Tijd voor... Het Verlof!

Hildo is een jaar lid van de schiet vereniging Cassidy. Tijdens een reguliere schietavond werd Hildo op het matje geroepen door Hildo's instructeur, die tevens deel uitmaakt van het bestuur. 'Zo Hildo, je bent nu een jaar lid en het is tijd voor een verlof'. Of Hildo al wat in gedachten had. Jazeker had hij dat, een .44 Colt 1847 Walker replica van Uberti. De grootste zwartkruit revolver die ooit gemaakt is. Instructeur: Oh? Maar je hebt toch al genoeg van dat voorlaadspul om mee te schieten, wil je niet liever iets met patronen'?

Nee, vertelt Hildo, 'Ik ga voorlopig liever voor een zwartkruit voorlader. De meerderheid van het bestuur zit aan tafel. Hildo's instructeur kijkt om zich heen: 'Iedereen voor? Goedgekeurd!'

Hildo op zaterdag in jubelstemming naar Wapenhandel Kuiper. Gesloten!

Getverderrie. Het is toch meer dan 100 km heen en weer rijden en dit is al de tweede keer dat de deur zo maar dicht is op een zaterdag. Had Hildo even moeten bellen, wat hij de volgende keer in ieder geval wel zal doen. Het staat hun uiteraard vrij om de zaak op slot te doen. Het staat Hildo ook vrij om naar een andere zaak te rijden. De Colt Walker wordt aldus maar besteld bij Wapenhandel Slendebroek. Hier is Hildo niet meer geweest sinds hij er zijn oordoppen gekocht heeft en met de kennis die Hildo het afgelopen jaar heeft opgebouwd kijkt hij nogmaals in de zaak rond. Veel wapens, maar veel op zwartkruit gebied heeft Slendebroek beslist niet. Een paar ingeruilde zwartkruit revolvers waren aanwezig, maar Slendebroek moet gezien worden als nitro specialist. Geeft niets, want alles kan besteld. Zo ook de Walker. Zal ik 'm alvast betalen? Nee hoor hoeft niet. Aanbetalen? Nee, niet nodig. Da's aardig vindt Hildo. 'Als je 'm niet wilde hebben, zou je hem niet bestellen toch'? Aan deze logica valt niet te tornen en een paar dagen later krijgt Hildo per post het hier boven afgebeelde formulier binnen. Hiermee gaat Hildo naar zijn schietclub, alwaar zijn instructeur een papier zal invullen. Vervolgens gaat hij daarmee naar de lokale politie die Hildo's activiteiten nogmaals tegen het licht zal houden. Als de politie vervolgens haar akkoord geeft krijgt Hildo een verlof en kan hij met weer een ander papier van de politie op zak het wapen afhalen bij Wapenhandel Slendebroek. Daarna moet Hildo binnen een paar weken weer met de revolver bij de politie op de stoep staan om het wapennummer te laten controleren. Zo gaat dat ongeveer in schuttersland, heel wat papiertjes. Als het goed is, heeft Hildo dus binnen afzienbare tijd zijn Colt (Uberti) 1847 Walker in bezit... en kan ie er mee knallen! Joepie? Jazeker, Joepie!!

Met de kou was de chronograaf minder gelukkig want het LCD display, die de snelheid van de afgeschoten kogel aangeeft, hield er in lagere temperaturen (+5°C) al snel mee op.

De door Hildo bijbestelde verlichtingseenheid. U krijgt er ook nog een setje (onnodige) identieke pennen bij die ook al bij de Shooting Chrony zelf geleverd worden. Tevens krijgt u nog een setje identieke witte stukken plastic bij die ook al weer bij de Shooting Chrony zelf geleverd worden, waar ditmaal echter een aantal kleine gaatjes ingeboord zitten om de verlichtingseenheid aan vast te schroeven. U proeft het misschien al... van de 'verlichtingseenheid' is Hildo niet onder de indruk en al helemaal niet voor de ruim 40 Euro die dit setje heeft gekost. Voor minder geld had hij zelf wat beters kunnen maken, maar achteraf kijk je de aap in de kont nietwaar? De bijgeleverde 40 Watt lampen zijn overigens 130 Volt en dus niet te gebruiken. Hildo is in een lokale bouwmarkt al even op zoek geweest, maar kon geen gelijkvormig model lampen vinden. Dus nog maar even wachten of Target Master misschien een paar 220 Volt lampen op wil sturen.

