan een Brown Bess, maar dat vertelt ie Hildo natuurlijk niet.

Enkelloops shotgun, effe knallen Hildo?

Hildo heeft nog nooit met een zwartkruit jachtgeweer geschoten, dus het aanbod om een paar patronen af te vuren neemt hij met beide handen aan. Dit is een enkelloops zwartkruit shotgun in het kaliber 12 met een uitzonderlijk lange loop. Geladen met slugs en iets van 60 grain zwartkruit geeft dit wapen een leuke dreun. De precisie is natuurlijk niet de hoogste, ook al door het ontbreken van een keep. Wie dit wapen destijds gemaakt heeft is onbekend, want het is niet van merken voorzien. 'En dat is iets wat tamelijk ongebruikelijk is', aldus Hildo.

Houtblokken met de Martini Henry. Tijd 1:07

Peter is een goede schutter en de eerste drie knalt ie met geweld van de opgestelde bok af. De zware kogels uit een Martini Henry weten wel weg met de houtblokken. Daarna is het een beetje emmeren, maar uiteindelijk heeft ie ze na negen schoten alle vijf te pakken. Tijd? 1 minuut en 7 seconden.

                    _________________________________________

21 september 2011. Schietkaart Lucy. 43 punten

Oefening baart kunst. Iedereen zegt het, en Hildo zegt hetzelfde. Toch ziet deze kaart er niet lekker uit. Het schieten zelf ging overigens prima en met veel plezier. De gaten liggen wel erg ver uitelkaar en twee kogels missen de kaart volledig. Dat is slordig en niet nodig. Hildo oefent verder!

24 september 2011. Ultrasoonreiniger van de Aldi

Ledigheid is des duivels oorkussen. In deze moderne tijd kunt u rustig ledig zijn. Chips eten op de bank is okay, want allerlei apparaten doen het werk voor u. Dit wonder der ultrasone techniek heeft Hildo bij de Aldi aangeschaft voor 25 euro. Prikkie! In principe wordt alles schoon in deze ultrasoonreiniger, zolang het maar onder water ligt. Dus ook hulzen kunnen hier prima spik en span in worden.

Een beetje warm water er in, scheutje afwasmiddel er bij, het object er in en het proces kan beginnen.

Lepeltest

Uiteraard moet het apparaat getest worden. Een verzilverd theelepeltje krijgt een bad en de ultrasoon reiniger zou de bruine koffieaanslag in een mum van tijd moeten kunnen verwijderen, toch?

28 september 2011. Schietkaart Lucy. 62 punten

Deze avond is de 50-meter baan, zoals vaker, geheel gevuld met zwartkruitschutters. Doffe dreunen, vuur en veel rook. Ook Hildo zet zijn beste beentje voor. Op wat afzwaaiers na, lijkt het groepje ditmaal dichter bij elkaar in de buurt te liggen. Helaas iets naar rechts, en iets te laag. De volgende keer iets hoger richten, met de bovenkant van de korrel tegen de bovenkant van het zwart. De routine is belangrijk, dan worden de resultaten vast beter.

Slappe schoten

Met 110 grain kruit achter de ruim 500 grain zware kogel geeft Lucy relatief forse dreunen met dito terugslag. Het valt Hendri, net als Hildo, op dat niet alle knallen gelijk klinken. De terugslag is af en toe ook anders. Hildo vermoedt dat het stukje A4-printerpapier om de kogel, het doet dienst als patch, wel eens de boosdoener zou kunnen zijn. Halverwege Lucy's loop lijkt er een oneffenheid, een heel klein bobbeltje, te zitten. Alleen te voelen wanneer u met een, van een strak passend schoonmaakdoekje voorziene, pompstok door de loop heen en weer gaat. Deze kleine oneffenheid is mogelijk net groot genoeg om de papieren patch, die om de kogel zit, te doen scheuren. Het blijven speculaties, maar Hildo wilde binnenkort toch al een keer aan de gang om de oude loop van Bessie op Lucy te zetten. Misschien dat dat ook het einde betekent van de 'slappe schoten'.