Update: Na flink wat heen en weer ge-e-mail met Target Master over het voltage is Hildo op de schietclub uiteindelijk verteld dat de 130 Volt lampen in serie geschakeld zijn, en niet parallel. Het werkt volgens het systeem van de lampjes in een kerstboom. Dat Hildo van stroom niet zoveel kaas gegeten heeft, dat blijkt. De 130 Volt + 130 Volt lampen = 260 Volt, branden op deze manier prima op 220V.

15 december 2006. 7e wedstrijdkaart: 69 punten

De rode gaten zijn de eerste zes, de gele de tweede trommel.

Geen tienen maar wel 3 negens. Met 69 punten is Hildo niet tevreden want hij heeft al meermaals dik in de 70 geschoten. Dik in de 70 is geen bijzondere score voor een echt goede schutter want die schieten zomaar ruim in de 90. Dat zijn kleine groepjes! Maar waarschijnlijk niet met Hildo's Dragoon. En mocht u het zich afvragen... Het lijkt er op dat Hildo deze wedstrijd zwartkruit voorlaad revolver gaat winnen!

Nadat de wedstrijdkaart geschoten was nog even gewoon wat oefen knallen. Grappig om te zien is dat van deze 24 schoten precies de helft in het zwart zitten. De twee die nippen aan het zwart is ook gewoon zwart, zo wordt er altijd geteld. Het betekent wel dat deze, na de wedstrijdkaart geschoten oefenkaart, slechter is dan de wedstrijd kaart zelf. Daarin zitten er maar drie in het wit en negen in het zwart. Vermoeidheid / concentratiegebrek begint snel een rol te spelen lijkt het. Het was Hildo al vaker opgevallen dat de eerste schoten vaak het best zijn.

22 december 2006

De gele gaten zijn van Hildo's collega schutter Barbapappa, de rode heeft Hildo erin geschoten. Goed hè? Barbapappa is ontegenzeggelijk de betere schutter en schiet zelfs regelmatig wedstrijden, de afwijking is de onbekendheid met het wapen. Hildo had een goede dag, van de 15 schoten 13 in het zwart en dat is Hildo nog nooit eerder gebeurt. Een beginnend schutter mocht een schot lossen, maar miste de kaart helemaal, net zoals een dame die ook een poging waagde. Hildo's instructeur, het paarse gat, schoot wel in het midden maar te laag. Hildo krijgt het gevoel dat hij langzamerhand de goede kant opgaat met de prestaties, of was dit slechts een kort opvlammend stukje zwartkruitmanschap?

De drank voor de Zwartkruit Schutter! Proost, op een knallend 2007!

Black Power staat er op de fles, maar dat is een schrijffout. Had natuurlijk Black Powder moeten zijn. Misschien kent u het kruit zwarte drankje onder de naam Dropshot. De originele Dropshot heeft Hildo leren kennen op een veerboot tussen Zweden en Finland waar de mensen het zelf mixten. Stevig spulletje met een sterke salmiak/alcohol smaak en direct goed voor instant maagzuur. De basis van deze drank is, Hildo's absolute favoriet, Wodka. Deze fles, aangeschaft in Duitsland, was niet zo sterk, maar minstens zo lekker. Slechts 14% alcohol en een sterke dropsmaak. 'Lekker na het schieten hoor', aldus een hikkende Hildo die al hoofdpijn begint te krijgen na het tweede glaasje.

A) Gunsmithing voor de beginner

Dit setje heeft Hildo zomaar in bruikleen gekregen van Wapenhandel Kuiper in Blijham. Ja u leest het goed, bruikleen! Als een zaak iets niet doet dan is het gereedschap uitlenen aan klanten want dat krijg je niet, of stuk weer terug. Hildo voelt zich dan ook bijzonder bevoorrecht dat hij dit setje zo maar meekreeg nadat Kuiper geen passende schoorsteentjes had voor Hildo's Rogers & Spencer uit 1865. Met deze slijpsteentjes kan hij dan de originele schoorsteentjes aanpassen zodat gewone percussiekapjes wel passen. Dank u wel meneer Pieter!

B) Gunsmithing voor de beginner

Gunsmithing is Engels voor prutsen aan wapens, en dat is precies wat Hildo nu gaat doen. Fouten kan hij zich niet veroorloven want dit is een antiek wapen en als hij iets verprutst of beschadigt, dan heeft hij een probleem. Gelukkig is dit verder een simpele operatie waaraan, zelfs Hildo, weinig kan verknoeien. De trommel is uit de Rogers & Spencer verwijderd en alle attributen liggen klaar om te beginnen.

D) Gunsmithing voor de beginner

De verwijderde schoorsteentjes klemt Hildo voorzichtig in zijn accuboormachine. Deze draait met een niet te hoog toerental en nadat de slijpsteen voorzien is van een paar drupjes hoon-olie kan het verkleinen van de diameter van de schoorstenen beginnen. Niet te hard drukken, en niet teveel tegelijk. Tussendoor steeds weer de percussiekapjes passen om te zien of de schoorsteen al op maat is. Het lijkt allemaal prima te gaan, stukken beter als met de vijl die Hildo eerst geprobeerd heeft maar wat niet lukte. De schoorsteentjes zijn gemaakt van knetterhard metaal.

5 januari 2007. De eerste schoten met de Rogers & Spencer.

Omdat het metaal van deze revolver bijna 50 jaar gemaakt is vóór het staal van de Titanic werd de trekker aanvankelijk met enige twijfel overgehaald maar de Rogers & Spencer gaf geen krimp. Prima metaal. Een serie kruitbuisjes was gevuld met 32 grain kruit. Een redelijke lading om het te proberen. Kruit in de kamers gegoten. Tjonge, wat zijn die kamers diep! De inhoud is veel groter dan Hildo het inschatte en vulmiddel heeft hij niet bij zich. Toch de kogel er maar in. De .457 kogels passen strak en zijn zeker niet te groot. Na het inpersen van de kogel zit deze diep in de kamer, zo diep dat er misschien nog wel ruimte zou zijn voor nóg een kogel. Met de pers, die een niet erg grote slag heeft, lukt het maar net om de kogel op het kruit te krijgen. Het schieten zelf lijkt prima want het wapen groepeert de kogels dichter bij elkaar dan de Dragoon denkt Hildo. Of misschien had ie een goeie dag, wie zal het zeggen?

Weigeringen

De percussiekapjes passen perfect maar tijdens de 18 kogels die deze dag verschoten zijn weigert het wapen regelmatig, Soms gingen de percussiekapjes niet af en twee of drie keer deed het percussiekapje het wel maar de hoofdlading weer niet en 2 'hangfires' (als het schot hoorbaar later afgaat dan het percussiekapje) waren ook van de partij. De supergrote gaten achter in deze schoorsteentjes lijken niet echt een succes te zijn misschien kan Hildo ze later een keer kleiner maken. De meeste percussiekapjes vallen er na het schot vanzelf weer af maar degenen die heel blijven moeten er met een tang moeizaam afgewrikt worden want ze zitten dan echt heel erg shocking klem. Ook niet leuk is dat er soms spontaan percussiekapjes afvallen na een schot, oppassen met chainfires dus en voortdurend controleren of alle kapjes er nog op zitten. Kortom, foutloos is deze Rogers & Spencer niet of komt het mede door Hildo's gepruts aan de schoorsteentjes? De trekker gaat tamelijk zwaar maar de Marble Sheared wedstrijdkorrel is een hele fijne. Er is uitstekend met dit wapen te richten. Richtpunt is raakpunt op 25 meter en dat het een centimeter of 15 afwijkt naar links geeft niets zolang je het maar weet.

Nog eentje omdat het er zo mooi uitziet. Hier aan het eind van het schot, vlak na de 'gaswolk'. Geen zichtbaar vuur wat tussen de de cilinder en de loop uitspat want deze Rogers & Spencer zit erg strak in elkaar. De speling tussen trommel en loop is minimaal en de efficiëntie van de gasdruk achter de kogel daardoor beter. Hildo wil later de snelheidverschillen tussen de kogels uit de Rogers & Spencer en de Dragoon nog eens meten met de chronograaf. Hij denkt dat de Dragoon, ondanks de grotere kruitlading en identieke kogels, het zal verliezen op snelheid.

Het resultaat.

Twee 'afzwaaiers' naar het midden van de kaart. Het gele gat links boven heeft collega schutter Vladimir erin geschoten en de gele linksonder ook maar dat weet hij niet meer zeker. Een dame en heeft de hele kaart gemist en ook collega schutter Lt. Walker wist de kaart te missen. Hildo zelf heeft vooralsnog het idee dat hij met de Rogers & Spencer beter schiet met de Dragoon.

Bijlage van het Verlof

Er had een Kalashnikov op kunnen staan maar u kent Hildo beter. Het is een fijne ouderwetse replica van een Colt 1847 Walker. De grootste voorlaad revolver die ooit gebouwd is. Een leuke originele zag Hildo laatst te koop staan op internet voor 170.000 dollar... en die zijn berucht om hun exploderende trommels. Deze Italiaanse replica zal dat niet doen want het staal is stukken beter van kwaliteit dan uw Fiat van weleer. Echt!

En dit krijgt u in handen als een even gaat winkelen op zaterdag. U kunt 'm kopen als een broodje hamburger wanneer u in Amerika woont want in vrijwel alle staten van de VS zijn ze vrij te koop voor een ieder boven de 18 want zwartkruitwapens worden niet als vuurwapens gezien. Da's bijzonder! Wij mogen in Nederland daarentegen weer hasj en wiet kopen tot u er scheel van ziet. Da's ook bijzonder, in de ogen van een Amerikaan in ieder geval. Hildo gaat liever voor... Zwartkruit! Een mooi klassiek ogend doosje hè?

En dit zit erin als u het openmaakt. Oh, wat is ie mooi, groot en vooral... wat kan ie mooi 'boem' zeggen!

One legged Caleb.

Dit godvrezend heerschap met krulsnor hield zich staande door het verbouwen van maïs op zijn kleine boerderijtje ergens ten westen van de Rocky Mountains. Tijdens een picknick, samen met zijn vrouw, tien kinderen en de lokale kerkgemeenschap kreeg een toevallig passerende grizzly zin in zijn broodje ham. De beer rende sneller dan Caleb op zijn te grote cowboylaarzen. De rest van zijn jaren ging Caleb door het leven als One Legged Caleb. Gelukkig had hij veel kinderen die een groot deel van het werk op de boerderij over konden nemen zodat hij de gezegende leeftijd van 93 jaar mocht bereiken voordat hij, struikelend over een kip, het loodje legde.

Crazy Zachary.

Een vrolijk snuiter die ze helaas niet allemaal op een rijtje had. Als kind van drie viel hij eens uit een huifkar op zijn achterhoofd en dat is nooit meer helemaal goed gekomen. Zachary kreeg belangstelling voor de banjo nadat hij eens een indiaan zag spelen. In ruil voor een fles vuurwater werd Zachary de nieuwe eigenaar van het instrument en speelde jarenlang niet onverdienstelijk ter vermaak van de goudzoekers in Alaska. Helaas vond hij in een bijzonder barre sneeuwstorm zijn noodlot. Maanden later werd Zachary, stijf bevroren, half onder de sneeuw gevonden door een op een hondenslee passerende eskimo waarbij het de man opviel dat het leek alsof hij nog steeds speelde. Nu speelt Zachary voor altijd in banjo heaven.

Kruitmolen op de baan.

Hildo heeft 70 kruitbuisjes, en als die leeg zijn moeten ze opnieuw gevuld. Dat gebeurt normalerwijze altijd thuis, maar tijdens een vier uur durende schietsessie zijn 70 ladingen niet genoeg. Eventueel gemorst kruit valt op het rode herlaad blok en kom dus niet op de baan. De revolver direct vullen vanuit een kruithoorn of iets dergelijks doet Hildo niet, en het is bovendien verboden. Als een nagloeiend stukje materiaal in de trommel al het kruit in de kruithoorn zou aansteken, dan kunnen de gevolgen ongeveer die van een handgranaat zijn. Op zulke knallen zit Hildo niet te wachten dus hij kiest altijd voor kruitbuisjes want Hildo is...

Verantwoordelijk. Jazeker!

Vastlopende Walker trommel.

Na elke zes schoten het wapen demonteren, het asje waarop de trommel draait schoonvegen, monteren, en klaar voor de volgende zes. Dit moet niet nodig zijn.

De pijl laat duidelijk zin waar de aanslag zit. Aan de bovenkant van de as, net onder de loop. Hildo denkt dat tijdens een schot de rommel tussen de trommel en as geblazen wordt zodat de trommel stroef gaat draaien... al na het vierde schot. Waarom dat niet gebeurt met de Dragoon, wat vrijwel een identiek wapen is, blijft vooralsnog onduidelijk. De koperkleurige aanslag in de kamers van de Walker is ook onduidelijk. Net alsof er een stukje percussiekapje in de trommel terecht gekomen is, maar dat is absoluut onmogelijk. Als een percussiekapje ergens heen vliegt, is het zeker niet de trommel in: daarvoor heerst er te veel druk in de kamer tijdens een schot. Ingewikkeld spul hoor, die zwartkruit revolvers!

En dit wordt 'm niet!

Maar wel impressive hè? Mag Hildo u introduceren? Dit is de grootste, in serie geproduceerde, single action revolver ter wereld. Een lengte van 45 cm met de afgebeelde 10" loop en rond de 2 kilo zwaar... en dit 5 schots RVS monster gaat voorlopig Hildo's neus voorbij. Maar de BFR (Biggest F...inest Revolver) van Magnum Research was wel bijna het wapen waarvoor Hildo gevallen was. Het is een nitro revolver die speciaal gebouwd is om groot kaliber munitie mee te verschieten. Het kan geleverd worden in zo'n beetje alle extreme kalibers die u maar wilt, waaronder de.... 45-70! Misschien zegt het u niets, maar dit is een zeer bekende oude zwartkruit geweer patroon. Sindsdien is het verworden tot een regelrechte klassieker waar nog steeds veel mee geschoten wordt op schietbanen en in Amerika voor de jacht op groter wild. Het werd de standaard geweer patroon van het Amerikaanse leger in de cowboytijd, in 1873. Wat is er mooier dan deze gigantische klassieke geweerpatroon, geladen met zwartkruit of zelfs modern nitrokruit, in een revolver te verschieten?

Toch houdt Hildo het eerst een jaartje bij de Walker, die met een lengte van 40 cm zeker niet klein genoemd kan worden, maar wel een échte zwartkruit revolver is. Hildo is ook bang dat het schieten met een gewone patroon revolver hem misschien snel verveelt. De Walker slikt gewoon zwartkruit, losse loden ballen en hapert af en toe natuurlijk net als Hildo's andere zwartkruit toestanden. Financieel gezien is de Walker ontegenzeggelijk een stuk prettiger geprijst en komt Hildo niet voor de aanschaf te staan van allerlei herlaadspullen die alleen misschien al meer kosten dan de Walker. Oh, u denkt dat die BFR er nooit komt? Dan kent u Hildo nog niet!

Een Shooting Chrony

'Een shooting wat?', denkt u. Dit ding hier is een Shooting Chrony, besteld via internet bij Target Master. Het apparaat is een chronograaf die gebruikt wordt om de snelheid van een vliegende kogel te meten. Waar dat goed voor is? Dat weet Hildo zelf ook nog niet helemaal, maar leuk is het alvast wel. Het is een van de meest eenvoudige uitvoeringen van een chronograaf, maar voor de 89 Euro die het gekost heeft vindt Hildo dit artikel best goed geprijsd. Het geheel is handig op te vouwen tot een klein groen doosje en daardoor makkelijk transporteerbaar.

Hier schiet Hildo met zijn luchtpistool en luchtbuks over de chronograaf heen, want met vuurwapens in de tuin staan te knallen vindt Hildo niet verstandig. Op de chronograaf zitten twee lichtgevoelige sensoren welke worden gevoed door een 9 volt batterijtje. Een sensor aan de voorkant, de andere aan de achterkant. De schaduw van het eroverheen vliegend kogeltje is genoeg om de chronograaf bliksemsnel te laten uitrekenen hoe snel het over de chronograaf heen is gevlogen.

Snelheid? 223ft per seconde voor het pistool en 353ft. voor de buks.

De stokjes en de witte stukjes plastic zitten erop om direct zonlicht tegen te houden, dan moet de zon wel precies recht boven u staan denkt Hildo, anders heeft het volgens hem weinig zin. Een verlichtingseenheid heeft hij ook direct maar aangeschaft voor gebruik binnenshuis (schietbaan). Deze kan bovenop de Shooting Chrony gemonteerd worden. De chronograaf moet verlicht worden door normale gloeilampen want spaarlampen of TL balken flikkeren op 50hz. Daar heeft u geen last van, maar de chronograaf raakt er volledig van in de war en geeft alleen nog maar 'error' aan.

U vermoedt dat Hildo de stroomdraden van de verlichtingseenheid, met EC sticker, zelf heeft aangesloten? Dat was niet het geval kan hij u verzekeren. Hildo denkt dat u bij het aanschouwen van deze foto hetzelfde denkt als Hildo zelf.

17 December 2006. VNW wapenbeurs

Denkt u bij het horen van een wapenbeurs aan foute mannen in driedelige pakken die proberen raketten te verkopen aan klanten uit Verwechistan gehuld in een tafelkleed? Dan kan u niet verder van de waarheid verwijderd zijn bij een wapenbeurs die georganiseerd wordt door de Vereniging van Nederlandse Wapenverzamelaars. Dit is een club van mensen met een buitengewone voorliefde voor antieke wapens, in de breedste zin van het woord. De toegang is voorbehouden aan leden die allemaal met hun identiteitspasje van de club op hun revers rondlopen. De toegang van onbekenden wordt behoorlijk streng gecontroleerd en Hildo moest wat documenten laten zien dat hij was uitgenodigd en vervolgens zijn rijbewijs overleggen. Hildo was aanwezig, op uitnodiging, om een officieel document, een verklaring van echtheid, van de VNW te ontvangen voor zijn Rogers & Spencer revolver. De revolver is ter plekke bekeken door de revolver specialist van de VNW en goedgekeurd wat betreft authenticiteit. Wat betreft verzamelaarswaarde... tja, die is nul komma niks want aan Hildo's Rogers & Spencer is teveel gerommeld, maar dat wist Hildo wel en daarom was ie ook niet zo duur. Een wapen met verzamelaarswaarde moet behalve volledig authentiek ook onaangeroerd zijn, liefst voorzien van een patina die alleen de verstreken eeuwen hem kunnen geven. Een rondgang over de beurs, waar het enigszins exclusieve sfeertje Hildo niet ontging, is voor een liefhebber van oude wapens een genot. Veel houten tafeltjes met daarachter de eigenaars van de uitgestalde wapens, waaronder vaak zeer kostbare stukken. Hildo's persoonlijke voorkeur, vuursteen pistolen met een niet militaire achtergrond, waren eveneens ruim vertegenwoordigd. 'Goh, grappig ding' dacht Hildo, 'even kijken wat op het kaartje staat'. Vierduizend Euro! Hmm. Bij een andere stand was zelfs een hele verzameling te aanschouwen van bijzonder mooie vuursteen pistolen, soms zo goed bewaard gebleven dat ze haast in nieuwstaat leken te verkeren. Uiteraard te mooi en te oud om ooit mee te schieten. Ingelegd met goud en handmatig tot in de fijnste details bewerkt. Kunstig houtsnijwerk, in barok stijl gemaakte sloten met de mooiste smaakvolle versieringen. Lopen met fantastische graveringen en inleg zoals alleen een goede edelsmid dat kan. Prijzen stonden er niet bij en Hildo heeft maar nagelaten er naar te vragen. 'Dit is heel, heel erg mooi mensen', is het enige wat Hildo u kan vertellen, en dat is een understatement ook. Hildo heeft geen foto's op de beurs gemaakt want hij voelt al aan zijn water dat dat waarschijnlijk niet op prijs zal worden gesteld. Maar Hildo is wel lid geworden van deze Vereniging van Nederlandse Wapenverzamelaars, al was het alleen maar om het kwartaalblad 'Wapenfeiten' op de mat te krijgen. Hij mocht ter plekke al 4 exemplaren mee naar huis nemen om door te snuffelen. Al zijn Hildo's contanten niet opgewassen tegen het prijzengeweld van sommige wapens, zijn interesse is er zeker niet minder om. Enne, wilt u zelf eens gratis kijken naar mooie oude wapens die gewoon te koop staan op internet? Volgt u deze link maar eens van Bolk Antiques.

Dan kunt u o.a. dit Duitse stukje meesterschap bewonderen. En u kunt Hildo geloven... op de beurs heeft hij nog mooiere gezien!

Klik op de foto's voor een grotere afbeelding.

31 december 2006

Wat zou ú doen op oudejaarsdag als u niet zoveel kogels meer heeft? Nieuwe gieten natuurlijk!

Een uitgelezen moment, meende Hildo, om zijn nieuwe kogelgieter uit te proberen. Hij heeft dit klassieke stukje gereedschap gekregen van een oudere medeschutter die hem nog had liggen van een oud lid die helaas overleden is. Hildo stelt dit bijzonder op prijs en zal er voor zorgen dat dit erfstuk niet ongebruikt blijft. Het werkt alvast beter dan Hildo's soeplepel. In het tuitje aan de onderkant zit een gaatje en als u dat boven de kogelgiettang naar beneden draait, loopt het lood in een dun straaltje zo de giettang in. Hildo vermoedt dat dit vooral bij grotere kogels goed zal werken omdat het dunne straaltje de lucht in de giettang de gelegenheid geeft om te ontsnappen alvorens de mal vol is. Met Hildo's .44 ronde ballen werkt het in ieder geval uitstekend. Dit gereedschap is nog steeds te koop en het is een aanrader!

C) Gunsmithing voor de beginner

Hildo heeft het schoorsteensleuteltje van de Dragoon iets aangepast om het pas te krijgen op de schoorstenen van de Rogers & Spencer.

E) Gunsmithing voor de beginner

Hier een close-up van de schoorsteentjes van de Rogers & Spencer na de behandeling. De percussiekapjes passen nu uitstekend en klemmen zich mooi vast. Valt u ook het gapend grote gat (linker schoorsteentje) aan de achterkant op? Intussen heeft Hildo al heel wat schoorsteentjes gezien en normaal is het gaatje aan de bovenkant groter en de achterkant heel klein. Dit om blow-back tegen te gaan wanneer de hoofdlading afgaat. Zou het kunnen, speculeert Hildo, dat dit zo gedaan is om de percussiekapjes na het schot beter te laten exploderen / scheuren zodat ze goed van de schoorsteentje te verwijderen zijn?

F) Gunsmithing voor de beginner

Klaar en het is zelfs prima gelukt! De trommel met de aangepaste schoorsteentjes zit weer in de revolver en nu is het wachten op de volgende schietavond om de Rogers & Spencer voor de eerste maal uit te proberen op de schietbaan. Zal Hildo trefzekerder zijn met dit oude wapen? En... hoe zal het voelen om te schieten met een revolver uit 1865?

Veel kruit!

De 32 grain voor de Rogers & Spencer leek een beetje weinig want de kogel zat wel erg diep. Hildo had ook nog kruitbuisjes bij zich met een lading voor de Dragoon. 53 grain! Maar dat leek iets teveel want de kogel kreeg Hildo er net niet helemaal in en... eruit natuurlijk ook niet meer. Het zakmes erbij en een stukje van de uitstekende kogel afsnijden anders kan de trommel niet ronddraaien. Zelfs als de kogel nog nauwelijks zichtbaar boven de kamer uitsteekt loopt hij al vast. De trommel zit erg dicht op de loop en dat is perfect! U ziet de afgesneden kogel links bovenaan op de hierboven geplaatste foto. De andere kamers zijn gevuld op het oog. Hildo schat dat er makkelijk 45 grain kruit in dit wapen kunnen, en misschien wel bijna 50 grain van deze kruitsoort, en dat is knap veel! Dat lijkt er op te wijzen dat op de Dragoon en de Walker na deze revolver de grootste kamer inhoud heeft.

Oordop blues

Valdimir: 'Je hebt een vlek op je neus'

Hildo: 'Wat zeg je'?

Vladimir: 'Je hebt een zwarte kruitvlek op je neus'

Hildo: 'Wat heb je op je neus'?

Vladimir: 'Wat zeg je'?

Hildo: 'Nog een keer schieten'?

Vladimir: 'Ok'

12 Januari 2007. Eindelijk... Het verlof!

Het is zover. Na een bezoek van de politie bij Hildo thuis om te zien of hij een goede (verplichte) wapenkluis heeft mocht Hildo nu zijn wapenvergunning ophalen bij het politiebureau. Voor degenen die benieuwd zijn hoe een verlof eruit ziet... Voilá! Het bestaat uit twee papieren. Op het verlof zelf (hierboven afgebeeld) staan de persoonlijke gegevens van Hildo en op de bijlage de betreffende wapens die Hildo 'voorhanden' mag hebben.

'Wapenbriefje'

Dit formulier kreeg Hildo van de politie mee om in te leveren bij Wapenhandel Slendebroek wanneer hij zijn revolver ophaalt. Slendebroek stuurt het ingevuld weer retour politie en zo houdt de Lange Arm der Wet een vinger aan de pols. Met zijn Colt Walker moet Hildo binnenkort nog weer bij het politiebureau langs om het wapen te laten zien zodat de betreffende agent het wapennummer kan controleren. Er wordt niets aan het toeval overgelaten!

En dit labeltje is voor alle sufferds onder ons. Gelukkig niet bestemd voor Hildo want hij heeft al eeuwenlang ervaring...

Zie de overgrootouders van Hildo in het Wilde Westen hieronder maar eens!

Wild Willy.

Het zwarte schaap van Hildo's familie. Als jochie van acht kneep hij al in de billen van zijn lerares en het werd al snel duidelijk dat het met Willy niet helemaal goed ging. Als verwacht groeide hij voor galg en rad op en zijn school heeft hij, om begrijpelijke redenen, nooit af kunnen maken. Willy verdiende zijn brood, als ie het niet jatte of vast zat, als scout voor het leger. Na een zoveelste zuipfestijn in de saloon van Laredo schoot hij zichzelf door zijn voet tijdens het schoonmaken van zijn revolver. Dat beëindigde zijn carrière bij het leger en hij werd vervolgens kwakzalver bij een rondreizende kermis. Na een mislukte postkoetsberoving kwam Wild Willy in aanraking met de lokale sheriff en eindigde zijn leven, het kan ook anders, aan het eind van een lang touw.

2 Februari 2007. Lekker rustig op de schietbaan!

Hildo wacht altijd netjes tot het 21.30h is om de anderen niet al te veel dwars te zitten met kolossale rookwolken. Het was de afgelopen weken tamelijk druk op de vier 25 meter banen, zo druk zelfs dat Hildo van drie bezoeken twee keer niet eens aan schieten toekwam. Da's niet zo heel leuk. Tja wat doe je dan? Dan huur je gewoon de hele schietbaan af voor jezelf!

Hildo heeft aldus vier uur achtereen in z'n uppie staan knallen om alle schade in te halen. Met alle revolvers die hij heeft, maar voornamelijk met de nieuwe Walker. Op een gegeven moment kwam een buurman even langs om te kijken, want hij hoorde wel grote knallen maar er kwam zoveel rook uit de ontluchting dat hij vermoedde dat de hele boel in de brand stond. 'Dat valt wel mee hoor', aldus een half in de rookwolken verborgen hoestende Hildo. Een probleem had de Walker wel. De revolver begon bij het vierde schot al moeilijker te draaien en na het vijfde schot was de zesde kamer haast niet meer voor de loop te krijgen en moest de trommel krachtig handmatig meegedraaid worden tijdens het spannen. Da's vreemd. Dat zwartkruit vervuilt is duidelijk, maar met het vaste ingrediënt frituurvet voor op de kogel had Hildo nog nooit eerder zo snel problemen met vastlopen gehad. Zou het aan het Pow-Ex kruit liggen? Ter controle de Rogers & Spencer geprobeerd, maar die werkte, op twee weigeringen en een hangfire na, probleemloos. De Dragoon had na zes schoten en een weigering net zo min last van een zwaar draaiende trommel.

Hildo's Colt Walker (klik foto groter)

Na vier uur schieten op de baan, en de nodige pauze's, zijn er ruim 100 kogels verschoten met deze Walker en van weigeringen was geen sprake! Het wapen schiet goed, alleen erg hoog dus er moet behoorlijk laag gericht worden. Waarom de man bij Uberti zoveel van de korrel afgehaald heeft, is Hildo onduidelijk. Jammer want er af vijlen gaat stukken makkelijker dan wat bij de korrel opvijlen. Aan de hamer beginnen te vijlen (die ook de keep is) is ook zo wat. Hildo kijkt het eerst nog even een poosje aan. De trekker gaat relatief licht, een klein voelbaar kraakje en als u de trekker dan weer aantrekt gaat onmiddellijk het schot af. Op zich zijn de schietresultaten niet beter dan bij de Dragoon of Rogers & Spencer. Dit doet bij Hildo het vermoeden rijzen dat de onmogelijkheid van kleine groepjes schieten niet op de kwaliteit van het wapen terug te voeren is, maar op die van de schutter zelf.

Ach, da's zielig.

Direct herkenbaar na een middag hobby beoefenen. Dit is een zwartkruitschutter!